U subotu, 12 vieraśnia 2015 hoda, spyniłasia serca Alaksieja Karala — historyka, palitolaha, hałoŭnaha redaktara hazety «Novy čas». Jamu było 70 hadoŭ. U apošni čas sp. Karol zmahaŭsia z rakam lohkich, ale praciahvaŭ aktyŭna ŭdzielničać u pracy redakcyi i hramadzkim žyćci Biełarusi.
Dačka Iryna Vidanava raspaviała radyjo «Svaboda» pra apošnija dni Alaksieja Karala:
«Hod tamu tata mieŭ aperacyju i prachodziŭ kurs lekavańnia. Ale, kali daviedalisia, što chvaroba nie adstupaje, to pryniali supolnaje rašeńnie, kab pajechać na lekavańnie ŭ Synhapur — u siamju syna i majho brata, dzie jon žyvie i pracuje menedžeram mižnarodnaj finansavaj kampanii. Da taho ž u brata hod tamu naradziŭsia syn —- heta było adnym z arhumentaŭ na karyść pajezdki ŭ Synhapur.
Tata nie źbiraŭsia pamirać. Ale ŭ jaho pahoršyŭsia stan ŭ apošnija try tydni — abvastreńnie raku na tle karanarnaj chvaroby serca, takoje zdarajecca. Tady patrapiŭ u špital, ale pamior jon doma. Što nas supakojvaje, dyk heta toje, što jon adyšoŭ tak, jak i chacieŭ adyjści: jon nie pakutavaŭ — pamior u śnie i heta zdaryłasia chutka. Da apošniaha jon zastavaŭsia samim saboj i adyšoŭ takim, jakim jaho tut viedali — takim jon i syšoŭ. Jon prasiŭ, kab jaho kremiravali tam, a pachavali tut. Zaraz my vyśviatlajem, jakim čynam heta arhanizavać.
Tata sfarmavaŭ mianie i majho starejšaha brata, jak asobaŭ, my aboje — historyki pavodle adukacyi, i ad jaho išła biaskoncaja luboŭ da Biełarusi, viera ŭ jaje budučyniu. Heta nas abjadnoŭvała, jak i inšyja kaštoŭnaści, jakija my padzialali.
Ja dumaju, što jon pakinuŭ śled u historyi: adkryvaŭ imiony represavanych, słužyŭ spravie biełarusizacyi i svabodzie słova, nikoli nia zdradžvaŭ idejam demakratyi i svabody. Spadziajusia, što jon zastaniecca ŭ pieraliku tych, kamu jašče skažam dziakuj».
