Пра бізнэс-праекты ў планах, Франака Вячорку і тое, чаму не ў Офісе Ціханоўскай
«Наша Ніва»: Чаму ў 2020-м вы не далучыліся да Офіса Ціханоўскай?
Вольга Кавалькова: Мне здаецца, тады ўсе шукалі, як працаваць. Святлана была ў Вільні, частка людзей у Варшаве.
Я не планавала пераязджаць у Вільню. Але было адчуванне, што вельмі шмат рэсурсаў прыйдзецца прыкладаць, каб пераконваць Франака [Вячорку] і тую каманду, якая ўжо сфармавалася. І не хацелася губляць на гэта рэсурс, бо было відаць, што ў іх сваё бачанне і яны будуць яго рэалізоўваць.
І я вырашыла сканцэнтравацца на развіцці Каардынацыйнай рады.
«НН»: А вас клікалі наогул у Офіс?
ВК: Не было прапаноў. Я думаю, працэс быў такі, што калі Святлана апынулася ў Вільні, побач з ёй быў Аляксандр Дабравольскі, ён запрасіў Франака і яны пабудавалі вакол сябе каманду людзей, з якімі ім было зручна працаваць, якіх яны ведалі.
«НН»: А чым цяпер займаецеся? Гэта толькі Каардынацыйная рада ці нейкія яшчэ праекты?
ВК: Дзейнасць у Каардынацыйнай радзе менш за ўсё часу цяпер займае. Мы плануем з маімі сябрамі рабіць бізнэс-праекты, распрацоўваем іх, таксама аказваю юрыдычныя кансультацыі. Абмяркоўваем у камандзе некалькі ідэй, якія могуць спрыяць вырашэнню сітуацыі ў Беларусі.
«НН»: Бізнэс-праекты з чым будуць звязаны?
ВК: ІТ, раскрыццё чалавечага патэнцыялу, юрыдычныя паслугі. Гэта толькі ў распрацоўцы ў нас.
Пра скандал у БХД і Севярынца
«НН»: З апошніх канфліктаў. Што не падзялілі ў БХД?
ВК: Дзяліць няма чаго ў сённяшніх варунках, на мой погляд. Мы спрабавалі вырашыць сітуацыю з Георгіем Дзмітруком пазітыўна, нават звярталіся да нашых еўрапейскіх калег. Яны арганізоўвалі для нас медыяцыю, але Георгій не хацеў ісці на прымірэнне, падчас медыяцыі абражаў, прычым не толькі мяне — абражаў Віктара Бабарыку, Святлану Ціханоўскую, казаў, што мы працуем незразумела за якія грошы. Быў відавочны канфлікт, і ён яго хацеў. Для яго важна было раздзяліць партыю.
Георгія выключылі яшчэ два гады таму. У мяне няма з ім асабістага канфлікту, але не магу сказаць, што стаўлюся з даверам да яго і да яго працы ўнутры арганізацыі. Мне падаецца ён хоча кампенсаваць адсутнасць увагі да яго, бо амбіцыя ёсць, а спраў няма, за апошнія гады я не бачыла ад яго ніякай дзейнасці ад імя партыі ўнутры Беларусі. Думаю, што лепш прыцягваць увагу праз дзейнасць і адказнасць, а не выкарыстоўваць чалавечыя слабасці і ўзвышэнне сябе за кошт нападаў на калег.
«НН»: Што, на вашу думку, сказаў бы Павел Севярынец на гэты канфлікт?
ВК: Я думаю, што Павел быў бы засмучаны. Бо ў нас шмат гадоў у БХД існавала сістэма сустаршынства, розныя былі сітуацыі, але мы заўсёды знаходзілі кампрамісы і ніколі не даходзіла да таго, каб быў такі раскол. Я думаю, калі б Павел быў на волі, гэтага не адбылося б дакладна. Шкада, што ў Георгія гэтага разумення няма і ён яшчэ і Паўлам прыкрываецца. Я з сумам назіраю за гэтай сітуацыяй.
