Фота: Eric Cahan / Getty Images
Маргарыта, Вялікабрытанія: Тут нельга сказаць: «Я прынцыпова не сустракаюся з азіятамі ці з мусульманамі»
Маргарыта сем гадоў жыве ў Манчэстэры.
«Здаецца, для мяне найбольш дзіўным было тое, як мала сям’я значыць для брытанцаў. У Беларусі, калі ў цябе сур’ёзныя адносіны з кімсьці, ты абавязкова пазнаёміш яго з сям’ёй. І калі беларускі хлопец не прывёў сваю дзяўчыну да бацькоў, гэта вельмі трывожны знак, бо, хутчэй за ўсё, ён і не думае жаніцца.
У Вялікабрытаніі ж дарослыя дзеці не вельмі часта размаўляюць з бацькамі. Цалкам нармальна, калі пара некалькі гадоў жыве разам, а іх бацькі нават нічога не ведаюць пра партнёра ці партнёрку свайго дзіцяці. Іх гэта асабліва і не цікавіць. У мяне ёсць сяброўкі, якія пазнаёміліся з бацькамі мужа толькі на вяселлі, а пасля не бачаць іх гадамі. Тут таксама няма такога, каб бабулі і дзядулі дапамагалі з унукамі. Людзі вельмі сепаравана жывуць.
Другі момант, да якога трэба быць падрыхтаванай, калі едзеш у Вялікабрытанію, — гэта разнастайнасць грамадства. У Беларусі ўсе выглядаюць прыкладна аднолькава. У Вялікабрытаніі ж самыя розныя людзі: яны належаць да розных рас, маюць розны культурны і рэлігійны бэкграўнд. І ад цябе чакаюць, што ты будзеш адкрыты да ўсяго новага.
Напрыклад, у Беларусі мая сяброўка кажа: «Я прынцыпова не буду сустракацца з туркам. Нават не адказваю ім, калі яны звяртаюцца да мяне». Не магу ўявіць, каб у Вялікабрытаніі нехта сказаў: «Я прынцыпова не буду сустракацца з азіятамі ці мусульманамі». Гэта вельмі непаліткарэктна.
У Вялікабрытаніі папулярны варыянт, калі пару знаёмяць супольныя сябры. Напрыклад, у мяне ёсць сяброўка, якая шукае адносіны. А таксама сябар, які адзін. Тады я магу сказаць дзяўчыне: «Слухай, у мяне ёсць знаёмы, які табе спадабаецца. Прыходзь у кавярню ў суботу апоўдні, ён там таксама будзе». І нават у такім выпадку непрыстойна сказаць, што гэты хлопец, напрыклад, індус — хутчэй за ўсё, я нават імені ягонага не назаву.
Ты ніколі не ведаеш, каго пабачыш. Здаецца, гэта прыйшло ў дэйтынг з працоўнай культуры: у Вялікабрытаніі не прыкладаюць фота да рэзюмэ, бо тое, як ты выглядаеш, не мае дачынення да тваіх прафесійных кампетэнцый.
Фота: Victor Dyomin / Getty Images
Таксама непрыгожа казаць, што вы разышліся, напрыклад, з-за таго, што ў вас не супадаюць погляды на рэлігію.
А самая частая прычына расставанняў, якую я чую, — «У нас няма часу на адносіны». Тут сапраўды няма такога, што людзі ставяць адносіны на першае месца. Праца, захапленні, сябры — усё гэта сапраўды важна для брытанцаў.
Не будзе такога, што чалавек дзеля цябе адмовіцца ад усяго. Калі ў Беларусі лічыцца звычайным пятнаццаць разоў на дзень патэлефанаваць хлопцу ці дзяўчыне (асабліва, калі вы толькі пачалі сустракацца), то брытанцы такой «атакі» не зразумеюць.
