— Ja try hady nie jeździŭ u Biełaruś: spačatku byli kavidnyja abmiežavańni, potym admiena avijaznosin, a potym — banalny strach. U mianie byli peŭnyja ryzyki, što kankretna mianie mohuć zatrymać. Zrešty, navat kali b ich nie było, ja b biez patreby ŭ Biełaruś nie pajechaŭ, bo kali ty doŭhi čas žyvieš u biaśpiecy, navat 1% adyhryvaje vialikuju rolu.
Ja čytaŭ, jak zatrymlivali ludziej, jakija viarnulisia ź Litvy ci Polščy, i nie chacieŭ vypraboŭvać los. U rešcie rešt zanadta vysoki košt — maja biaśpieka i svaboda.
Ščyra kažučy, ja bačyŭ svajo viartańnie ŭ Minsk tolki ŭ strašnych snach (u poŭnym sensie hetaha słova — dumaju, mnohija, chto pierajechaŭ, viedajuć hetuju zjavu).
Ale my z žonkaj vyrašyli kuplać kvateru ŭ Varšavie, i ŭ kancy 2023 hoda nam spatrebilisia hrošy. A dla hetaha treba było niejak pasprabavać pradać kvateru ŭ Minsku. Vyrašyli ryzyknuć, ale minimizujučy ŭsie mahčymyja ryzyki.
Ja vystaviŭ adekvatnuju canu (krychu bolš, čym kvatera abyšłasia mnie), i pakupnik znajšoŭsia litaralna za dzień. Pradavaŭ praz ahienctva, tamu ŭsie dakumientalnyja pytańni mnie dapamahli vyrašyć. Mnie treba było tolki pryjechać na momant ździełki, tamu što davieranaści ŭ nas nie było.
Jechać praz naziemnuju miažu z Polščaj ja nie ryzyknuŭ, bo da mianie vidavočna byli b pytańni.
U vyniku pajechaŭ na aŭtobusie z Hdańska ŭ Kalininhrad, a adtul samalotam u Maskvu. Ja razumieŭ, što mianie naŭrad ci stanuć zatrymlivać u Rasii, dy i dakumienty tam praviarajuć tolki supracoŭniki avijakampanii. Voś lacieć z Kalininhrada adrazu ŭ Minsk ja b dakładna nie staŭ.
Na miescy vyśvietliłasia, što rasijskija avijakampanii nie prymajuć polskija i navat biełaruskija bankaŭskija karty. Pryjšłosia šukać znajomych u Rasii, chto zmoža kupić bilet.
Paśla samalota była niejkaja napaŭrazvalenaja maršrutka da Minska, na ciahniku ja nie pajechaŭ — treba kuplać kvitok pa svaim pašparcie.
Biezumoŭna, ja nie karystaŭsia biełaruskaj simkaj i starym telefonam, nie paviedamlaŭ nikomu pra svoj pryjezd. Navat maci nie viedała, što ja pryjechaŭ.
Maje znajomyja, jakija praź niekalki hadoŭ emihracyi jeździli ŭ Biełaruś, kazali prykładna adno i toje ž: strašna, kali ty dumaješ pra pajezdku, a kali znachodzišsia ŭ Minsku — strach źnikaje.
Dyk voś, ničoha padobnaha: niekalki dzion, što mnie daviałosia pabyć u Biełarusi, u mianie zaškalvaŭ puls (pra heta dobrasumlenna paviedamlaŭ moj Apple Watch) i ja bajaŭsia navat vyjści z domu (nu jak z domu — ja načavaŭ u siabroŭ).
Maci ja ŭ vyniku taksama naviedaŭ mimalotam, zładziŭ joj siurpryz. I, karystajučysia vypadkam, my vyrašyli zrabić davieranaść.
Dla hetaha pajechali ŭ adzin z rajcentraŭ i pajšli da nataryusa, jaki znachodziŭsia ŭ miascovym budynku suda. Uvajści tudy možna praz standartnuju prachadnuju, na jakoj siadzić supracoŭnik milicyi i praviaraje ŭsich na ŭvachodzie. Jon paprasiŭ našy pašparty: maci addaŭ chutka, a moj pašpart uziaŭ u ruki, niešta tam pravieryŭ i nakiravaŭsia da vychadu sa svajoj kabinki.
Ja hladžu na jaho, a jon metanakiravana idzie da mianie. Heta byŭ samy strašny momant za ŭsiu pajezdku. I tut jon kaža: «Davajcie pravierym, što ŭ vas u zaplečniku». Ciapier śmiešna, ale tady ja ledź nie pamior sa strachu.
Jak tolki ja zakryŭ ździełku z kvateraj, praz hadzinu ŭžo jechaŭ maršrutkaj nazad u Maskvu, kab vylecieć u Kalininhrad. Tolki kali prajšoŭ rasijska-polskuju miažu, ja narešcie vydychnuŭ — adčuŭ siabie ŭ biaśpiecy i pačaŭ šanavać svajo žyćcio ŭ Polščy jašče bolš.
Čytajcie taksama:
«Kamiera ŭ Navapołacku mienš kamfortnaja za pryloty rakiet». Jak ciapier žyvuć biełarusy va Ukrainie
N.R.M.