Fotazdymki z haścinicy «Pronia», što ŭ Horkach, uskałychnuli internet. Mnohija tady kazali, što prablema sapraŭdy jość, ale chto ŭ tyja Horki zajazdžaje? Nasamreč padobnaja situacyja adbyvajecca i ŭ haścinicach, raźmieščanych u samych turystyčnych haradach Biełarusi.
Sioleta my adpraviłsia z vandroŭkaj pa paŭnočnaj častcy Zachodniaj Biełarusi. Pastavy, Brasłaŭ, Miory, Vierchniadźvinsk, Hłybokaje – z poŭnaj adkaznaściu kažu, što tut jość, na što pahladzieć. Ale dla turysta važnyja nie tolki architekturnyja pomniki, ale i ŭmovy dla pražyvańnia ŭ hetych samych haradach.
Ubačyŭšy rajonnyja haścinicy adnojčy, viartacca tudy bolš nie zachočacca.
Vyhlad pakoja. Na łožku – abaviazkova vielizarny invientarny numar. Bializna časoŭ SSSR
Pra čyściniu prybiralni kazać nie davodzicca. Z pradmietaŭ hihijeny – užo pačaty rułon tualetnaj papiery
U takim stanie vakno. Vyhlad, darečy, na rajvykankam. Cikava, ci zdahadvajucca tam pra prablemy haścinicy?
Padłohu tut nie źmianiali daŭno. Zrešty, jak i meblu
Numar u Niaśvižy bolš nahadvaje pakoj ŭ pijanierskim łahiery
Prybiralnia ŭ haścinicy ŭ Niaśvižy – kulturnaj stalicy Biełarusi
Niaśviž. Pra adsutnaść haračaj vady vy daviedajeciesia nie adrazu...
Pastavy: haścinica pafarbavana tolki z adnaho boku – paradnaha
Pieršym punktam u našaj vandroŭcy byŭ horad Pastavy. Haścinica tut raźmieščana ŭ samym pačatku nasielenaha punkta. I jak tolki my ŭbačyli jaje, padumali, što tut, napeŭna, niadaŭna prajšli «Dažynki». Jak vyśvietliłasia, u horadzie niekalki hod tamu ładziŭsia Dzień piśmienstva. Dvuchpaviarchovy budynak pafarbavany ŭ śvietła-aranžavy koler, pierad im – pryhožyja kłumby, zusim pobač – krama, z advarotnaha boku majecca navat stajanka dla aŭtamabilaŭ. Praŭda, z taho samaha advarotnaha boku haścinicu ŭžo nie farbavali, i možna pahladzieć, jak jana vyhladała da rekanstrukcyi. Recepcyja ŭ haścinicy adździelena ad klijentaŭ šklanaj budkaj – takija samyja možna ŭbačyć u zavadskich internatach albo ŭ balnicach. Na ŭvachodzie zapaŭniajem standartny błank pa pamiaci (dakumienty ŭ nas nie pravieryli ni ŭ adnoj z haścinic) i atrymlivajem klučy ad numara. Skazać, što my byli pryjemna ździŭlenyja, heta nie skazać ničoha:
dvuchpakajovy numar – haścinnaja i spalnia, prastorny vanny pakoj, dzie kruhły hod jość haračaja vada, ladoŭnia i imbryčak, pryčym usio funkcyjanuje, i navat majecca posud u šafie – ad hranionych šklanak da fužeraŭ.Čamu my ździvilisia, stanie zrazumieła, troški paźniej, kali apovied pojdzie pra haścinicy ŭ inšych haradach. U vypadku z Pastavami nastroj sapsavali tolki ścieny ŭ spalni, dzie raźmieščanyja vientylacyjnyja sietki. Praz heta my dakładna čuli, pra što vielmi hučna razmaŭlali našy susiedzi-vajskoŭcy. Za noč jany paśpieli abmierkavać, što lepš kraści na vajskovym składzie i kudy heta paśla pierapraŭlać.
Brasłaŭ: usie turysty – u adzin duš!
Z dobrym nastrojem nakiroŭvajemsia ŭ Brasłaŭ. «Tam budzie jašče lepš, – upeŭnienyja my. – Niedarma ž Brasłaŭščyna – heta miekka turyzmu ŭ Biełarusi». Naš aptymizm skončyŭsia, jak tolki my pierastupili paroh haścinicy. Pafarbavanaja zvonku, unutry jana nahadvała budynak 60-ch hadoŭ. I nievierahodny saviecki pach – jon zastajecca naviečna ŭ takich damach. Administratar kaža nam pra toje, što vanny pakoj u haścinicy jość adzin na pavierch, pryčym padzialeńnia na mužčynski i žanočy nie isnuje.
«Ale z vadoj byvajuć prablemy, -- kaža jana. -- Tamu lepš nie iści, kali vialikaja čarha».Naturalna, što my vyrašyli nie iści ŭ duš naohuł, dziakujučy pry hetym vytvorcam vilhotnych survetak. Ale samaje strašnaje było napieradzie -- heta niepasredna numar. Nie toje, kab ja nie bačyła strachoćcia ŭ svaim žyćci, ale ja i ŭjavić nie mahła, što haścinica ŭ Brasłavie, jaki nazyvajuć ledź nie turystyčnym centram Biełarusi, moža być u takim zapuščanym stanie.
