Pra źniknieńnie mužčyny vydańniu raskazała Julijana, blizkaja znajomaja biełarusa.
— Vacłaŭ žyvie ŭ Sočy ŭžo piać hadoŭ. Jon rychtavaŭsia adpravicca ŭ kruhaśvietnaje padarožža nastupnym letam, a pakul vypraboŭvaŭ łodku i žyŭ u joj — jana była aficyjna zarehistravanaja ŭ pamiežnikaŭ pad bartavym numaram.
Pa słovach surazmoŭcy, siabry nieadnarazova prapanoŭvali mužčynu pierajechać zimoj na sušu i navat znajšli prydatny varyjant, ale nie paśpieli.
— Jamu dali klučy ad volnaj chatki, ale jon usio roŭna pajechaŭ načavać u svaju łodku. U noč z 26 na 27 listapada Vacłaŭ pierastaŭ vychodzić na suviaź, u siecivie z tych časoŭ nie byŭ. A ŭ tuju noč u Sočy jakraz bušavaŭ štorm strašnaj siły. Na nastupny dzień siabry pryjazdžali da taho miesca, dzie była łodka. Ubačyli tolki nižniuju častku asnoŭnaj łodki, na jakoj jon źbiraŭsia adpłyć u padarožža, i abłomki dvuch inšych. My miarkujem, što łodku sarvała ź jakara i zaniesła ŭ mora.
Ab płanach biełarusa na kruhaśvietku stała viadoma jašče ŭ 2016 hodzie. Tady jon pabudavaŭ svaju pieršuju samarobnuju łodku — płyt z padručnych materyjałaŭ — i adpłyŭ na joj z Adesy ŭ Paŭdniovuju Amieryku. Praŭda, pieršaje vandravańnie doŭžyłasia niadoŭha. Praź siem dzion biełarusa zatrymała marskaja palicyja Rumynii. Mužčynu departavali, łodku kanfiskavali, ale Vacłaŭ nie raźvitaŭsia sa svajoj maraj. Jon pierajechaŭ u Sočy i apošnija niekalki hadoŭ rychtavaŭsia da novaj vandroŭki.
Pa słovach siabroŭ Vacłava, zaraz jon ličycca źnikłym bieź viestak.
— Heta čałaviek śvietu, najdabrejšy, ale dzivakavaty — voś takaja ŭ jaho była niezvyčajnaja mara, — kaža Julijana.
