Вячаслаў Віўчык на сталічным вакзале. Фота: Радыё Свабода
«Ва мне нічога не зварухнулася, калі я прыехаў у Мінск, настальгіі не было, — пачаў Вячаслаў, — па сутнасці, я ж і не быў палітычным імігрантам. Я ўвесь час знаходзіўся побач з Беларуссю, быў у курсе ўсіх навінаў і займаўся беларускай справай — ладзіў акцыі ў падтрымку Беларусі ў Польшчы, ва Украіне».
Паводле Вячаслава, ягоны прыезд чаканы — ён сам паведаміў пра гэта ў чэрвені.
«Аднак калі я з’язджаў, то не думаў, што правяду за межамі краіны амаль пяць гадоў. Рэч у тым, што ў 2010 годзе пачаліся брутальныя і масавыя рэпрэсіі, таму я палічыў за лепшае на час застацца за мяжою. І вось, момант надышоў — вызвалілі Статкевіча ды іншых палітвязняў, памяць пра якіх я падтрымліваў за мяжою сваімі акцыямі. Таму і я цяпер буду больш карысным унутры краіны», — сказаў Вячаслаў і падкрэсліў, што не верыць у тое, што рэпрэсіі спыніліся.
«Тыгры не робяцца траваеднымі.
Але адсутнасць мірнага супраціву ў Беларусі можа прывесці да жудасных вынікаў. Людзі мусяць верыць у сваі сілы не зважаючы ні на што. Таму ўжо 17 верасня я прыму ўдзел у акцыі ў Мінску», — сказаў Вячаслаў і дадаў, што за чатыры з паловаю гады ягонай адсутнасці людзі ў Беларусі сталі больш запалоханымі.
«Я прыехаў і ўбачыў, што грамадства адрозніваецца нават ад самога сябе 20-гадовай даўніны. А што ўжо параўноваць з Польшчаю ці Украінай. Людзі надта насцярожаныя», — зазначыў Вячаслаў напрыканцы.