Pieršapačatkova my płanavali pravieści tut niekalki dzion, ale
paśla adnoj nočy mnie ŭžo nie chaciełasia ničoha: ni słavutych azioraŭ, ni haradskoj architektury, -- bolš ni chviliny nie zastavacca ŭ hetym miescy.
Da vybaru nastupnaj haścinicy my padyšli bolš surjozna. Vybirali pamiž Miorami i Vierchniadźvinskam. Paličyŭšy, što Miory ŭsio ž bolšy horad i tut, napeŭna, bolš adkazna padychodziać da turystaŭ, nakiravalisia na načleh mienavita tudy. Tym bolš što ŭdałosia damovicca na «ispałkomaŭski luks».
Luks – heta kali vanna i prybiralnia ŭ pakoi
Pra heta treba raspavieści asobna. Administratar miorskaj haścinicy pa telefonie skazała, što duša ŭ numarach u ich taksama niama. A niekatoryja numary navat biez prybiralni, jana na kalidory. I kali ja ź vialikaj niezadavolenaściu spytała, jak takoje naohuł mahčyma ŭ XXI stahodździ, supracoŭnica vinavata adkazała, što ŭ ich jość adzin luks. Jak vyśvietliłasia, luks u rajonnaj haścinicy – heta kali prybiralnia i duš u numary. Uzradavanaja hetaj navinoj, kažu, što my chacieli b zabraniravać mienavita jaho. «Ale tut užo žyvuć ludzi!» – rasčaroŭvaje mianie administratar. «Nu niaŭžo ŭ vas usiaho adzin numar z prabiralniaj i dušam?» – nie vytrymlivaju ja. «Čamu adzin? Jość jašče ispałkomaŭski luks, ale ja mahu vydać vam jaho tolki na adnu noč». Vydatna, bolš nam i nie treba.
Zadavolenyja takim raskładam, pryjazdžajem u Miory, dzie nas čakaje drennaje nadvorje i čarhovaje zmahańnie za kamfort. Vyśvietliłasia, što administratar, jakaja braniravała nam «ispałkomaŭski luks», zdała svaju źmienu, a jaje kaleha pra našu broń čuje ŭpieršyniu. Tut daviałosia užo prosta najazdžać na supracoŭnicu i kazać nie vielmi dobryja rečy pra ichni siervis i pracu. Pobač stajaŭ mužčyna, jaki pryjechaŭ u Miory ŭ kamandziroŭku. Jon hladzieŭ na nas takimi vačyma, nibyta terarysty pryjšli zachoplivać budynak. Administratar patelefanavała svajoj kalezie sa słovami: «Vanda, mnie ničoha nie budzie, kali ja ich pušču ŭ hety luks?» Napeŭna, Vanda ŭsio ž dała dabro, tamu što nas aformili, dadaŭšy: «Tolki kab zaŭtra ŭ 12 vas tut užo nie było!» My zapłacili 82 tys. rubloŭ – u dva razy bolš, čym za zvyčajny numar, i pajšli hladzieć, što heta za cud taki – «ispałkomaŭski luks», kudy navat za hrošy nikoha nie puskajuć.
Dvuchpakajovy numar krychu nahadvaŭ pastaŭski, choć byŭ mienšaha pamieru. Haračaja vada tut padajecca z bojlera, a duš staić na čatyroch nožkach. Spačatku było navat strašna, što možna pravalicca na pavierch nižej – tudy, dzie žyvuć prostyja śmiertnyja, a nie ispałkomaŭski bamond, ale abyšłosia biez fors-mažoru.
Hazieta zamiest tualetnaj papiery
Heta było b śmiešna, kali nie było b tak raspaŭsiudžana. U Vałožynie ŭ ahulnaj prybiralni na paviersie (u numarach jaje prosta niama) adsutničała tualetnaja papiera...
U Niaśvižy ŭ vannym pakoi ŭ niekatorych numarach paprostu adsutničajuć krany nad umyvalnikam.Pamyć ruki možna tolki dušam. Znajści ŭ rajonnych haścińnicach myła ci šapmuń – heta toje samaje, što patrapić na skarb. A bializna, asabliva ručniki, nahadvajuć kaniec 80-ch hadoŭ, kali adzin i toj ža ŭzor možna było ŭbačyć u kožnaj kvatery.
I kali pra heta pačynaješ kazać supracoŭnikam haścinicy, jany nie znachodziać, što adkazać. I nie tamu, što nie viedajuć adkazu, a tamu, što takija pretenzii, na ich dumku, zališnija. «Niama čaho skardzicca! U horadzie naohuł niama haračaj vady! U haścinicy choć viečaram padajuć», – skazali mnie ŭ Vałožynie. «Nie moža być duš u kožnym numary», – ličać u Brasłavie.
Vyklučeńnie składajuć tolki haścinicy, dzie prachodzili respublikanskija śviaty.Voś i ŭ vypadku z horackaj haścinicaj «Proniaj»: pakul nie padydzie čas «Dažynak–2012», kamunalniki, na čyim bałansie znachodzicca abjekt, nie znojduć hrošy, kab ustavić vokny i adramantavać santechniku. I pakul čynoŭnikaŭ buduć raźmiaščać u «ispałkomaŭskich luksach», jany nie daviedajucca, jak žyvuć zvyčajnyja ludzi i što takoje turyzm pa-biełarusku nasamreč.