«НН»: Наконт БХД. Калі да выбараў у 2020-м былі праймерыз, тады партыйцы прагаласавалі за Севярынца, а вы пайшлі як асобны кандыдат. Чаму было такое рашэнне, чаму, скажам, не падпарадкаваліся рашэнню партыі?
ВК: Праймерыз прадастаўляў магчымасць не толькі лідарам партый удзельнічаць. Інакш бы я далучылася да Паўла.
Паколькі праймерыз даваў магчымасць удзельнічаць і тым, хто можа сабраць подпісы, я вырашыла скарыстацца гэтай магчымасцю, і лічу гэты досвед вельмі пазітыўным.
Я рада, што я так зрабіла, бо атрымала вялікі досвед камунікацыі — і ўнутрыпартыйнай, і як вытрымаць, калі мужчыны не хочуць бачыць жанчыну на лідарскіх пазіцыях.
«НН»: А ў чым гэта выяўлялася?
ВК: Гэта ж адчуваецца. Жанчынам у палітыцы няпроста, гэта падаецца, што мы ўсё бясстрашна робім. Але супрацьдзеянне з боку мужчын ёсць. Шэсць разоў трэба паказваць сваю прафесійнасць для таго, каб цябе пачулі. Мужчына, калі прыходзіць на лідарскія пазіцыі, з такім не сутыкаецца: ён сказаў — і ўсё.
«НН»: Так разумею, вы цяпер хочаце быць самастойным гульцом у палітыцы.
ВК: Мне падаецца, так заўжды было. У мяне ёсць сваё меркаванне. І я не баюся яго адстойваць, нават калі яно не сыходзіцца з меркаваннем тых, хто цяпер больш моцны. Для мяне важна заставацца самой сабой. Але я таксама люблю камандную працу.
Пра сюжэт на БТ, 510 тысяч еўра і гатоўнасць узяць грошы ад расейцаў
«НН»: Хацелі б закрануць сюжэт на БТ, які выходзіў з вамі. Вы ўжо тлумачылі, што вашы адказы былі змантаваныя, але ў мяне засталіся пытанні. Там, напрыклад, паказвалі каштарыс на 510 тысяч еўра, якія вы запрасілі на каманду на паўгода. Вы сапраўды яго складалі?
ВК: Мы абмяркоўвалі мерапрыемствы розныя і сумы, якія можна выдаткаваць на іх. Пытанне грошай мы абмяркоўвалі. Але я не памятаю, як было пададзена.
«НН»: У сюжэце паказаны дакумент, дзе нібыта распісана, колькі на што патрэбна.
ВК: Не, я не дасылала. Гэта не мой дакумент.
«НН»: І суму ў 510 тысяч на паўгода дзейнасці вы таксама не агучвалі?
ВК: Не. Але я думаю, сума нармальная (усміхаецца).
«НН»: Калі б расійскі бізнэсовец ці расійскі фонд прапанаваў вам грошы, каб весці сваю кампанію, вы пагадзіліся б ці не?
ВК: Тут пытанне, што такое «весці сваю кампанію».
Я скажу, што мне было цікава ў тых перамовах, якія сапраўды былі. У мяне ёсць стратэгія — стратэгія нацыянальнага дыялогу, стратэгія ўзаемадзеяння і еднасці беларускага грамадства. І калі хтосьці гатовы інвеставаць у рэалізацыю гэтай ідэі і гэты чалавек выказвае дэмакратычныя погляды, для яго тое, што адбываецца ў Расіі і Беларусі, ненармальна і яго пазіцыя артыкулявана, я не бачу праблемы, каб яго рэсурс быў укладзены ў тое, што будзе спрыяць, каб прасунуць такія ідэі.
Першапачаткова для мяне важна, што можна дасягнуць, якая ідэя стаіць у аснове праекта. Чалавека вызначаюць дзеянні і матыў, які стаіць за гэтымі дзеяннямі.
