Dla haspadyni mahnolii — Aleny Vasileŭny Drebiezavaj — heta byŭ sapraŭdny padarunak da Vialikadnia.
U Baranavičach zaćviła mahnolija. Fota Ludmiły Prakopavaj, Intex Press.
U Baranavičach zaćviła mahnolija. Fota Ludmiły Prakopavaj, Intex Press.
U Baranavičach zaćviła mahnolija. Fota Ludmiły Prakopavaj, Intex Press.
«Susiedki ŭsio pytalisia, kali ja tolki paśpieła navieści takuju pryhažość da śviata. Dumali, što heta papiarovyja kvietki, — śmiajecca Alena Vasiljeŭna. — A kali padychodzili bližej, vochkali: «Heta ž sapraŭdnyja!»
Mahnolija raskvitnieła tak pyšna ŭ pieršy raz za šeść hadoŭ. «Raniej źjaŭlałasia pa adnoj kvietcy, a ŭ hety hod zaskvitnieŭ adrazu ŭvieś kust, — raspaviała IP Alena Vasiljeŭna. — Nie viedaju, ad čaho heta zaležyć. Raślina ciepłalubivaja, kapryźlivaja, dahladaju jaje jak dzicia».
Daviedka «Intex Press»
Mahnolija — dekaratyŭnaja raślina ź vialikimi pryhožymi kvietkami. Jany, jak praviła, duchmianyja i vielmi duchmianyja, ich pach rezki, durmanna-pjanlivy. Pialostkaŭ na kvietcy zvyčajna 6-9, jany bujnyja, ščylnyja, jak by vaskovyja.
Liście daŭhavataje, vyraznaje, bujnaje, časam da adnaho mietra daŭžynioj, jany ŭtrymlivajuć ałkałoidy, hlikazidy i efirnyja alei, jakija ŭ haračaje nadvorje vyparajucca ŭ vielizarnych kolkaściach. Jarka afarbavanyja płady, padobnyja bolš na huz, čym na ahurok.
Jany rastuć u naturalnych umovach va Uschodniaj Azii i Paŭnočnaj Amierycy, čaściej za ŭsio ŭ hornych lasach, radziej na bałotach.
