«Ja nie bomž i nie ałkaholik, ja čałaviek Adradžeńnia»
— Mikałaj, a jak vas pravilna nazvać? Kažuć, vy i architektar, i muzyka, i pierakładčyk, i navat miljanier… Što z hetaha — praŭda?
— Usiaho patrošku, — uśmichajecca mužčyna. — Skazaŭ by, što ja — čałaviek Adradžeńnia.
Pakul Mikałaj paziruje kala «Kafe de Pary», sprabuju naŭskidku vyznačyć jaho ŭzrost, što akazałasia niaprosta. U mužčyny sivyja vałasy i barada, pry hetym jon chutka chodzić i badziora padymajecca pa leśvicach. Tamu zadaju pramoje pytańnie i atrymlivaju adkaz paśla niekatoraj paŭzy (hieroj ci to ŭspaminaje, ci to ličyć): jamu 66 hadoŭ.
Baradu Mikałaj nosić užo vielmi daŭno. Kaža, što vyrašyŭ nie halicca paśla atrymańnia voinskaha zvańnia. Kab padtrymlivać u paradku pryčosku, chodzić u cyrulni ŭ jakaści madeli. Tak stryžka abychodzicca jamu biaspłatna.
Niahledziačy na prachałodny kastryčnicki viečar, kurtku Mikałaj nie zašpilvaje nahłucha. Prykmiačajem, što siońnia jon u pinžaku i kašuli, choć kazaŭ, što zajmaŭsia dačnymi spravami. Z kłasičnaha ładu vybivajucca tolki džynsy. A na plačy lubimaja klecistaja torba, da jakoj było tak šmat pytańniaŭ u karystalnikaŭ sacsietak.
— Čamuści mnohija ličać hetuju torbu čymści žachlivym, — ździŭlajecca hieroj. — A što ŭ joj drennaha? Voś siońnia mnie addali banku vareńnia, i ja jaje siudy pakłaŭ, adža inakš čałaviek by jaje vykinuŭ. Usie hetyja źniešnija rečy mianie zusim nie chvalujuć. Ja nie bomž, nie ałkaholik. Kali kamuści tak zdajecca, to i chaj.
«Mnohija nie padazravali, što ja ŭmieju hrać»
My idziem u bok praśpiekta Niezaležnaści, i Mikałaj z entuzijazmam razvažaje pra architekturu horada. Naprykład, jamu padabajecca Dom urada, hety budynak jon nazyvaje šedeŭram kanstruktyvizmu. Akazvajecca, «z dypłoma» minčanin — architektar, ale pa śpiecyjalnaści nikoli nie pracavaŭ. Siabie bieź ścipłaści ličyć talenavitym śpiecyjalistam, prosta nie zmoh realizavacca ŭ hetaj śfiery.
Padčas prahułki my paśpiavajem pahavaryć nie tolki pra bijahrafiju Mikałaja. Jon razvažaje pra kitajskuju movu, biełaruskuju litaraturu, dekaracyi dla kino, matryjarchat, instytut šlubu i karyść piešych prahułak. Ale jak by mužčyna ni zachaplaŭsia, razmova viartajecca da muzyki.
— Padčas vučoby ŭ politechničnym instytucie nichto nie padazravaŭ, što ja ŭmieju hrać na pijanina. Bo ŭ studencki pachod jaho z saboj nie voźmieš — nie hitara i nie bajan, — razvažaje Mikałaj. — A hrać ja navučyŭsia jašče ŭ škole. Naohuł, słych u mianie nie absalutny, zusim zvyčajny. Zatoje ja viedaju teoryju muzyki, mahu adroźnić adnu miełodyju ad inšaj. Mianie ździŭlaje, čamu tak mała ludziej hrajuć na instrumientach, heta ž vielmi prosta!
