«U mianie ŭsio adnosna narmalna, — piša Alaksandr. — Padčas adčuvaju siabie Arturam Arturavičam z bułhakaŭskaha «Biehu», kali ŭsia kamiera prociŭ nočy pačynaje palavańnie na tarakanaŭ. Na ščaście, tarakanaŭ nie tak užo i šmat, ale prahulvajucca jany z zajzdrosnaj rehularnaściu. Jak praviła, palavańnie zaviaršajecca pachavańniem treciaha tarakana, paśla čaho naša kamiera z samazadavolenym pačućciom vykananaha abaviazku adychodzić da snu».
Adhuknuŭsia Fiaduta i na siezonnyja kłopaty biełarusaŭ, zhadaŭšy siamiejnyja dbańni na leciščy. «Maryna Uładzimiraŭna (žonka žurnalista Maryna Šybko) čas ad času padkormlivaje mianie infarmacyjaj pra žyćcio panskaha dvara: to ŭ jaje hibieje na karani ŭradžaj pietunij, to biahonija raduje voka. Heta ŭsio niejkaja nieviadomaja mnie sadavina-harodnina», — žartuje Alaksandr.
Ale hałoŭnaja bitva na leciščy — z kratami, jakija «paŭstajuć hetkimi hrekami-achiejcami, što asadžvajuć naš damok, svojeasablivuju Troju-Ilijon». Fiaduta zhadvaje svoj kolišni ŭniosak u pieramohu:
«I ja byŭ Hamieram — bradziŭ pa ŭčastku z ruparam u ruce i harłapaniŭ prosta ŭ naru: «Krot, krot, chren tabie ŭ rot! Sychodź u čužy aharod!»
Heta, praŭda, mała dapamahała ŭ baraćbie z padziemnymi Adysiejami. Ale čaho čakać ad takich nizkaprobnych vieršykaŭ? Tut navat vysokaja paezija naŭrad ci padziejničała b».
Pra rečy vielmi surjoznyja Fiaduta kaža spakojna: «Sprava naša ŭ abłasnym sudzie, i ja čakaju pačatku pracesu. Mahčyma, budzie krychu viesialej».
Nu i, vinšujučy «Narodnuju Volu» z dniom naradžeńnia, jon niaźmienna hałantny: «Moj pakłon rodnaj redakcyi. Damam całuju ručki, a džentlmienam hetyja častki cieła (ruki) paciskaju. Pierad Iosifam Paŭłavičam, jak zaŭsiody, z pačcivaściu zdymaju kapialuš».
Nahadajem, što Alaksandr Fiaduta razam z Ryhoram Kastusiovym i Jurasiom Ziankovičam źjaŭlajecca fihurantam kryminalnaj spravy ab «zmovie z metaj zachopu ŭłady niekanstytucyjnym šlacham».
