Žurnalisty bolej nia hojsajuć pa paloch, šukajučy siužetaŭ. Frylansery nie telefanujuć lichamankava pa krynicach, prabivajučy, što zdaryłasia za try dni. Redaktary z adsutnym vidam siadziać u Internecie, markotna klikajučy pa adnych i tych ža navinach adnych i tych ža sajtaŭ… A žyćcio, dziŭnaje, dzivosnaje biełaruskaje žyćcio — nie spyniajecca. Jano viruje navokał, naradžajučy ŭsio novyja kafkijanskija historyi, usio novy pobytavy siur. Dyk zamiest taho, kab kamentavać čarhovuju sietkavuju duratu, raspaviadu lepiej pra pryhody, što zdarylisia sa mnoj na minułym tydni.
Pravy kiroŭcy dajucca ŭ Biełarusi na 10 hadoŭ. Bo raptam niešta źmienicca ŭ čałavieku, i jon bolej nia budzie varty pravoŭ kiroŭcy.
Maje 10 hadoŭ skančajucca, i treba iści mianiać pravy. Kab ich pamianiać, treba mieć na rukach medyčnuju daviedku.Jakuju daje admysłovaja DAIšnaja ŭstanova. A kab ciabie dapuścili da medahladu, treba mieć na rukach «vypisku z ambulatornaj karty». Vypisku robiać u rajonnaj paliklinicy. Maja, 21-ja, znachodzicca ŭ samym centry Zavodzkoha rajonu stalicy i vyhladaje modna, sučasna, amal jak IKEA.
Tudy va ŭźniosłym nastroi ja i pryčapaŭ. Na dvare stajała piakielnaja śpioka, i ja, nahladzieŭšysia amerykanskich seryjałaŭ, byŭ rady tamu, što praviadu niekalki chvilinaŭ u dobra kandycyjavanaj atmasfery.
Unutry vyśvietliłasia adrazu dźvie niepryjemnyja rečy. Pa-pieršaje, kandycyjaneraŭ u hetym pryhožym, sučasnym budynku ci to niama, ci to jany nie pracujuć.
Pa-druhoje, tut byŭ taki natoŭp, jak byccam by Karatkievičavy cyhany pryjšli dy stali tabaram pad dacham ustanovy achovy zdaroŭja.Trochi źbiantežany takoj nieadpaviednaściu eksterjeru dy interjeru, ja paprasiŭ u rehistratury vydać mnie vypisku.
«Nie», — skazali mnie. Vypiski jany nia zrobiać. Treba iści u 117-ty kabinet. Užo tady hetaje «117-ty kabinet» prahučała złaviesna.
Jak naiŭny padletak ź filmu «Noč žyvych mierćviakoŭ», ja ź lohkim sercam rušyŭ da 117-ha kabinetu.Mnie, nahadaju, patrebna była tolki daviedka-vypiska ab tym, što ja nia byŭ chvory na šyzafreniju i astatnija trascy, jakija niesumiaščalnyja z kiravańniem transpartnym srodkam.
Ničoha bolš.
Čamu b mnie mieć zmročnyja pradčuvańni?
Kala 117-ha kabinetu ja zatarmaziŭ, paralizavany. Vyśvietliłasia, što kali ŭ paliklinicy stajaŭ tabar, dyk kala 117-ha kabinetu byŭ jahony centar (kali ŭ tabara ŭ pryncypie jość centar).
«Usie tudy»? — zapytaŭsia ja. «Usie tudy», — adkazała mnie zmročnaja istota z maleńkim dziciem u rukach.
«Mnie tolki daviedku», — pasprabavaŭ ja ŭklučyć durnia i łamanucca biez čarhi. Ale ja trapiŭ u žaleznyja dałoni praletara z tvaram sastarełaha K. Zasłonava.
«Usim tolki daviedku, — skazaŭ jon mnie tym hołasam, jakim zvyčajna starejšyja tavaryšy rajać maładziejšym kidać kryminalny ład žyćcia dy iści pracavać na MAZ. — Nie śpiašajsia, synok. Siadź, pasiadzi». Tak ja akazaŭsia zacisnutym pamiž niekalkimi inšymi chvorymi.
U pryncypie, usio było nia strašna. U mianie byŭ telefon, a ŭ im — uvieś Karatkievič, u farmacie Fb2. Było čym zaniacca. Adnak praź dziesiać chvilinaŭ stała zrazumieła, što čytać tut niemahčyma. Bo vielmi śpiakotna. +35 na dvare. Tut — horača, jak na poli padčas žniva.