Што яшчэ вельмі здзіўляе жанчын з постсавецкай прасторы — гэта адсутнасць падарункаў. У Вялікабрытаніі не прынята, каб хлопец абсыпаў дзяўчыну падарункамі (нават кветкамі).
Вядома, пары абменьваюцца прэзентамі на Каляды, напрыклад, ці яшчэ на якія святы, але не будзе такога, што ён ёй падараваў залатыя завушніцы ці новы тэлефон, а яна яму шкарпэткі. У рэстарацыі рахунак заўсёды дзеляць. Адносіны будуюцца на роўных».
Карына, ЗША: У Нью-Ёрку нішто не становіцца эксклюзіўным адразу
Карына жыве ў ЗША шмат гадоў. Некалі яна эмігравала сюды разам з першым мужам і яго сям’ёй. Жанчына працуе медсястрой і гадуе дзвюх дачок.
«У маіх дачок розныя бацькі. З першым я была ў шлюбе, з другім — не. Другая цяжарнасць атрымалася выпадковай, мы абое былі ў шоку, бо хацелі проста лёгкага рамана. Але выйшла як выйшла. Цяпер абодва таты і іх сем'і маюць зносіны з дзяўчынкамі. Старэйшая бавіць з бацькам палову часу. Малодшая — толькі выхадныя двойчы на месяц, але яна яшчэ зусім маленькая.
Пасля той незапланаванай цяжарнасці я думала, што пастаўлю крыж на сваім асабістым жыцці. Але не — цяпер у мяне з'явіліся час, сілы і жаданне зноў хадзіць на спатканні.
Калі казаць, чым спатканні тут адрозніваюцца ад спатканняў у Беларусі, то, напэўна, мяне больш за ўсё раней дзівіла тое, што нармальным лічыцца сустракацца з некалькімі людзьмі. У тым сэнсе, што пакуль вы не дамовіліся, што вось ад сёння ў вас усё сур'ёзна, ніхто не чакае лебядзінай вернасці.
Са мною здаралася, што хлопец казаў: «О, а вось пазаўчора я хадзіў на спатканне з адвакаткай — яна такую цікавую гісторыю распавяла, табе спадабаецца». І я не ведала, як на такое рэагаваць. Дэманстратыўна раўнаваць чалавека, якога ты бачыш другі раз у жыцці? Плакаць? Прыдумваць гісторыю пра сваё спатканне, каб яго пакрыўдзіць? Што? Не магу ўявіць сабе нешта падобнае ў Беларусі.
Фота: Carlos Ciudad Photos / Getty Images
Мая сяброўка смяялася: «У Нью-Ёрку нішто не становіцца эксклюзіўным адразу». Таму, пакуль адносіны неэксклюзіўныя, можна выбіраць.
Раней мне самой хацелася засяродзіцца на адным чалавеку. А цяпер прачнуўся эмацыйны голад. Хачу бачыць усіх і адразу. Проста размаўляць. Проста цалавацца. Проста гуляць па летнім Нью-Ёрку. Выбіраць.
Да саміх спатканняў тут ставяцца нашмат прасцей. Я магу прыйсці на сустрэчу ў працоўным адзенні, і нікога гэта не збянтэжыць. Але калі ёсць настрой, то я прыбіраюся, раблю ўкладку і макіяж. Не скажу, што гэта неяк уплывае на само спатканне.
Месцы для сустрэчы таксама могуць быць розныя. З самага вясёлага — адзін хлопец на першае спатканне запрасіў мяне на вяселле свайго брата. Усё прайшло выдатна: мы шмат жартавалі, смяяліся і танцавалі. Пасля гэтага схадзілі некалькі разоў на каву і… Гэта канец гісторыі.
Яшчэ на спатканнях прынята абмяркоўваць, чаго ты чакаеш ад патэнцыйнага партнёра. Нядаўна я сустракалася з мужчынам, які нядаўна развёўся (выглядаў ён як Эйдан з «Сэксу ў вялікім горадзе»). Мы вельмі міла размаўлялі. Ён сказаў, што шукае жанчыну, якая мае кар'еру і хобі і якая не будзе чакаць, што ён яе забяспечыць. Пачуўшы маю гісторыю, ён задумаўся.
