«Davajcie paraŭnajem, kolki ŭ nas było praviedziena daśledavańniaŭ pa Vialikim Kniastvie Litoŭskim i kolki ich było ŭ Litvie, Łatvii ci Polščy. I čyimi vačyma śviet ciapier hladzić na hetuju historyju. Mała prosta vypuskać publicystyčnyja artykuły abo zajmacca tranślacyjaj svajoj viery. Patrebnyja surjoznyja navukovyja daśledavańni, a ŭ nas z hetym biada», — napisaŭ Hihin.
«Nasamreč, hałoŭnaja biada (dla režymu, naturalna, a nie ŭvohule) u tym, što surjoznyja navukovyja daśledavańni nie sumiaščalnyja ź ciapierašniaj dziaržaŭnaj ideałohijaj (ci tym, što joj nazyvajecca), — miarkuje Aleś Paškievič. — U jaje padmurak tolki i mohuć kłaścisia publicystyčnyja artykuły dy tranślacyi viery, zmacavanyja rastvoram kryminalnych spraŭ ad prakurora Švieda. A z surjoznymi navukovymi daśledavańniami pa VKŁ na terytoryi Biełarusi ciapier biada tolki tamu, što mnohija cudoŭnyja śpiecyjalisty musili nie pa svajoj voli pakinuć kraj rodny, bo «niama dziela ich u im chleba». Pra što Hihinu, kaniečnie, dobra viadoma, nu ale ž…»
«Zrešty, u nas, mabyć, i ciapier bahaciej z daśledavańniami pa VKŁ, čym u Łatvii, jakaja ŭsio ž taki ź inšaj histaryčnaj opiery. Ale adkul pra heta Hihinu viedać? A moža, Ukrainu zhadać u pazityŭnym kantekście prosta jazyk u jaho nie paviarnuŭsia, dyk i znajšoŭ chucieńka zamienu», — dadaŭ A. Paškievič.