Raniej doma ŭ Mikałaja stajali try pijanina: na adnym jon vučyŭsia hrać, druhoje kupiŭ sam, a treciaje padaryli. Praŭda, z-za ramontu pryjšłosia adpravić usie instrumienty na časovaje zachoŭvańnie pa roznych adrasach. Mikałaj paciskaje plačyma i z sumam kaža, što viarnuć dadomu nivodny instrumient jon tak i nie zmoh.
Tym časam my padychodzim da muzieja kino. Pa słovach mužčyny, siudy jon kaliści addaŭ adzin sa svaich instrumientaŭ, i na im jon moh by syhrać dla nas. Ale ŭ zału nas u toj viečar nie puścili: ź mierkavańniaŭ biaśpieki. Mikałaja heta nikolki nie biantežyć, i praz chvilinu jon pakazvaje novy maršrut. Ciapier my idziem u modnaje kafe Zavtraki na Internacyjanalnaj, dzie dakładna jość pijanina.
«Hrošaj za ihru nie prašu: niazručna»
Prachodzim mima haścinicy «Jeŭropa» i spyniajemsia, kab zrabić niekalki zdymkaŭ. Instrumient, na jakim letam tut časta hraŭ Mikałaj, užo prybrali — mabyć, na zimoŭku. Mužčyna kaža, što, kali jaho znoŭ pastaviać u nastupnym hodzie, jon z radaściu siudy vierniecca i budzie zabaŭlać mienčukoŭ.
— Tut instrumient stajaŭ u volnym dostupie. Ja daviedaŭsia pra heta vypadkova: u haścinicy było mierapryjemstva. Niejkaja dziaŭčyna da mianie sprabavała niešta hrać, ale heta było słaba i prymityŭna. I ja spytaŭ: «A možna mnie?» Jak tolki siadu za pijanina — usio, mianie ŭžo nie spyniš.
Jak kaža Mikałaj, jon nastolki pahružajecca ŭ ihru, što nie zaŭvažaje natoŭpu vakoł siabie. Akazvajecca, hrać na publicy jamu nie vielmi padabajecca, ale davodzicca dziela praktyki. Hrošaj za vystupy jon nie prosić, banki dla drobiazi pobač ź instrumientam nie stavić. I ŭsio ž publika znachodzić sposaby jamu adździačyć.
— Apładysmienty mohuć adciahvać ad ihry, a voś kali čałaviek adarvaŭ ad siabie niejkuju sumu, značyć, muzyka jamu realna padabajecca. Niejak za paru hadzin słuchačy nakidali mnie kala 520 rubloŭ. Padymaju svaju torbu, a jana niejkaja zanadta ciažkaja. Tam byli navat tureckija liry! Ale sam ja hrošaj za ihru nie prašu: mnie niajomka.
Pytajemsia pra toje, jakija tvory vuličnamu muzykantu padabajecca hrać. Pavodle jaho, repiertuar vielizarny. Siarod lubimych kampazitaraŭ jon nazyvaje Alaksandru Pachmutavu. Mikałaja ŭražvaje, što taki dar dastaŭsia žančynie, bo bolšaść viadomych kampazitaraŭ — mužčyny. Jašče ŭ śpisie favarytaŭ «Pieśniary», a «Bitłz» jon naohuł pryraŭnoŭvaje da kłasiki.
— Naohuł, dobra, kali 10% kłasiki — heta dobraja muzyka. Usio astatniaje — takoje ž śmiećcie, jak i mnohaje ŭ sučasnaj estradzie. Tuju ž opieru časta słuchajuć dziela adnoj-dźviuch aryj. Jość opiera «Isus Chrystos — supierzorka», voś jana ad pačatku da kanca hienijalnaja! Pamiataju, pasłuchaŭ jaje ŭpieršyniu na staroj vialikaj stereasistemie — nie zaŭvažyŭ, jak prajšło niekalki hadzin.
