U minułyja vychodnyja u Vienie byŭ pachavany Ota fon Habsburh — syn apošniaha impieratara
Vybitny hramadski dziejač i palityk, Habsburh pražyŭ doŭhaje i nasyčanaje žyćcio, budučy žurnalistam, deputatam jeŭrapiejskaha parłamienta i aktyŭnym prychilnikam jeŭrapiejskaj intehracyi. U tym liku aktyŭnym advakatam intaresaŭ uschodniaj Jeŭropy. Habsburh vydatna vałodaŭ vuhorskaj movaju, u pačatku
Biełaruskija manarchisty ličuć Habsburhaŭ, naščadkaŭ Jahajłavičaŭ, spadkajemcami karony Vialikaha kniastva Litoŭskaha. Sychodziačy z hetaha, jurydyčna Ota fon Habsburh moh by być i našym vialikim kniaziem taksama.
«Apošnim Habsburham» jaho nazvać niemahčyma — jašče niekalki hadoŭ tamu jon pieradaŭ staršynstva ŭ domie Habsburhaŭ svajmu starejšamu synu Karłu. Chutčej heta byŭ pieršy za 800 hadoŭ Habsburh biez tronu — ale jakomu, jak i baŭharskamu premjer-ministru i caru Simieonu, heta nie pieraškodziła ŭvajści ŭ historyju krainaŭ svajho rehijonu vybitnym dziejačam.
Dzieci Habsburha zajmajuć ci zajmali miescy ŭ parłamientach niekalkich krainaŭ Jeŭropy. Cikavy fakt:
dačka Ota fon Habsburha Habryjeła vyvučyła hruzinskuju movu, atrymała hramadzianstva Hruzii i źjaŭlajecca ambasadaram Hruzii ŭ Niamieččynie,bačačy svajoj misijaj dapamahčy viartańniu ŭ Jeŭropu hetaj postsavieckaj krainy. Hruzinski prezident Michaił Saakašvili prysutničaŭ siarod hanarovych haściej na pachavańni Ota fon Habsburha.
Aŭstryjskaja televizija pryśviaciła doŭhi teleefir žyćciu Habsburha — kali vałodajecie niamieckaju i majecie trochi času, možacie pahladzieć tut.
Padziei, jak karaleŭskaje viasielle ŭ Brytanii ci pachavańnie Ota fon Habsburha ŭ Aŭstryi, jašče i jašče raz jaŭlajuć nam žyvyja niepierarvanyja tradycyi.
Pieradusim heta tradcyi, uvasoblenyja ŭ ludziach i instytutach — skažam, siarod prysutnych na pachavańni možna pabačyć rycaraŭ kryžackaha katalickaha Maltyjskaha ordena, jaki z vajskovaj arhanizacyi daŭno pieratvaryŭsia ŭ dabračynnuju, nie zhubiŭšy mocnaha relihijnaha stryžaniu, i vielmi aktyŭna dziejničaje ŭ sučasnych Aŭstryi i Niamieččynie. Hanarovaj vartaj vakoł truny Habsburha na paminalnaj imšy stajali alpijskija strałki — hetki aŭstryjski anałah ŭkrainskaha ci rasijskaha kazactva. Tradycyi ŭ stahodździami adtočanym cyrymanijale, u asnovie jakoha — tysiačahadovaja niepierarvanaja łučnaść pakaleńniaŭ, jakoje ŭ Aŭstryi nie zmahło być parušana navat dvaccatym stahodździem ź jaho nihilizmam,
Na pachavalnym nabaženstva Habsburha ŭ zbory Śviatoha Štefana ŭ Vienie byŭ vykanany himn Aŭstra-vuhorskaj impieryi. Cikava, što na jaho miełodyju byŭ taksama pakładzieny sučasny himn Niamieččyny:
Usio hetaha pazbaŭlenaja sučasnaja Biełaruś. Pazbaŭlenaja navat bolš, čym mnohija inšyja krainy SND. Chacia što nas, na žal, tut jadnaje ź pieravažnaj bolšaściu krainaŭ postsavieckich krainaŭ — heta vylezłyja paśla padzieńnia savieckaj ułady nihilistyčnyja kleptakratyčnyja aŭtarytarnyja režymy, dzie niesumlennyja tyrany-prajdziśviety nazyvajuć siabie «prezidentami», a schodki svaich satrapaŭ — «parłamientami», budučy pa svaich asabistych jakaściach kudy horšymi za byłych vaładaroŭ jeŭrapiejskich impieryj — «viaźnic narodaŭ».
Šmatviekavyja tradycyi — heta toje, što nam nieabchodna pa krople adradžać, pa kavałačku vyzvalaćz-pad savieckaha i łukašenkaŭskaha asfalta,
