U cełym, toje, što adbyvajecca, možna apisać miemam:
— Mama, ja chaču na Burning Man!
— Pojdziem, u nas jość Burning Man doma.
I niadrenny! Tak, heta nie vialikaje vysmahłaje salanoje voziera ŭ Nievadzie, a Minskaje mora. Tak, tut ci naŭrad sustrenieš Iłana Maska abo Džareda Leta ŭ harnitury vielizarnaha kata, a napoi nie vyjdzie zajmieć prosta za taniec abo cikavuju historyju — vymi dy pakładzi 20 rubloŭ za šklanačku. Ale ž sutnaść aryhinalnaha fiestyvalu Burning Man, uvohule, nie ŭ źniešniaj atrybutycy. Jana ŭ ludziach: u ich hałovach, u ich unutranaj svabodzie i smazie samavyjaŭleńnia. A z hetym tut u bolšaści poŭny paradak.
Da samaj ranicy zajcy, elfy, husary i faraony buduć mihravać ad adnoj sceny da inšaj. Pakul nie ŭzydzie sonca i mahija nie prapadzie.
Užo zaŭtra ŭsie jany adpraviacca pracavać — na zavody, u škoły i kvietkavy mahazin, ihrać roli važnych načalnikaŭ i starannych padnačalenych. Ale pakul jany tut, jany lasnyja pačvary, jakija dryhajuć ciełam u takt minimał-techna. Tyja, chto zabyŭsia na svaje darosłyja prablemy i, zdajecca, ščaślivyja.
Dzieści ŭ pustyni Błek-Rok u dalokaj Nievadzie, na vysmahłym salanym voziery prosta ciapier pačynajuć uzvodzić vielizarnyja dekaracyi dla niepaŭtornaha aryhinała. Tak, Burning Minsk — usiaho tolki demaviersija. Ale jak minimum duch svabody i tvorčaści sapraŭdnaha Burning Man, smak maleńkaha krejzi-karnavału ŭłavić atrymałasia, piša Onliner.
Pa tvajoj łohicy - ty pajšoŭ u kafie ci ŭ kramu - ŭsie , kapiec, ty pieraharnuŭ staronku...