Kožny hod pralataje,
niby j nie było jaho,
kožny dzień ustaje
i kudyści imčyć biahom,
čym dalej, tym bližej
adčuvaješ žyćcia dychańnie.
Što imknuła da nieba
moža cicha lažać pad haroj,
chto chacieŭ stać hierojem
moh stać užo trojčy hieroj.
Ŭ dyjalektycy hetaj
niama navizny nizvańnia.
Tolki kupka pytańniaŭ
u tłumnych hłuzdach ustaje
i kamieńčykam mulaje ŭ bocie,
iści nie daje,
biez adkazu na ich
ty — žabrak, biez vady i chleba.
Ci nastupić, narešcie,
epocha vialikich spraŭ,
kali stanie ščaślivym toj,
chto ničoha nie skraŭ,
a kali nie nastupić —
navošta ziamla i nieba?
31.12.2018
0
0
0
0
0
0
