Fota: dmitry.glukhovsky / Facebook
Hłuchoŭski kaža, što niahledziačy na niekatoryja sproby vykazać niezadavolenaść i ŭmovami ŭtrymańnia mabilizavanych, i samim pryncypam, pavodle jakoha mabilizavanych pryzyvajuć, niahledziačy na abureńni ŭ Dahiestanie i ŭ Buracii, pratesty nie nabyli masavy charaktar.
Bolš za toje, jon ličyć, što pryniaćcie mabilizacyi pakazała, što hramadstva hatovaje prahłynuć nie tolki heta.
«Mnie zdajecca, što sam fakt mabilizacyi — ekstrany vyklik 300 tysiač čałaviek, jakich całkam randomnym paradkam adšukvali na stancyjach mietro, łavili, chapali i takim čynam zahrabli, i hramadstva jak byccam [hetaha nie zaŭvažyła] (nu akramia tych 700 tysiač, jakija zjechali). Usie astatnija paličyli za lepšaje z hetym źmirycca i heta ŭsio «schavać».
Toj fakt, što možna luboha čałavieka ŭziać kala stancyi mietro za škirku, schapić i kinuć u miasarubku, i jaho svajaki heta niejak prymuć, i sam jon z hetym źmirycca, i ŭ turmu nie pojdzie, a pojdzie pamirać — heta havoryć nam ab tym, što hramadstva ŭ pryncypie hatovaje ŭžo i da represij. Tamu što heta toje ž samaje randomnaje, ničym nie vytłumačalnaje, z boku dziaržavy absalutna advolnaje pakarańnie, jak u stalinskija časy», — kaža piśmieńnik.
Hłuchoŭski miarkuje, što kali ludzi hatovyja pryniać z boku dziaržavy advolny hvałt, prava dziaržavy faktyčna luboha kinuć na śmierć, to dalej niama ŭžo istotnaha adroźnieńnia pamiž hetym i tym, što luboha biaruć na vulicy, staviać da ścienki i rasstrelvajuć.
«Nu ŭ čym roźnica? Roźnicy niama. Kali ty ličyš, što dziaržava ŭ pryncypie moža takoje prakrucić, i ty z hetym nie spračaješsia i nie pratestuješ, to akno Aviertona znakamitaje ŭžo ŭ pryncypie ssunutaje, i ty dla siabie ŭjaŭlaješ mahčymaść taho, kab pa vulicach pajechali niejkija čornyja mikraaŭtobusy z eskadronami śmierci, jakija ludziej za spravu i nie za spravu hrabuć».
Jon miarkuje, što, mahčyma, tolki adsutnaść represiŭnaj infrastruktury ŭ krainie i toje, što ŭsie štrafnyja izalatary zapoŭnienyja, pieraškadžaje ŭ dadzieny momant raskrucicca masavym represijam.
«Moža być, ciapier, kali «ŭtylizujuć», dziakujučy namahańniam PVK Vahnier, niejkuju kolkaść ludziej, jakija ŭčynili ciažkija złačynstvy, i miescy ŭ turmach vyzvalacca, voś moža być hetyja miescy i buduć zapaŭniacca ŭsimi, chto nie zhodny ź situacyjaj ci prosta navat u advolnym paradku.
Tamu što kali ŭ masavaha teroru niama łohiki, jaho efiektyŭnaść jašče vyšejšaja.
Tady niama nadziei niejkim čynam siabie dobra ŭ adnosinach da ŭłady pavodzić i tym samym teroru paźbiehnuć. Kali jak u stalinskija časy, damokłaŭ mieč visić nad kožnym čałaviekam i kožny znachodzicca ŭ stanie pastajannaha čakańnia aryštu i raspravy, to sproba niejkim čynam ź dziaržavaj damovicca abo jaje abchitryć, pieratvarajecca praź ślapy žach u takuju ž hłybokuju pavahu da jaje», — kaža Hłuchoŭski.
«Bankir, navat, ci, dapuścim, supracoŭnik telebačańnia, jak siarod niekatorych maich znajomych było. Prychodzić čałavieku pozva, jamu navat telefanavać niama kamu, jon sprabuje z kimści damovicca, kab jaho ciapier adpuścili, tamu što jon vielmi dziaržavie patrebny, a jamu kažuć, nie, ničoha nie viedajem, siudy prychodź, tam raźbiaromsia.
Navat karupcyjnyja schiemy nie naładžanyja jašče. I ŭsio heta pieratvaraje hetuju historyju z mabilizacyjaj u historyju sa ślapymi represijami z boku dziaržavy.
