Fota: fejsbuk Iryny Čatyrki
«12 žniŭnia 2020-ha ŭ Miensku vyjšli nie tolki žančyny ź biełymi kvietkami. Hety dzień staŭ dniom naradžeńnia biełaruskaj miedyčnaj salidarnaści i supracivu, — piša ŭ fejsbuku doktarka Iryna Čatyrka. —
…Paśla pracoŭnaha dnia na praśpiekt Dziaržynskaha kala miedyčnaha ŭniviersiteta pryjšli ludzi ŭ biełych chałatach. U ŚMI pisali, što ich było kala 200. Ja liču, heta vielmi šmat. Bo miedyki i vyjšli mienavita tamu, što viedali, što ŭłada zrabiła z tymi, chto vychodziŭ u pieršyja paślavybarčyja dni. Ja pamiataju, jak muž, chirurh adnaho minskaha špitala, pierakazvaŭ mnie apoviedy stałych lekaraŭ paśla dziažurstvaŭ u tyja dni.
U ich dryželi vusny i ŭ vačach stajali ślozy, bo takich traŭmaŭ jany nie bačyli za svaju lekarskuju praktyku. Miedyki stali śviedkami złačynstva ŭłady suprać svaich hramadzian.
My pačali abmiarkoŭvać siarod kaleh, što treba vychodzić, stvarali čaty. Napeŭna, heta adbyvałasia adnačasova siarod vialikaj kolkaści ludziej. Infarmacyja pra akcyju źjaviłasia ranicaj 12.08. Tahačasny ministr achovy zdaroŭja Karanik (jaki zaraz supravadžaje dyktatara na kałhasnych paletkach i fiermach) nazvaŭ jaje «sriežisirovannoj».
Zaraz mahu raspavieści historyju płakata «Ostanovitie nasilije», ź jakim vyjšli my z mužam.
Ja ŭ toj dzień pracavała. Pa majoj prośbie dačka kupiła ŭ CUMie tkaninu i doma razam ź siabroŭkaj zrabiła nadpis akryłavaj farbaj. Farba nie paśpiavała vysachnuć, dasušvali fienam. My pajechali da ŭniviersiteta na mietro, kab, kali zatrymajuć, mašyna była doma.
Pačali dastavać płakat na vychadzie ź mietro. My chacieli chacia b paśpieć jaho raściahnuć. Nie viedali, što nas čakaje, ci daduć sabracca. Kala ŭniviersiteta ŭžo byli miedyki, jašče nie šmat. Mašyny sihnalili, na supraćlehłym baku Dziaržynskaha pačali źbiracca ludzi z kvietkami. Miedykaŭ padychodziła usio bolš i bolš. Emocyi zaškalvali. My vyjšli! Nas šmat! My nie baimsia!
…Raptam na supraćlehłym baku praśpiekta ludzi pačali raźbiahacca — z boku centra jechali aŭtazaki. Jany prajechali krychu dalej, raźviarnulisia i spynilisia kala nas. Niekatoryja ź miedykaŭ taksama kinulisia naŭcioki. Dziakuj, darahija kalehi, tym z vas, chto zastaŭsia na miescy. Nie mahu apisać słovami, što my tady pieražyli. Jak havorać, usio žyćcio pramilhnuła pierad vačyma. Ale my zastalisia i astatnija taksama pačali viartacca. Dziakuj usim vam! Ja ŭpieršyniu stała hanarycca, što ja — lekar.
….Prajšło try hady. 7 miesiacaŭ nazad my vymušanyJa byli źjechać ź Biełarusi. Nie viedaju, ci vierniemsia ŭ prafiesiju. Ale viedaju, što my zastalisia ludźmi».
