Davydźka nie zhodny, što ŭ Azii ciapier farmujecca novy centr siły, bo, maŭlaŭ, Azija zaŭsiody była mocnaja. A kali kazać pra jeŭrazijskuju prastoru, to, «biełaruskaja moc tolki dałučajecca ŭ hieapalityčnym, a nie finansavym, vajennym abo pramysłovym značeńni. Sam sens sajuza Biełarusi i Rasii pavialičvajecca šmatkroć i stvaraje realnuju siłu, jakaja pryciahvaje astatnich».
Łukašenkaŭski deputat spadziavajecca, što ŭ varonku hetaha pryciahnieńnia buduć zaciahnutyja Kazachstan i Ukraina, ale, kaniešnie, «abnoŭlenaja i praćvieraziełaja».
Zrešty, hatovy jon achvotna pryniać i ŭsie inšyja respubliki byłoha SSSR, «akramia Prybałtyki», jakaja «nam nie patrebnaja ŭ takim vyhladzie». Bo jany, maŭlaŭ, «usio zhubili. Prastoru, dziaržaŭnaść», a ludzi tam dezaryjentavanyja.
Jak ni dziŭna, pry ŭsioj hieapalityčnaj mocy jeŭrazijskaj prastory Davydźka faktyčna nie bačyć za słavianskimi narodami histaryčnych pierśpiektyŭ i čakaje, što Biełaruśsiu i Rasijaj rana ci pozna zavałodaje Kitaj, prytym u litaralnym, demahrafičnym sensie:
«Padniabiesnaja kaliści zrobić heta z usim śvietam. Rasija i Biełaruś pakul słabyja ŭ demahrafičnym płanie.
Pavodle prahnozaŭ surjoznych analitykaŭ, słavian praz trysta hadoŭ moža nie zastacca. Ja maju na ŭvazie ruskich, biełarusaŭ, ukraincaŭ. Nie z-za vojnaŭ, a tamu što pierastali naradžać».
Ale heta nie biady, aby ludzi byli nie z Zachadu, jaki Davydźka ŭ hetym samym intervju ŭsialak beścić:
«Tut treba dumać nie pra rasavuju čyściniu, a pra prystojnaść i duchoŭnaść tych ludziej, jakija siudy pryjduć».
