Ružoŭnica. Vieršy. Valancina Aksak. Miensk: Łohvinaŭ. 2008—72s. 300 as.
Pahružacca ŭsio hłybiej u niaznanyja rehistry žyćcia. Kranać nie zaŭsiody zvykłyja temy, raspaviadajučy pra brasłaŭskuju dziaŭčynku viercham na vaŭku, pra pach ruk u ružoŭnicy, pra dziadoŭskich jabłyń šlubnaje sutońnie, pra siabie, vartaŭničku spakoju poźnich kvietak.
I jašče «Ružoŭnica» — kniha-kvietnik, dzie raśliny — nia vynik bijalahičnaj evalucyi, a płod radavodnaj dramy, kareńni ich tojać siamiejnyja suploty, a to časam — bač ty! — mohuć prarastać nazad, u śviet ludziej. Zaharnuŭšy apošniuju staronku, dzivujeśsia, jak tak moža być, što dahetul niama takoj kvietki — aksak.
0
0
0
0
0
0