«НН»: А як вы цяпер бачыце гэты нацыянальны дыялог? Умоўна, прадстаўнікі беларускіх міністэрстваў прыязджаюць у Вільню ці Варшаву і размаўляюць з апазіцыяй ці апазіцыя пад гарантыі едзе на круглы стол?
ВК: Нацыянальны дыялог — гэта не перамовы. Гэта працэс, які адбываецца ў грамадстве. Перамовы былі ў Польшчы ў 1989 годзе, але я пакуль не бачу такога падмурку ў Беларусі, каб два бакі селі і штосьці абмяркоўвалі, бо сёння, на мой погляд, абодва бакі хочуць перамагчы. І няма паразумення, як прыйсці да таго, каб сітуацыя была вырашана. Але мне падаецца, што мы павінны думаць над стратэгіяй, дзе перамагаюць абодва бакі. На мой погляд, сёння мы ўсе прайграем, бо прайграе Беларусь як краіна. Мы страчваем эканоміку, людзі з’язджаюць, і чым больш гадоў пройдзе, тым складаней будзе выбудоўваць усё.
«НН»: Але як можа выглядаць гэты дыялог, калі вы самі кажаце, што бок уладаў не гатовы ісці насустрач?
ВК: Трэба шукаць тэмы, на якія магчымы размовы.
«НН»: Што імі магло б быць?
ВК: Дакладна ведаю, што не магло б быць — гэта новыя выбары і ўсё, што датычыцца змены ўлады. Гэта можа быць незалежнасць, нейкія эканамічныя пытанні, пытанне міграцыі, таму што яно для таго боку сёння балючае. Я не ведаю, як дагэтуль яшчэ трымаецца Фонд сацыяльнай абароны, з якіх крыніц яны падтрымліваюць сацыяльныя выплаты і пенсіі. Мабыць, [рэальна абмяркоўваць] сацыяльныя пытанні, пытанні бізнэсу.
Але гэта разуменне павінна быць і на высокім узроўні. Мне здаецца, розніца паміж папярэднімі гадамі і тым, што цяпер адбываецца, у тым, што раней пытанні можна было вырашыць знізу. Цяпер у дзяржаўнай сістэме вельмі шмат страху, кантролю. Ёсць яшчэ і такая праблема, як адсутнасць прасторы для грамадскага жыцця і для выказвання іншых меркаванняў. Пасля кожных выбараў з’яўлялася нейкае поле і перафарматоўваліся правілы. Цяпер вось ужо чатыры гады няма поля і новых правіл.
«НН»: Хто з кім мог бы размаўляць у рамках гэтага дыялогу?
ВК: Я думаю, што гэта прадстаўнікі розных міністэрстваў. А з іншага боку — эксперты беларускія. Гэта марудны працэс выбудовы даверу. Думаю, шмат хто хацеў бы гэта рабіць, але не заўжды зразумела, як гэта пачаць.
«НН»: Складана ўявіць, бо на мерапрыемствах у Еўропе, дзе бывае афіцыйная дэлегацыя з Мінска і Ціханоўская, беларускія чыноўнікі ледзьве не ўцякаюць ад яе.
ВК: Я мяркую, што ўсё беларускае пытанне знаходзіцца ў крызісе.
Паспяховасць стратэгіі ціску, якая была прынята ў 2020 годзе, можна па-рознаму ацэньваць. Я не думаю, што яна прывядзе нас да вырашэння пытання.
Канечне, без ціску, напэўна, увогуле нічога не было б, але як у трэцім законе Ньютана: сіла дзеяння роўная сіле супрацьдзеяння. Атрымліваецца, што мы знаходзімся дагэтуль у стадыі, калі адно з адным змагаемся. Але я ўпэўнена, што ўнутры сістэмы таксама ёсць запыт на вырашэнне сітуацыі, якая склалася. Можа быць, ён яшчэ не такі вялікі, але пры павелічэнні колькасці праблем ён расце.