I jašče vyśvietliłasia, što praviadu ja tut lepšyja hady svajho žyćcia, bo za 10 chvilinaŭ z kabinetu 117 nichto nia vyjšaŭ.
Ja zapytaŭsia: «Doŭha staim»? Mnie adkazała adrazu ŭsia hramada: «14 čałaviek pierad taboj. Heta tolki pa čarzie. A jašče pazačarhaviki. Narmatyŭ u doktara — 15 chvilin na chvoraha. Voś i ličy». Ja padličyŭ. Vyjšła try z pałovaj hadziny.
Prajšło tryccać chvilin. Paznajomilisia. Pobač siadzieŭ stalovy dzied, z vyhladu — były ŭdarnik sacyjalistyčnaj pracy.«Mnie tolki cisk pamierać», — tłumačyŭ jon, ale napierad nia lez. Była tut mama z dačkoj, pryčym dačka była ŭ hadach, kali zvyčajna mama ŭžo nia tolki niepatrebnaja, ale navat i zaminaje samastojnamu połavomu žyćciu. Było niekalki padletkaŭ, što adrazu pahłybilisia ŭ hulniu na telefonach i pierastali isnavać u hetym vymiareńni. Pavietra pavolna elektryzavałasia.
«Biazładździe niejkaje» — skazała niaŭpeŭniena babula hadoŭ šaścidziesiaci: jana mieła vyhlad stałaj naviednicy, što žyła ŭ paliklinikach.Tabar padtrymaŭ jaje zhodnym hułam.
Usie čakali apošniaj kropli.
Naohuł, heta vielmi cikava: kali, paśla jakoj miažy, u biełarusaŭ skančajecca ciarpieńnie. Dyk voś, pa nazirańni za pacyjentami palikliniki № 21 mahu śviedčyć: kančajecca jano na tryccataj chvilinie.Tryccać chvilinaŭ biełarusy tryvajuć, paśla — pačynajuć šukać praŭdy dy capać kalidornych siaścior za padoły. Apošniaj kroplaj stałasia 70-hadovaja babusia-sialanka, što chucieńka pracisnułasia miž Zasłonava ŭ dźviery i źnikła tam. «Čamu nie spyniŭ? — stroha zapytaŭ stalovy dzied. — Dyk vielmi sprytnaja. Da taho ž staraja», — pacisnuŭ plačyma Zasłonaŭ. «Ja taksama staraja!» — ryknuła stałaja naviednica palikliniki.
«Žančyna, da što ž heta takoje, vy bačycie, kolki narodu»? — źviarnułasia jana da siastry, što chucieńka biehła pa kalidory. Taja — vielmi miłavidnaja kabietka, — tolki paskoryłasia. Było bačna, što jana nie žadaje psavać sabie karmu skandałam.
Usie pačali abcirać biahučy palityčny momant, uzhadali i pra toje, što pensii nie padvyšanyja, i kolki miasa kaštuje, i što za savietami było lepiej.Ton padvyšaŭsia. Zapachła mitynham dy AMAPam, heta ja kažu, jak daśviedčany ŭ temie čałaviek.
Raptam, žančyna z darosłaj dačkoj uźniałasia. «Usio. Niemahčyma bolej tryvać. Chadziem! — kryknuła jana. — Kudy, mam?» — zapytałasia dačka.
«Skardzicca! Znojdziem zahadčycu, ci hałoŭnuju pa paviersie, ci nia viedaju, kaho!»
«Moža, nia treba? — pasprabavaŭ spynić ich Zasłonaŭ. — Usio roŭna ničoha nia źmieniš».
«Treba!» — Kryknuła matula, na tvary jakoj imkliva prastupali rysy Kastusia Kalinoŭskaha, zastupnika ŭsich biełarusaŭ.
Jany pajšli, i ciemra apuściłasia za imi. Kožny z nas, siedziačy ŭ piakielnaj haračyni kalidoru, spadziavaŭsia, što zaraz — dziakujučy dvum pasijanarnym žančynam, niešta źmienicca.Što prylacić Chju Łory na błakitnym vertalocie i ŭ abliččy Doktara Chaŭza, usim dapamoža. Ale adbyłosia niešta zusim niespadziavanaje. Žančyny źnikli. Zusim. Pra ich zapytalisia ŭ kalidornaj siastry, adnak taja pra ich los ničoha nia viedała. Moža być, jany pajšli damoŭ. Pahavaryli z zahadčycaj, pakačali pravy dy pajšli dadomu, kab viarnucca siudy inšym razam, kali ludziej budzie mieniej. Byvaje ž takoje.
