Havorka idzie pra viosku Krupica, jakaja znachrdzicca na bierazie raki Pcič, u dvaccaci kiłamietrach ad Minska. Naŭrad ci jaje možna nazvać vielmi admietnaj, usio ž adčuvajecca blizkaść da stalicy, ale dla čałavieka ź Indanezii mnohaje vyhladaje nietypovym.
Tak, Sajfa ŭražanaja pryhažościu vosieni, adznačaje, što ŭ trapičnych krainach, adkul jana pachodzić, niama vyraznaha pierachodu pamiž siezonami. Ekskursiju pa vioscy dla jaje pravodzić dziaŭčyna pa imieni Iryna, ź jakoj jany paznajomilisia pa kaučsiorfinhu.
U Krupicy bolšaść žycharoŭ pracujuć u Minsku. Iryna znajomić Sajfu z pracavitaj susiedkaj, jakaja ad ranku da nočy zavichajecca ŭ aharodzie. Pakazvaje miascovyja kramy i supracoŭnikaŭ kamunalnych słužbaŭ, što prybirajuć apałaje liście.
Błohierka ŭražanaja, što ŭ vioscy jość dom kultury z załaj dla kancertaŭ, tut ža prachodziać dyskateki. U svaim roliku Sajfa źviartaje ŭvahuna toje, što adukacyja dla školnikaŭ u Biełarusi biaspłatnaja, płacić treba tolki za padručniki — dvaccać rubloŭ na hod, ale baćki dapamahajuć z ramontam. Asnoŭnaja prablema — nie chapaje nastaŭnikaŭ praź nizkija zarobki ŭ adukacyi.
Iryna viadzie Sajfu pa vioscy i pakazvaje łavy, na jakich zvyčajna źbiralisia staryja.
«Napeŭna, kab pić harbatu?» — udakładniaje błohierka.
«Nie, jany zvyčajna łuskajuć siemki», — adkazvaje joj siabroŭka ź Biełarusi. Ale tradycyja admiraje, pakolki ŭsio mienš stałych ludziej.
Iryna pakazvaje hości staruju častku vioski, dzie možna pabačyć dobra znajomyja nam sinie-žoŭtyja domiki. Nasuprać žyvie žančyna stałaha vieku, jakaja zastałasia adna. Ubačyŭšy turystku, schodu abdymaje jaje i kaža, kab taja zastavałasia ŭ Biełarusi i vychodziła tut zamuž.
Heta samaja nieviasiołaja častka rolika — u jakoj bačna, jak ścipła žyvie piensijanierka. «Zdymi i pakažy, jak u Biełarusi ludzi žyvuć», — kaža jana.
Čytajcie taksama: Pamiatajecie list u butelcy, jaki adpraviŭ chłopčyk Saša ź Minska? My znajšli taho samaha Sašu