Пытанне складанае. Але мне камфортна працаваць не ў кірунку ціску. Мой скіл — гэта дамоваздольнасць і вырашэнне пытанняў камунікацыйна. Магчыма, трэба паглядзець на праблему праз досвед іншых краін. У нас з камандай ёсць ідэя зрабіць праект і запрасіць прадстаўнікоў краін, дзе былі расколы грамадства і публічна абмеркаваць розны досвед. Магчыма, гэта зможа прастымуляваць наша мысленне і даць нам новыя ідэі.
Пра Каардынацыйную раду і тое, ці не варта яе распусціць
«НН»: Пасля таго сюжэту на БТ ці абмяркоўвалі ў Каардынацыйнай радзе сітуацыю? Ці выносілі вам вотум недаверу?
ВК: У нас было пасяджэнне.
Не магу сказаць, што гэта была спакойная размова, бо кожны бачыць сітуацыю праз сваю прызму. Выснова, якую я тады зрабіла: дэмакратычнай супольнасці, якая яна ёсць, досыць складана будзе змагацца з дыктатурай, бо яна не гатова нават тэхнічныя памылкі людзям дараваць, не тое, што асэнсоўваць штосьці.
Не магу сказаць, што гэта было прыемна, улічваючы, што я ведала, як усё было на самой справе, але на ўсе пытанні я адказала і ніякіх вотумаў ніхто не выносіў.
Калі шчыра, я не бачу ў тым сюжэце чагосьці такога негатыўнага, як, магчыма, гэта было ўспрынята, тым больш трэба памятаць, хто яго зрабіў.
І калі паглядзець агулам на тыя рэчы, якія яны спрабавалі сказаць… Так, палітыкі фінансуюцца, ёсць рэсурсы, якія выдаткоўваюцца на палітыку. Проста з-за таго, што няма нармальнага палітычнага жыцця, людзі не прывыклі да гэтага. Так, мне б не хацелася пражыць гэты досвед яшчэ раз, але я з любой сітуацыі бяру досвед і не канцэнтруюся на негатыве.
«НН»: Цяпер віцэ-спікер у КР па збегу абставін Ян Рудзік. Як вы да гэтага ставіцеся? (размова была да таго, як Рудзік уступіў у Полк Каліноўскага. — НН)
ВК: У нас з Янам нармальныя сяброўскія стасункі. Наконт віцэ-спікерства — Ян адкрыты чалавек, але мне складана бачыць яго ў гэтай ролі, сур’ёзнасці яму крыху не хапае.
«НН»: У вашай фракцыі на сайце КР ёсць асобны раздзел, дзе прапісана стратэгія. І там прызнаецца, што цяперашні склад КР «сурʼёзна саступае аўтарытэту і сацыяльнаму статусу былога складу». Ці не варта тады распусціць да лепшых часоў?
ВК: Магчыма, гэта таксама варыянт. У мяне няма такога, што трымацца, толькі каб трымацца. З іншага боку, я бачу ў Каардынацыйнай радзе вялікія плюсы. Магчыма, такога патэнцыялу інтэлектуальнага, як мы прыцягнулі ў 2020 годзе, няма, не шмат людзей гатовы ўдзельнічаць. Але для мяне ў любым праекце важны энергаабмен. Я думаю, што большасць сябраў Каардынацыйнай рады ўкладаюцца, але маюць шмат абмежаванняў — у тым ліку з крымінальнымі справамі, з вобшукамі, з канфіскацыяй маёмасці.
Але з пункту гледжання інстытуцыяналізацыі гэта вельмі плённа — мы ніколі не будавалі гарызантальныя структуры, якія аб’ядноўваюць прадстаўнікоў абсалютна розных сфераў. Раней палітыкі з палітыкамі, бізнэс з бізнэсам, НДА з НДА, а тут пляцоўка, дзе ўсе могуць выбудоўваць стасункі разам. І класна, каб прыходзілі людзі, якія гэтага досведу яшчэ не маюць. Я для сябе яшчэ не вырашыла, ці хачу ўдзельнічаць далей. Здаецца, усё, што магла, для сябе атрымала.