Heta značyć, ludzi ŭ pryncypie źmirylisia z tym, što siońnia, u 21 stahodździ, u sučasnym śviecie, praz 70 hadoŭ paśla Vialikaj Ajčynnaj vajny, paśla apošniaj vialikaj vajny ŭ Jeŭropie, luboha rasijskaha hramadzianina mužčynskaha połu možna ŭziać za škirku, kinuć u miasarubku, jaho śmierć ad svajakoŭ schavać. I ŭsio. I zabycca, i zabaranić uspaminać. Voś kali my na heta hatovyja ciapier padpisacca (a, atrymlivajecca, što kali paŭmiljona nahrabli, to hatovyja), tady značyć u nastupnaj sieryi — užo my jak by sami ŭładu da hetaha zaprašajem — u nastupnaj sieryi — masavyja represii», — upeŭnieny jon.
Na pytańnie, ci vieryć jon u 300 tysiač mabilizavanych, Hłuchoŭski kaža, što adkazać na hetaje pytańnie niemahčyma.
«U dziaržavie, jakaja całkam buduje ŭsiu kamunikacyju sa svaim narodam na chłuśni, chto heta paličyć?» — adkazvaje jon.
«Ja viedaju, što niekalkim maim znajomym pryjšli pozvy, i ja viedaju praz adzin pocisk ruki dziasiatki ludziej, jakim pryjšli pozvy, i jakija pa pozvach javilisia, i jakija z-za pozvaŭ źbiehli za miežy Rasijskaj Fiederacyi.
Takim čynam, heta vidavočna absalutna masavaja historyja, mabyć, bolš masavaja, čym kavid, tamu što prachodzić u bolš ścisłyja terminy, a znajomych znajomych i prostych znajomych, jakija pad jaje [mabilizacyju] patrapili ŭ kožnaha čałavieka znachodzicca šmat, značyć, heta sotni tysiač», — kaža jon.
Ci razvalicca Rasijskaja impieryja?
Hłuchoŭski kaža, što Rasija pałamała zvykłaje ŭładkavańnie Jeŭropy, mnostva pisanych i niapisanych praviłaŭ, i tym samym dała mahčymaść inšym pavodzić z saboj hetak ža.
«Mnie zdajecca, što hałoŭny i niebiaśpiečny precedent, jaki byŭ stvorany, heta abjaŭleńnie svaimi [čužych] terytoryj. I ŭ Rasii niama sił ich abaranić. I kali ty kažaš, što tut Rasija, tam Rasija, voś tut Rasija, a zaŭtra tut znoŭ Ukraina, i nichto, akramia Rasii, hetuju terytoryju pryznać nie hatovy, navat Nikarahua, to
na jakich padstavach ty dalej budzieš śćviardžać, što śviaščennaja tam terytoryja Chabaraŭskaha kraja, kali tudy zojdzie Kitaj, dapuścim, abo terytoryja Kalininhrada, kali na jaho pakvapicca chto-niebudź z raniejšych uładalnikaŭ ci jašče niechta. Heta značyć, precedent adsutnaści śviaščennaści i niazdolnaści Rasii abaranić svaje terytoryi stvorany.
Dalej drabnieńnie budzie zaležać užo nie ad taho, što ŭsie vykonvajuć niejkija razumnyja abmiežavańni, tradycyi, tabu, praviły prystojnaści i hetak dalej.
Hetaja siła była iniercyjnaja, ale vielmi mocnaja — tak pryniata rabić, tak nie pryniata rabić. Rasija vielizarnuju kolkaść praviłaŭ, hałosnych i tajnych damoŭlenaściaŭ, na jakich hruntavałasia architektura śvietu paślavajennaj Jeŭropy, razburyła hetaj vajnoj. I dalej buduć vyrašać užo ŭ mnohich vypadkach prosta precedenty ciapierašniaj vajny i realnyja intaresy», — kaža jon.
Ciapier Rasija, ličyć Hłuchoŭski, nie zmoža zaklikać da niejkich praviłaŭ, zakonaŭ abo mižnarodnych damoŭlenaściaŭ, kali Kitaj raptam, ubačyŭšy, što jana słabaja i nie zdolnaja abaraniać svaje terytoryi, pačnie častki hetych terytoryj padbirać, hruntujučysia na niejkich histaryčnych pretenzijach i hetak dalej.
Hłuchoŭski kaža, što sam jon ni hramadzianskaj vajny, ni raspadu Rasii nie žadaje.
«Kali ja čahości majoj rodnaj krainie mahu pažadać, to tolki vyzdaraŭleńnia, vyzvaleńnia i vylačeńnia ad demanaŭ, jakija joj zavałodali, ad apantanaści, tamu što inakš jak apantanaściu ciapierašni stan Rasii nijak apisać nielha», — kaža jon.
