Płanujučy «Volnuju Movu», ja dumaŭ, što heta najpierš budzie pra moŭnuju praktyku, a nie pra ludskoje. Dakładniej, farmavańnie siabroŭskich kamjunici było (i zastajecca) adnoj z važniejšych zadač prajekta, ale heta bačyłasia chutčej jak pazityŭnyja i badzioryja havarylni.
Ale ŭsio čaściej baču, što na našych hutarkach ludzi nie prosta bałbočuć, ale dorać adno adnamu suciašeńnie. Napeŭna, takim słovam možna apisać emocyju, jakaja tam naradžajecca.
Niejak tak skłałasia, što mienavita biełaruskamoŭnaja prastora, jakaja šmat kim usprymajecca ciapier jak prastora svabody i čałaviečnaści, stała najlepš pasavać dla dušeŭnych hutarak. Nie zaŭsiody emacyjnych, ale amal zaŭsiody ciopłych.
Voś ža, napiaredadni Kaladaŭ nie pra movu, a pra ludziej.
Kali vy chočacie padzialicca kavałačkam siabie i zhienieryravać nievialikuju krynicu supolnaj radaści dla inšych ludziej, to dałučajciesia. Ź vialikaj dolaj vierahodnaści vy padtrymajecie kahości, chto ciapier smutkuje.
Voś tut možna zapisacca i pasprabavać siabie viadoŭcam.
Abo prosta dałučajciesia da hutarak. U našych sacsietkach my štodzień publikujem anonsy sustreč: Facebook, Instagram, Telegram.