«НН»: Карацей, на наступныя выбары вы, магчыма, не пойдзеце?
ВК: Так, магчыма, не пайду.
«НН»: У бок КР шмат крытыкі гучыць у тым ліку ад былых палітвязняў. Ці былі палітвязні, хто ацаніў дзейнасць КР?
ВК: Думаю, людзей нашмат больш выходзіць, чым выходзіць у публічную прастору. Пазітыўна ацаніць… Я цяпер думаю, ці ёсць штосьці, што мы самі як вынікі даем, акрамя інстытуцыянальнага будаўніцтва і аб’яднання розных людзей на адной пляцоўцы? Мне падаецца, што раней было прасцей гэтыя вынікі мець — цяпер вельмі шмат працэсаў, і з-за гэтага такая фрустрацыя, дэматывацыя адбываецца, бяссілле бачна ў людзей.
Каб палітвязні напісалі, не памятаю.
Але розныя іншыя былі падзякі — ад тых, хто звяртаўся па пытаннях легалізацыі, напрыклад.
Пра вучобу ў Акадэміі МУС і заробак
«НН»: Вы скончылі Акадэмію МУС. Ці той досвед дапамагае разумець цяперашнюю логіку рэпрэсій і ўчынкаў сістэмы?
ВК: Логіку рэпрэсій — не, бо я вучылася на факультэце права. Мая задача была атрымаць добрую юрыдычную адукацыю, і я лічу, што яна была добрая. Якая логіка рэпрэсій? Улада хоча захаваць уладу і выкарыстоўвае любыя сродкі. І гэты гвалт на дзяржаўным узроўні ніколі не быў асуджаны. Калі на дзяржаўным узроўні адбываецца рэфлексія, тады няма паўтору.
Як я бачу канфлікт з размоў з людзьмі з таго боку ў апошні год, у іх такое разуменне: усё ж добра адбывалася, мы марудна, але рухаліся ў бок узаемадзеяння, лібералізацыі, і вось вы прыйшлі ў 2020 годзе і захацелі па-свойму, каб нас не было, каб вы ўсё самі рабілі. Быў згублены давер, які крыху набудаваўся да гэтага. І для мяне пытанне: як гэты давер вяртаць і хто з кім увогуле можа ўзаемадзейнічаць?
«НН»: Хтосьці з вашых аднакурснікаў заўважаны ў рэпрэсіях?
ВК: Не. Некаторыя пасыходзілі са службы яшчэ да 2020 года, пайшлі ў розныя сферы, не звязаныя з міліцыяй. Былі аднакурснікі, хто пісаў і прапаноўваў дапамогу пасля 2020 года. Але гэта не АМАП, не спецназ. Сябра, які працаваў у міліцыі, памятаю, тэлефанаваў у жніўні і казаў: «Воля, Воля, я ж не ўдзельнічаю».
«НН»: Чаму наогул па юрыдычную адукацыю рашылі пайсці ў Акадэмію МУС, а не на юрфак БДУ?
ВК: Адукацыя была танней, а выкладчыкі тыя самыя. Рацыянальны падыход (усміхаецца).
«НН»: Вас завочна асудзілі на 12 гадоў. З маёмасці штосьці канфіскавалі?
ВК: Так, кватэру, машыну.
«НН»: А на што цяпер жывяце? Ягораў казаў, што ўдзел у Каардынацыйнай радзе не аплачваецца.
