Sidni Suini ŭ roli Realici Uinier. Fota: Lili Ołsen
Režysiorka Cina Sater u svaim debiutnym mastackim filmie ŭziała realnuju stenahramu FBR i pieratvaryła jaje ŭ niervovy tryler. Pakolki dyjałohi całkam ŭziatyja z zapisu, hulnia akcioraŭ razhladajecca pad asabliva surovym mikraskopam. Viedańnie taho, što kožny kašal, kožnaje niapravilna vymaŭlenaje słova byli vymaŭlenyja ŭ realnym žyćci, dadaje ŭ realnaść jašče adzin elemient dziŭnaj dakładnaści. Raptam pierfarmatyŭnaja vietlivaść hałoŭnych ahientaŭ zdajecca ćmiana pahroźlivaj, a ich kłopat pra sabaku hałoŭnaj hieraini vyhladaje trochi dziŭnym.
Stužka «Realici» — pryjemna i zmanliva prostaja. Pieršapačatkova Cina Sater adaptavała stenahramu da pjesy; bolšaja častka taho, što adbyvajecca, adbyvajecca ŭ adnym pakoi pamiž tryma ludźmi. Film dapuskaje trochi bolšy razmach, ale Sater usio adno trymaje fokus amal nievynosna napružanym. Napružańnie ŭźnikaje nie praz toje, ździejśniła Uinier toje, u čym jaje abvinavačvajuć, ci nie, a źviazana sa składanaj dynamikaj pamiž hierainiaj i ahientami, jakija jaje dapytvajuć.
Pavodziny ahientaŭ — pasiŭna-ahresiŭnyja: naciahnutyja ŭśmieški i pahroźlivaja mova cieła. Jany nieadnarazova padkreślivajuć, što supracoŭnictva Uinier jość «całkam dobraachvotnym», ale pry hetym jasna dajuć zrazumieć: u jaje mała ŭpłyvu na toje, što adbyvajecca. Što datyčyć samoj Realici, adnačasova družalubnaj i niespakojnaj, jaje bolš za ŭsio turbujuć chatnija žyvioły: kot, jaki schavaŭsia pad łožkam, ale moža vybiehčy praz adčynienyja dźviery; sabaka, jakoha treba budzie začynić, pierš čym ahienty zmohuć abšukać dom.
Pamiž vonkavym vyhladam łahodnaści (smoł-toki pra žyvioł, jakija žujuć meblu, i pradukty, jakija treba pastavić u ladoŭniu) i eskałacyjaj pracedury pieratrusu, uzmocnienaj fłeš-kadrami sapraŭdnaha rejda, uźnikaje napružanaść, jakaja prymušaje paniervavacca. Časam atmaśfiera niajomkaści stanovicca amal nievynosnaj praz štučnyja dramatyčnyja paŭzy, kašal i zaikańnie, a taksama vizualnyja pryjomy, jakija ŭvieś čas padkreślivajuć razryŭ pamiž vietlivaściu i katastrofaj.
Režysiorka jak byccam nie zajmaje ničyju pazicyju, ale pry hetym sama jaje pilnaja ŭvaha da realnaj historyi, što stała asnovaj dla stužki, pakazvaje imknieńnie zafiksavać dziŭnyja časy, u jakija my žyviom, — kali złačyncam moža akazacca miłaja žančyna, što lubić kocikaŭ i sabak, a trapić na dopyt možna viarnuŭšysia z kramy.
Bolš pra kino:
Stała viadoma data pačatku pakazu «Apienhiejmiera» ŭ Minsku
«Samy hłyboki ŭdych»: zachaplalnaje i trahičnaje padarožža ŭ śviet frydajvinhu