Сказаў, што яго не збянтэжыла б двое дзяцей, але бянтэжыць тое, што яны ад двух бацькоў. «Разумееш, калі ў нас будуць сур'ёзныя адносіны, мне трэба будзе знаёміцца з бацькамі тваіх дзяўчынак, падладжвацца пад планы двух розных людзей… Будаваць адносіны з двума тваімі былымі аб'ектыўна складаней, чым з адным». Сказаў, што яму трэба падумаць.
Ён усё ж паклікаў мяне на другое спатканне — і яно прайшло цудоўна. Я вырашыла, што калі пакліча на трэцяе, то пайду. Але чакаць гэтага моманту, седзячы ля акна, не буду — вы ж памятаеце, што, пакуль адносіны неэксклюзіўныя, дазваляецца ўсё. Я запланавала сабе яшчэ некалькі сустрэч з іншымі людзьмі. Буду атрымліваць асалоду ад лета!
Аксана, Іспанія: Адзін з самых папулярных зваротаў паміж парачкамі — гэта «таўстуха»
Пяць гадоў таму дзяўчына прыехала ў Іспанію на некалькі месяцаў, каб змяніць абстаноўку, але закахалася ў іспанца. Праз год пара пажанілася.
«У іспанцаў зусім іншая культура дэйтынгу. У Беларусі прынята размяжоўваць намеры: я хачу сур'ёзных адносін ці я шукаю адносіны без абавязацельстваў. Тут такога няма зусім, затое існуе выраз nos estamos conociendo («мы знаёмімся»). Ён абазначае, што вы ходзіце на спатканні, але азначэння адносінам не даяце і пра манагамію гаворкі не ідзе.
Дзяўчаты тут не так нацэленыя на сям'ю, часта іспанцы больш важныя яе сяброўкі і «час для сябе», чым хлопец, з якім яна «знаёміцца». Вяселле ладзяць звычайна пасля нараджэння дзіцяці (ці калі пачынаюць сур'ёзна дзяцей планаваць).
Мы з мужам сустрэліся, калі я прыехала пажыць у яго горадзе. «Знаёміліся» паўтара месяца, а перад ад'ездам ён прапанаваў «працягнуць знаёміцца». Я тады ўвогуле не зразумела, што гэта значыць, і вырашыла не ўдакладняць, а паглядзець, як складзецца. Па факце мы працягнулі адносіны на адлегласці, былі ўвесь час на сувязі ў месенджарах, я прыязджала да яго, ён да мяне. Праз паўгода хлопец сказаў, што лічыць мяне сваёй novia — гэта значыць дзяўчынай, з якой афіцыйна ёсць адносіны.
Не абышлося без моўных непаразуменняў. Аднойчы я раззлавалася і хацела заблакаваць хлопца за адно паведамленне. Замест майго імя ён напісаў fea (з іспанскага перакладаецца «брыдкая, страшная»). Цяпер я ўжо ведаю, што гэта вельмі распаўсюджаны жартаўлівы зварот да жанчыны (сяброўкі, каханай, сястры, дачкі). А яшчэ адзін з самых папулярных зваротаў паміж парачкамі — гэта gordi («таўстун» або «таўстуха»). Мне гэта здаецца трэшам.
Як і ўсюды, у Іспаніі папулярныя мабільныя праграмы для знаёмстваў, часта пішуць у інстаграме ці проста падыходзяць пазнаёміцца на вуліцы. Іспанцы вельмі таварыскія, і тут не прынята ў лоб на спробу пазнаёміцца адказваць: «У мяне хлопец ёсць!» — і заканчваць на гэтым. Нават калі ёсць, трэба яшчэ трохі (ці шмат) пагутарыць.
