Nasta Kudasava. Pahladzi, kolki žyćciaŭ…
Pahladzi, kolki žyćciaŭ vandruje ŭva mnie! Pahladzi,
jak suśviety harać unutry asałodaj niaścierpnaj!
Heta ja — vykštałcony aleń, ja — raźjušany dzik,
heta ja splu na ładažskim bierazie ŭściešanaj nierpaj.
Pahladzi, pahladzi, ja — u kiedry sibirskim arech.
Ja — kasmaty kakos — hreju bruška ŭ śpiakotlivaj Hanie…
Heta ja pa-nad hajem udmurckim šapču «Inmare…»
i da poŭnačy lubaj niasu niedasiažnaje źziańnie.
A tudy, dzie nakručvaje žnivień palam bihudzi,
dzie busły nad radzimaj majoj płač chavajuć staranna,
dzie zastyła maŭčańnie i vuściš…
Tudy nie hladzi.
«Tam —
adkrytaja rana.
Andrej Chadanovič. Usim, chto źjechaŭ i vierniecca
U «San-Rema» (kaviarnia ŭ Pružanach)
nie chapała vady i pažarnych,
bo my śnili šanson ab svabodzie —
pałymiany, jak zołak na ŭschodzie.
U «San-Rema» (kaviarnia ŭ Batumi)
ślozy pieśniami ljom u vadu my,
volnym choram budujučy choram —
niejmavierny, jak zachad nad moram.
U «San-Rema» (kaviarnia ŭ San-Rema)
bieramo viečnych notaŭ biarema —
i raście vieršavanaja vieža
z vaviłonskaj niavoli ŭ biaźmiežža.
U «San-Rema» (kafe ŭ Vaviłonie)
hraćmie šlahier ab daŭnim pałonie —
jon ab tym, jak zmahli daraści my
da niabios, da ziamli, da radzimy.
17 vieraśnia 2021
* * *
Kvołaja, mrojnaja praŭda žuraŭlom niebaschiłaŭ
Pierafarboŭvaje chmary, pieratvaraje ŭ vosień.
A na ziamli my dumajem: kali ŭžo niama siłaŭ,
Što zastałosia?
Chodzić staraja nadzieja ŭsio ŭ dziavočaj spadnicy
Šlacham Ptušynym źbiraje załatoje kałośsie,
A na ziamli biadujem my: ścichli śpievy sinicy,
Što zastałosia?
Na praśpiekcie biaźludzica — doždž nam lijecca ŭ damy,
Jenčyć u sercach i dumkach hnieŭnaje stahałośsie.
A na ziamli zamoŭkli ŭsie: słoŭ bolš niama, ty niamy,
Što zastałosia?
(My)
