«Darahija maje, miłyja, dobryja, heta ja pišu vam, Julija Čarniaŭskaja.
Chaču padziakavać za vašu dabryniu, udzieł, za viestački, za niepakoj pra mianie i, hałoŭnaje, za toje, što vy pra mianie pamiatali ŭsie hetyja vosiem miesiacaŭ. Časam vaša ciapło prabirałasia skroź ścieny i pa-sapraŭdnamu sahravała, choć adahravacca ja budu pastupova, i heta jašče doŭhi praces.
Znoŭ vučusia karystacca prostymi rečami, zajmacca prostymi spravami i dumać prostyja dumki). Jak nikoli vieru ŭ vialikuju hajučuju siłu štodzionnaści. U siłu śniehu, vietru, uśmiešak rodnych, kalandaryka na Novy hod, prykładzienaha da pakupki ŭ aptecy…
Kazać pra moj ciapierašni status nie mahu, nie mahu pakul pisać i na majoj staroncy ŭ FB i adkazvać u mesiendžary. Mahu tolki skazać, što mnie źmianili šerah abmiežavańniaŭ, i heta ŭsio.
Napieradzie jašče doŭhi i nialohki šlach. Jak ža ja chaču, kab i ŭ inšych, i ŭ mianie samoj usio narešcie źmianiłasia i viarnułasia ŭ narmalnaje rečyšča. Pakul nie zamachvajusia na mnohaje, ale jak by ja chacieła, kab dla pačatku im choć by taksama źmianili hetyja abmiežavańni!
Vieru ŭ heta: viera ruchaje hory ŭ adroźnieńnie ad zmanlivych nadziej, jakija chvaravita nie spraŭdžvajucca. Jak havorycca, viedaju-prachodzili.
Dziakuju ŭsim, chto dapamahaje spravaj, dobrym słovam, prosta dumkaj pra mianie, pra jakuju ja navat i nie zdahadvajusia. Ja zaŭsiody śmiajałasia nad frazaj «promni dabra», ale jany, padobna, i sapraŭdy isnujuć. Lublu vas. I vielmi škaduju, što nie mahu padziakavać niekatorym pajmienna. Vaša ja».
***
Čarniaŭskaja zastajecca abvinavačanaj pa spravie Tutbaj. Joj źmianili mieru ŭtrymańnia z chatniaha aryštu na zabaronu peŭnych dziejańniaŭ. Takim čynam, jana moža vychodzić z doma, ale naprykład, nie moža karystacca sacsietkami. Takuju samuju mieru ŭtrymańnia SK raniej abraŭ jašče dla dvuch fihurantak spravy — jurystak Iryny Kaściučenki i Kaciaryny Tkačenki. Pa infarmacyi NN, źmiena miery ŭtrymańnia Čarniaŭskaj moža być źviazana sa stanam jaje zdaroŭja.
