Dziaržaŭny sakratar Rady biaśpieki Alaksandr Valfovič
Pavodle łukašenkaŭskich siłavikoŭ, «Biełaruś była i zastajecca sajuźnikam Rasii, jaki całkam padzialaje mety i zadačy SVA». Pavodle ich,
«heta ciažkaja, vymušanaja i apraŭdanaja misija pa abaronie ruskich ludziej na Danbasie. Faktyčna idzie baraćba za budučyniu słavianskaha śvietu».
Tak jak łukašenkaŭskaja Biełaruś źviazana z Rasijaj palityčnym sajuzam, to
«my nie možam zastavacca ŭ baku ad padziej, jakija adbyvajucca na poŭdni Rasii. Lubaja pravakacyja, luby ŭnutrany kanflikt u vajskovych i palityčnych kołach, u infarmacyjnym poli i hramadzianskaj supolnaści — padarunak kalektyŭnamu Zachadu».
«Nie było ničoha strašniej u historyi Rasii, čym smuta, — razburalnaja i biessensoŭnaja pa svajoj sutnaści. Padobnaje tamu, što adbyvajecca, nie varta tych nastupstvaŭ, tych strat, da jakich mohuć pryvieści emacyjnyja rašeńni i supraćpraŭnyja dziejańni», — zaścierahaje Rada biaśpieki, zaklikajučy da «hołasu rozumu» i dadaje:
«U hety ciažki čas usie, chto siońnia ŭciahnuty ŭ niedapuščalnaje supraćstajańnie ŭnutry adzinaha ŭ svaich metach vajskovaha braterstva, patrebnyja tam, dzie vyrašajecca budučynia słavianskaha śvietu, los miljonaŭ našych ludziej».
