Iryna Kozikava. Fota ź jaje sacyjalnych sietak
«Ja mahu dychać. Tolki ciapier mahu. Maje daražeńkija siabry, naša siamja była vymušanaja źjechać z krainy. Bačyć suśviet, my nikoli nie chacieli źjazdžać. Ja zaŭsiody kazała, što adzinaja reč, jakaja moža prymusić nas źjechać — heta pahroza biaśpiecy majoj siamji. Na žal, heta adbyłosia i paśla vobšuku i 15 sutak majho muža my pryniali takoje rašeńnie. My pakinuli vialikuju častku zvykłaha žyćcia — kvateru, lecišča, maje zaniatki kieramikaj, lubych siabroŭ i rodnych. Ale hałoŭnaje, što naša siamja razam», — napisała Iryna Kozikava.
Niejki čas siamja budzie znachodzicca ŭ Vilni, a potym pierabiarecca ŭ Polšču.
«U Polšy naša meta — znajści pracu i žyllo, prajści ŭsie biurakratyčnyja pracedury. Ciapier jość niejkaja razhublenaść, kudy iści, bo niama razumieńnia navat, jaki abrać horad. Kali znojdziecca praca ŭ adnym z haradoŭ — to budziem abirać jaho», — dadała Iryna.
Jana prosić dapamahčy joj i mužu prapanovami pracy (aboje — jurysty) i ŭładkavańniem u Polščy.
Muž Iryny, advakat Juryj Kozikaŭ, byŭ zatrymany padčas abłavy na advakataŭ u sakaviku. Juryj abaraniaŭ Maksima Znaka i Jaŭhiena Juškieviča.
Siastra Maksima Znaka syšła z advakatury i robić čaroŭnuju kieramiku
Zatrymali advakataŭ Biełavusa, Babaryki, Cichanoŭskaha, Aŭtuchoviča i inšych palitviaźniaŭ
my zapomnim jeje takoj
i podpiś - dočka Maksima Dizajniera