Miadźviedzieŭ napisaŭ, što Rasii nie patrebnyja čužyja terytoryi, bo vajskoŭcy abaraniajuć svaju śviatuju ziamlu i svaich ludziej, vajujuć za svaju tysiačahadovuju historyju.
«My zmahajemsia suprać tych, chto nienavidzić nas, chto zabaraniaje našu movu, našy kaštoŭnaści i navat našu vieru, chto ŭkaraniaje nianaviść da historyi našaj Ajčyny», — napisaŭ jon.
Na dumku Miadźviedzieva, suprać Rasii vajuje «častka pamirajučaha śvietu» — «kupka zvarjaciełych nacystaŭ-narkamanaŭ, adurmanieny i zapałochany imi narod i vialikaja zhraja brachlivych sabak z zachodniaj psarni».
«U hetych ludziej niama viery i ideałaŭ, akramia «pachabnych zvyčak» i dvudumstva. Tamu, padniaŭšysia suprać ich, my nabyli sakralnuju moc», — miarkuje Miadźviedzieŭ.
«Ad nas admovilisia niekatoryja spałochanyja partniory — i plavać na ich. Značyć, jany byli nam nie siabry, a prosta vypadkovyja pasažyry, prylipały i prychlabacieli. Zvalili za trydzieviać ziamiel bajaźlivyja zdradniki i skvapnyja pierabiežčyki — chaj zhnijuć ich kostki na čužynie. Ich niama siarod nas, a my stali macniejšymi i čyściejšymi», — ličyć były prezident.
«U nas jość mahčymaść adpravić usich vorahaŭ u hiejenu ahniavuju, ale nie heta naša zadača. My słuchajem słovy stvaralnika ŭ našych sercach i padparadkoŭvajemsia im. Hetyja słovy i dajuć nam śviatuju metu. Meta — spynić viarchoŭnaha ŭładara piekła, jakoje b imia jon ni vykarystaŭ — Satana, Lucypar abo Iblis. Bo jaho meta — pahibiel», — napisaŭ Dźmitryj Miadźviedzieŭ.
