Ciłza Łazana.
Łarysa Rykielmie.
Łarysa Rykielmie ŭsich padmanuła. Dziaŭčyna, jakuju ličać samaj addanaj (i, viadoma ž, seksualnaj) zaŭziatarkaj zbornaj Parahvaja nie źjaviłasia na matč «huarani» suprać pieruanca. Choć i abiacała. Čamu jana nie strymała svajho słova — tak i zastałosia nieviadomym.
«Dy padmanščyca hetaja vaša Łarysa», — heta nie słovy
Zrešty, Łazana mužčynskaj uvahaj, zrazumieła, nie abdzielena. Jašče b — ź jejnaj źniešnaściu, skažam praŭdu, — vydatnaj. «Oj, pra mianie čaho tolki nie plavuzhajuć, — kaža krasunia. — Voś niadaŭna napisali, što sustrakajusia z futbalistam Chuanam Varhasam. Ale heta niapraŭda. Jašče, pamiataju, nazyvali mianie leśbijankaj. Ale heta, sami razumiejecie, naohuł poŭnaje tryźnieńnie».
