«Aficyjnyja ŭłady ad ich sprabujuć dystancyjavacca. My heta vydatna bačym. My vyrazna razumiejem i viedajem, — skazaŭ Łukašenka. — Ich adpraŭlajuć na front: «Idzicie na front, trenirujciesia. Natrenirujeciesia — pajedziecie ŭ Biełaruś zrynać uładu. Tam zładzicie šabaš, vajnušku». Niadaŭna na froncie trapili pad abstreł. Niamała zahinuła, ale kalekami kolki zastałosia! Kamu jany siońnia patrebnyja? Nikomu. Prezident Zialenski ich na kalascy pa chakiejnaj placoŭcy katać nie budzie. Ale heta ich vybar. Jany pavinny viedać, što ź imi budziem raźbiracca pa zakonach vajennaha času».
Jon padkreśliŭ, što patrebnaja budzie surjoznaja praca, kab va ŭsim razabracca. «Ahułam nichto ničoha nie pavinien rabić. Bo my stracim svaich prychilnikaŭ, i zakonna stracim. My heta pavinny ŭličvać», — akcentavaŭ uvahu Łukašenka.
21 studzienia ŭ kancy amatarskaha chakiejnaha matču jon prajechaŭ koła pa Ladovaj arenie z chłopcam z Danbasa, jaki vajavaŭ na baku Rasii, na invalidnym vazku. Heta byŭ uradženiec Daniecka Pavieł Pracharenkaŭ, jaki prysutničaŭ na matčy jak zaŭziatar i ciapier žyvie ŭ Minsku.