Сярод славянак існуе ўстойлівы міф, што нібыта нашых дзяўчат лічаць больш прыгожымі, таму што мы любім манікюр-педыкюр-нафарбавацца і на абцасах хадзіць. Насамрэч, у Іспаніі пасмейваюцца з тых, хто занадта прыбіраецца і фарбуецца ў паўсядзённым жыцці (гэта не толькі пра славянак, але і пра лацінаамерыканак). І пад «занадта» я маю на ўвазе, што рэчы, якія ў Беларусі я насіла на працу, цяпер перайшлі ў разрад «для свята».
Яшчэ з асаблівасцяў зносін — у іспанцаў прынята хутка пераводзіць знаёмства ў ложак, а далей ужо «знаёміцца» і збліжацца паступова. Сярод славянскіх дзяўчат ёсць міф, што «на ўсё» хутка згаджаюцца толькі нейкія непрыгожыя іспанкі, але гэта не так!
У Іспаніі наогул і ў гутарках аб сэксе, і ў актыўным сэксуальным жыцці няма нічога ганебнага, ніхто яго не хавае. Часам на дзікіх пляжах падыходзяць знаёміцца парачкі. Першы раз я вельмі здзівілася, што мой муж раптам рэзка стаў няветлівым, размаўляючы з вельмі прыемнай парай. Але потым мне растлумачылі, што яны шукаюць чагосьці больш гарачага за прыязную гутарку, пасмяяліся з майго выразу твару і пайшлі.
Многія думаюць, што еўрапейцы плацяць папалам, але ў Іспаніі гэта не заўсёды так. Часам над рахункам можа адбыцца рытуальная спрэчка, дзяўчына настойвае заплаціць напалову, хлопец настойвае пачаставаць. Яна падкладае грошы, ён прыбірае іх…
У мяне трэшавых гісторый сустрэч не было, таму што да знаёмства з мужам я была ў Іспаніі літаральна на двух-трох спатканнях і ні на адным не здарылася хіміі. Але адзін даволі маладзенькі хлопец распавёў, што ў яго ўжо быў досвед спатканняў са славянкай: яна патрабавала пайсці ў нейкі вельмі дарагі рэстаран — яго гэта напалохала. Мяне ён паклікаў пасядзець з віном на пляжы, паглядзець захад сонца. Мне здаецца, пайсці на пляж было б больш прыемна без перадгісторыі.
Чула меркаванне, што іспанцы чакаюць ад дзяўчыны ініцыятывы. Але для мяне ўсё даволі проста: калі ты мужчыну падабаешся, будзе ён хоць беларус, хоць іспанец, ён не знікне, як не знік нікуды мой муж. Наадварот, уся ініцыятыва ішла ад яго: ён вазіў мяне ў горы глядзець на зоркі, на сакрэтныя пляжы, у яго любімую кандытарскую есці торт. Як мне здаецца, гэта і ёсць паводзіны закаханага мужчыны, няхай ён і кажа замест «каханне» слова «знаёмімся».
Замежніцы часта абмяркоўваюць (і асуджаюць) той факт, што іспанцы не дораць кветак. Гэта праўда. Неяк нас запрасілі на вяселле іспанца і беларускі, і я па нашай традыцыі прыйшла з кветкамі. Мой букет аказаўся адзіным — яго ў выніку нявеста і кідала.
Але мне муж дорыць букеты, таму што я патлумачыла, што буду плакаць і тэлефанаваць скардзіцца тату, калі застануся без кветак на 8 Сакавіка, дзень нараджэння, гадавіну вяселля і Дзень святога Валянціна. Муж паставіўся з гумарам, яму не зусім зразумела, навошта мне кветкі, але ён прыносіць.
Чытайце таксама:
Беларус развёўся з жонкай і расказвае, як зразумець, калі варта разысціся
«Правіла пяці хвілін». Беларусы расказалі, як зліваюцца са спаткання, калі яно не падабаецца