ВК: Я кансультацыйныя паслугі аказваю, гэта не звязана з НДА. Я заўжды была самастойным чалавекам, у Беларусі ў мяне была праца. Для мяне гэта было важна. Канечне, у 2020-2021-м не было магчымасці працаваць, там былі партнёры, якія падтрымлівалі, здымалі кватэру ў Варшаве. Думаю, калі б не было гэтай падтрымкі, было б яшчэ складаней вытрымаць гэты перыяд і працягваць удзельнічаць у палітычным жыцці.
Пра супрацу з расійскай апазіцыяй, адносіны з беларускімі палітыкамі і Азаронка ў КР
«НН»: Вы за супрацу з расійскай апазіцыяй. Патлумачце, як вы гэта бачыце. З кім супрацоўнічаць?
ВК: У мяне ёсць шмат сяброў-рускіх, якія цяпер жывуць у Еўропе і выступаюць за дэмакратычную Расію, за змены ў Расіі. І я бачу, што мы адно пра аднога ўвогуле нічога не ведаем.
Для беларускай апазіцыі гэта заўжды было нейкае таксічнае пытанне. Я сапраўды гэта адчувала. Але слухайце, гэта наша рэальнасць, мы жывем побач. Паставіць плот і ўсё — гэта нерэалістычныя рэчы.
Таму думаць, як выбудоўваць стасункі, мне падаецца важным. І гэтыя стасункі наладжваць ужо зараз з тымі супольнасцямі, з якімі каштоўнасна могуць быць супадзенні — грамадскія арганізацыі, вялікая расійская дыяспара ў Еўропе.
Я бачыла каментар, здаецца, Валера Кавалеўскага, што мы не стасуемся з расійскай апазіцыяй, пакуль у яе няма пэўнага ўяўлення пра Беларусь. Слухайце, мы ж лабіруем у Еўрапейскім саюзе сваю стратэгію пра тое, як бачым Беларусь, дык чаму мы не павінны лабіраваць такую ж стратэгію сярод рускіх? Не бачу розніцы паміж вектарамі, бо мы павінны абараняць свой інтарэс паўсюль.
Я не кажу пра нейкія пагадненні. Але, думаю, камунікацыя патрэбна. Каб рашэнні, якія мы будзем прымаць, улічвалі больш інтарэсаў.
«НН»: З кім з палітыкаў у беларускіх дэмакратычных сілах сябруеце?
ВК: Мне падаецца, што няма ніякіх канфліктных адносінаў, акрамя Пал Палыча [Латушкі]. Мне шкада, што ён гэта (крытыку ў сюжэце на БТ. — НН) пачуў і ў яго была рэакцыя негатыўная. Мне здаецца, з усімі ёсць разуменне.
«НН»: З Пал Палычам у вас нейкі канфлікт застаўся?
ВК: З майго боку няма канфлікту, а ў яго ёсць, напэўна, крыўда. Прынамсі я яе заўважыла, калі былі слуханні па палітзняволеных.
Я яму задала два пытанні, ён устаў і сказаў: «Я адкажу на ўсе пытанні, акрамя пытанняў Вольгі Кавальковай». Я падумала тады: чым Пал Палыч адрозніваецца ад іншых людзей у сістэме, якія таксама з непавагай могуць так публічна да іншага чалавека паставіцца?
«НН»: Са Святланай Ціханоўскай якія адносіны цяпер?
ВК: У нас не асабліва ёсць магчымасць для размоў. Як сяброўкі не стасуемся.
«НН»: Ёсць палітыкі, з кім не сядзеце ў адно поле?
ВК: Такіх няма. Я бачу пазітыўныя і негатыўныя бакі кожнага чалавека, але дэмакратыя — месца для ўсіх меркаванняў. Мне ў пэўны момант падавалася, што Офіс не асабліва хоча іншых бачыць, ёсць нейкая ўнутраная канкурэнцыя, якой хацелася б, каб было менш. Але без яе, напэўна, таксама працэсы не выбудоўваюцца.