U hałavie buchała. Pierad vačyma płyli čyrvonyja plamy. Było śpiakotna, bližejšy aŭtamat ź ledzianoj haziroŭkaj byŭ chiba što ŭ Vilni. I tut, abaviazkovym biełaruskim cudam, što idzie za achviaraj, na kalidory źjaviłasia žančyna ŭ biełym i zabrała za saboj ŭ 119-ty častku čarhi. Praź jašče jakich dvaccać chvilinaŭ ja patrapiŭ u 117-y pakoj.
Ja nia ŭbačyŭ tut dyby, vaŭkałakaŭ i ŭsiaho taho, što varta b było čakać paśla takoha čakańnia. Tut siadzieła stałaja žančyna-doktar, dobryja zmorščynki pad jaje vačyma nahadvali tvar maci.
Ja pavitaŭsia dy zaprasiŭ vypisku. Žančyna — tym hołasam, jakim Brus Uillis paviedamlaje dačce ŭ filmie «Armahiedon», što jon pavinny zastacca pobač z bombaj i ŭzarvać jaje, patłumačyła, što daviedku-vypisku mnie nia daść.
Bo ŭ mianie niama fluarahrafii.
Kali ja pačaŭ kryčać, jana spakojna dadała, što mnie taksama treba zdać analiz kryvi, mačy, kardyjahramu i h. d.
I tolki paśla hetaha znoŭ iści da jaje.
Pa ahulnaj čarzie.
Hetaja razmova źmianiła mianie. Žančyna patłumačyła, što ni jana asabista, ni kiraŭnictva palikliniki ŭ tym piekle, što razhortvajecca ŭ hłamurnych kafelnych kalidorach nie vinavatyja, i ja pavieryŭ joj. Ja bačyŭ, jakaja jana stomlenaja, hetaja dobraja žančyna. Ja zdahadvaŭsia, što jana pracuje za mizerny zarobak.
Tak 21-ja paliklinika zrabiłasia maim druhim domam.Ja chadziŭ siudy zdavać analizy i zabirać ich. Mianie kałoli, praśviečvali, zamiarali i prasłuchoŭvali. U žbankach dy karobačkach ja nios siudy emanacyi svajho cieła i naziraŭ za tym, jak dziaržava korpajecca ŭva mnie. Ja adčuvaŭ, što patrapiŭ u muchałoŭku. Takuju šklanuju muchałoŭku, što pakazvajuć u muzei sialanskaha pobytu ŭ Hudzievičach: mucha lacić na cukar, traplaje ŭ šklanačku dy nie moža vylacieć ź jaje, bo lacić na śviatło, a nie na vychad.
Mnie patrebna była vypiska z ambulatornaj karty. Heta było cukram. Usio astatniaje abumoviła kanstrukcyja muchałoŭki.
Urešcie, my sustrelisia z 21-j paliklinikaj apošni raz. Ja čakaŭ u čarzie mieniej za hadzinu, bo nałaŭčyŭsia razumieć aptymalny dla vizytu čas. Ja pažadaŭ žančynie-doktaru najlepšaha. Ja atrymaŭ svaju papierku.
Uva mnie nie zastałosia zła, jaraści, strachu i inšych pačućciaŭ.
21-ja paliklinika i 117-y pakoj całkam vypustašyli mianie.
A słoŭca «systema», ŭžytaje žančynaj z dačkoj, pierad tym, jak jana pajšła šukać praŭdu dy źnikła, prymusiła pryhadać stary saviecki anekdot.
Čałaviek siadzić u takoj ža paliklinicy ci cyrulni ci inšaj padobnaj ustanovie. Biaskoncy natoŭp, niechta idzie pa-za čarhoj. Narešcie čałaviek ŭzryvajecca: «Da što ž heta takoje, što ž heta za systema takaja?».
I čuje razvažlivy adkaz tavaryša pa niaščaści z čarhi: «Kali vam nie padabajecca systema, čamu vy pačynajecie z cyrulni?»