Cikava, što hraje Mikałaj biez not. Kali jamu padabajecca kampazicyja, to jon sadzicca i padbiraje noty na słych. Hałoŭnaja składanaść — uspomnić matyŭ, jaki spadabaŭsia.
«Pa pamiery dachodu ja ŭsio ž mastak»
I voś my prychodzim u kafe na Internacyjanalnaj. Mikałaj pakidaje torbu kala leśvicy, padymajecca i sadzicca za instrumient. Niekalki razoŭ jon pavaročvajecca ŭ naš bok i pytajecca, maŭlaŭ, što my b chacieli pačuć? My ž dajem jamu poŭnuju svabodu i prosta atrymlivajem asałodu ad žyvoj muzykaj. Piersanał i hości kafe, padobna, uražanyja nie mienš za nas. Siońnia heta nie adziny kancert ad Mikałaja: pozna ŭviečary jon pojdzie hrać u «Korpus 8».
— Budu hrać hadzin u 10-11 viečara. Narodu ŭ hety čas tam zvyčajna niama, i ja nikomu nie zaminaju. Učora voś pryjšoŭ, a tam niejkaja vystava fatahrafij u styli niu. Mnie jana nie vielmi spadabałasia: ja lublu, kab na fota byli tvary, inakš heta prosta niejkija kavałki ciełaŭ.
Kulturnyja padziei Mikałaj naviedvaje non-stop. Praŭda, jany daloka nie zaŭsiody ŭražvajuć našaha hieroja: pašancuje, kali vartaja budzie adna ź dziesiaci. Nam jon asabliva rekamienduje naviedać centr japonskaj kultury. Tak my pierachodzim da jašče adnoj lehiendy pra Mikałaja Prudnikava, jakaja śćviardžaje, što jon pierakładčyk ź japonskaj. Movu jon sapraŭdy vyvučyŭ, pryčym samastojna pry dapamozie słoŭnikaŭ. Akazvajecca, jon navat pierakłaŭ knihu vieršaŭ ź japonskaj na ruskuju. U paćvierdžańnie hetaha surazmoŭca dastaje knihu i z honaram jaje pakazvaje.
Cikava, što navat u pašparcie svoj podpis jon pastaviŭ u vyhladzie ijerohlifa. Praŭda, Mikałaj pryznajecca, što apošnim časam moŭnaj praktyki stała našmat mienš. Značna bolš jamu padabajecca hrać na pijanina.
— Sustreć mianie možna ŭ muziei kino, «Vośmym korpusie», biblijatekach — usiudy, dzie jość pijanina. Vielmi rekamienduju «Muzyčnaj sałon» — sam tam časam vystupaju. Niejak hraŭ papury z «Isus Chrystos — supierzorka», potym navat rolik vykłali ŭ internet, — raspaviadaje mužčyna. — Hraju na takich mierapryjemstvach biaspłatna: mnie ž nie škada.
Chodziać čutki, što Mikałaj nikoli nie pracavaŭ. Ale i heta jon abviarhaje: kaža, što ŭ jaho pracoŭnaj knižcy zapisaŭ šmat. Užo paśla intervju jon udakładnić nakont zarobku ŭ SMS: «Pa pamiery dachodu ja ŭsio ž mastak». Žyvie mužčyna adzin, žanaty nikoli nie byŭ i asabliva škaduje, što ŭ jaho niama dziaciej. Sa svajakoŭ zastaŭsia tolki plamieńnik, ale suviazi ź im Mikałaj nie padtrymlivaje.
Ad źniešniaha śvietu Mikałaj nie chavajecca. Dniami, naprykład, budzie ŭdzielničać u fotasiesii — zaprasiŭ i nas pryjechać pahladzieć. Tak što, kali ŭbačycie jaho fota na rekłamnych płakatach modnaha brenda, — nie ździŭlajciesia. A pry sustrečy možacie nie saromiecca i pavitacca: Mikałaj dakładna vam adkaža.