Калі ў Беларусі сёння пройдуць дэмакратычныя выбары, то я думаю, 20% прыхільнікаў Лукашэнкі будзе ў парламенце. Я калі кажу пра гэта, часта сутыкаюся з непаразуменнем. Напрыклад, выбары ў Каардынацыйную раду. Я была супраць іх, у мяне была іншая прапанова, але пытанне ў тым, што калі мы хочам будаваць інстытуты, то ў іх павінны быць прадстаўнікі розных бакоў, і задача рабіць так, каб уцягнуць розных людзей у гэтыя працэсы.
Я думаю, у 2020 годзе, калі фармавалася Каардынацыйная рада, у яе павінны былі ўвайсці не толькі прадстаўнікі дэмакратычнага руху, трэба было ствараць пляцоўку, на якой можна было б размаўляць. І цяпер, калі я агучыла ідэю «хай у Каардынацыйную раду абіраюцца ўсе, не павінна быць абмежаванняў для ўдзелу»…
«НН»: Вось падасць сваю заяўку Азаронак, яму таксама дарога адкрыта?
ВК: Так, так — усе.
Калі мы хочам будаваць дэмакратыю, мы павінны ствараць пляцоўкі, дзе ўзаемадзейнічаць. Мы не павінны адмяжоўвацца плотам і быць у нейкім гета дэмакратычным. Не працуе так, трэба рабіць крокі, каб паказаць, што мы адкрытыя. Імі, магчыма, не скарыстаюцца, але мы заўжды зможам сказаць, што мы гэту магчымасць прадастаўлялі. І больш такіх мэсэджаў павінна быць.
Быў момант, калі Лукашэнка зрабіў заяву, што трэба з палякамі размаўляць. А пасля ад Офіса была досыць катэгарычная камунікацыя, што няма аб чым размаўляць. Але мне здаецца, што на такую прапанову Лукашэнкі ад нас павінна была быць камунікацыя: так, трэба размаўляць пра вызваленне палітвязняў. Трэба размаўляць пра штосьці, а не адмаўляцца.
Напрыклад, уявім, Лукашэнка захацеў паехаць у Балгарыю. Для Балгарыі павінен быць мэсэдж ад нас, пра што размаўляць з Лукашэнкам, каб штосьці атрымалася ў нас.
«НН»: Які бэкграўнд мусіць быць у чалавека, каб ісці ў высокую палітыку?
ВК: Што такое высокая палітыка? Мне здаецца, у Беларусі няма палітыкі і бліжэйшым часам не будзе. Пакуль Лукашэнка хоча трымаць уладу, для яго тэма палітычных партый увогуле закрыта.
«НН»: А тады КР, Кабінет, Офіс — гэта што?
ВК: Палітычны актывізм. Паўнавартасная палітыка — гэта калі ты можаш уплываць на прыняцце рашэнняў.
А гэта такая гульня ў палітыку, прабачце. Хочацца ўплыву. Мы можам называць КР протапарламентам, бо спрабуем самі ў гэта пагуляць і паглядзець, як гэта ўзаемадзеянне адбываецца, як будуюцца структуры. Але асноўнага ў гэтым няма — рэальнасці. Уплыву на законы і тое, у чым жывуць людзі ў Беларусі.
І тое, што бачу ў палітыцы ўвогуле — мы прывыклі мысліць і дзейнічаць па пэўных сцэнарах. Мне здаецца, трэба выходзіць за рамкі таго, да чаго мы прызвычаіліся. Не ламаць сістэму, а нейкі іншых шлях узаемадзеяння з сістэмай выбудаваць.
Пра адкрытыя фоты ў інстаграме, тындар і мужчын
«НН»: У вас у інстаграме часам бываюць дастаткова адкрытыя фота, што не характэрна для беларускіх палітыкаў. Чаму?
