U Miensku vilhotna i ciopła,
u smuzie patanajuć ahni.
Usio heta fihnia, biezumoŭna,
hałoŭnaje — ty pazvani.
Idu praz natoŭp, by praz mora ‑
biaskoncyja chvali hałoŭ.
Sa mnoj majo śmiešnaje hora‑
nahody niama dla razmoŭ.
Na chodniku mokraje liście,
u łužynie pačak, jak buj.
Choć heta, napeŭna, nia vyjście,
usio ž taki – telefanuj.
Kali ž zaźvinić u kišeni,
zdalok, jak praź mietry vady...
Jak Faŭst addam za imhnieńnie
dušu – tolki budź heta ty!
* * *
Čytajcie štodzionna ŭ rubrycy «Litaratura» na sajcie NN tvory i minijatury. Dla serca, dla rozumu, dla movy.
0
0
0
0
0
0