ВК: Мне хочацца, каб у палітыцы было больш бачна жывога чалавека, а не толькі яго лозунгі і пазіцыі. Таму я паказваю сваё жыццё і не хачу яго хаваць. Але і мяжа тут таксама ёсць, і я яе адчуваю. Шмат абмежаванняў навешана на нас праз сям’ю і дзяржаву, у тым ліку ў палітыцы. Палітыкі ствараюць вобраз, а што там за маскай, часта і не бачна. Мне хочацца проста жыць і быць сабой.
«НН»: Не баіцеся, што мужчынскі бок будзе выкарыстоўваць гэта супраць вас?
ВК: Я не супраць, няхай выкарыстоўвае (усміхаецца).
«НН»: Вы ёсць у тындары. Што шукаеце: каханне ці проста прыемную кампанію?
ВК: У пэўны перыяд па-рознаму было. Проста было цікава пазнаёміцца з кімсьці, паразмаўляць. Але я не магу сказаць, што сур’ёзна да гэтага інструменту стаўлюся, можна было выкарыстоўваць і болей, бо пішуць шмат, але я не шмат адгукаюся.
«НН»: А хто піша звычайна?
ВК: Паколькі я не ў Беларусі, а за мяжой, то ў залежнасці ад таго, дзе я знаходжуся ў момант, калі заходжу. Рускамоўных няма. Палякі ці англамоўныя людзі.
Балансу ў розных сферах хочацца больш. Таму, магчыма, я цяпер не такая актыўная ў палітычным жыцці, бо шмат аддавала гэтыя гады і ёсць адчуванне, што не дадаю сабе ў іншых сферах з-за таго, што шмат увагі надаю таму, каб дапамагчы Беларусі.
«НН»: Калі казаць пра якасці, якія для вас важныя ў партнёры, што б вы назвалі?
ВК: Для мяне важна адчуванне апоры і бяспекі, мой стан побач з чалавекам, здаровы лад жыцця, інтэлектуальнае і сэксуальнае супадзенне.
«НН»: А што не прымальна?
ВК: Гвалт псіхалагічны і фізічны. Непрымальныя, напэўна, пэўныя палітычныя погляды ці пазіцыі. Калі б чалавек падтрымліваў, напрыклад, вайну — не, дакладна. Каштоўнасць міру для мяне важная.
«НН»: А калі мужчына, які вам спадабаецца, папросіць сысці з палітыкі і сядзець дома, вы гатовы на такое пайсці?
ВК: Я не ведаю. У нас ва ўсіх жа змяняюцца прыярытэты ў пэўныя моманты. Ты сёння ў палітыцы, а заўтра можаш не захацець. Гэта нармальна — не трымацца і мець магчымасць знайсці сабе месца, дзе будзеш прыносіць карысць сабе і людзям.
Адна з важных каштоўнасцей для мяне — гэта свабода, я не гатова адмаўляцца ад сябе і таго, як мне хочацца рэалізоўваць сябе. Калі чалавек будзе ставіць умову «сядзі дома» — для мяне непрымальна. Толькі калі гэта не будзе маё рашэнне ўнутрана, але ўсё ж мне падабаецца рэалізоўваць патэнцыял не ў нейкай адной сферы.
«НН»: Ваша фракцыя ў КР называецца «Шчаслівая нацыя». Вы цяпер шчаслівы чалавек?
ВК: Я б хацела быць шчаслівай. Бываюць розныя перыяды. Але агулам я адчуваю сябе шчаслівым чалавекам. Чаму ў палітыку я такое слова хацела ўнесці? Таму што для мяне шчасце — гэта раскрыццё патэнцыялу ў розных сферах жыцця. І мне хацелася пабудаваць такое грамадства, у якім гэты патэнцыял у розных сферах будзе рэалізоўвацца — а для гэтага дзяржава будзе ствараць патрэбную інфраструктуру, каб мы маглі не толькі зарабіць грошы, але і самаразвіццём займацца, і сям’ёй, і тым, што падабаецца. Веру, што гэта магчыма.
«Наша Нiва» — крыніца якаснай інфармацыі і бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ «НН»
