Dźmitryj Hłuchoŭski: ja chacieŭ skazać, što ja, viadoma, ŭściešany, ale ŭznaharoda dastałasia mnie niezasłužana. Reč u tym, što apošnija siem hadoŭ, z 2014-ha pamiatnaha ŭsim vam hoda, miesca ŭ śpisie, u dziasiatcy bestseleraŭ praciahvaje zajmać Džordž Orueł z knihaj «1984». Heta praŭda. U minułym hodzie jon zaniaŭ druhoje miesca ŭžo, abyšoŭšy ŭsich astatnich piśmieńnikaŭ, uklučajučy ŭ asablivaści ajčynnych, jakich naohuł naš čytač nie miłuje.
Čamu tak adbyvajecca, ja nie viedaju, ale padazraju, što narod nie taki durny, jak zdajecca niekatorym inšym jaho abranym pradstaŭnikam. Ci nie abranym. Heta raz. I samaje hałoŭnaje… jašče adzin momant, pakolki ŭ nas humarystyčny viečar, Ivan [Urhant] zadaŭ tanalnaść…
Ivan Urhant: Nie skažycie, Dźmitryj, nie skažycie…
Dźmitryj Hłuchoŭski: pakolki ja ŭsio jašče ŭjazny i, budziem spadziavacca, vyjazny…
Ivan Urhant: Budziem spadziavacca.
Dźmitryj Hłuchoŭski: Chacieŭ skazać jašče naprykancy, što ja b, viadoma, premiju hetuju addaŭ — pakolki Džordž Orueł pamior — inšamu čałavieku, jaki, na žal, taksama pamior. Jaho zavuć Džani Radary.
Džani Radary pa-sapraŭdnamu zasłuhoŭvaje voś hetuju štuku-druku šklanuju, bo jon napisaŭ knihi pra Čypalina i «Dželsamina ŭ krainie chłusaŭ».
Nu, «1984» zmročna, ale ja rekamienduju vam, kali chtości nie čytaŭ u dziacinstvie, vypadkova prapuściŭ, hetyja dźvie knihi. «Čypalina» — heta prosta ŭsio, što ciapier razhortvajecca, pačynajučy sa studzienia, u nas u krainie, adzin u adzin, vielmi śmiešna. Zaraz dzieciam čytaŭ, absikacca. Značyć, prosta pra nas, usio voś heta — akupacyjny režym sadaviny suprać naroda-harodniny.
I, narešcie, «Dželsamina ŭ krainie chłusaŭ» — heta takaja kraina, [kudy] traplaje chłopčyk z raboča-sialanskaj Italii. Traplaje ŭ krainu, dzie nielha nazyvać rečy ni ŭ jakim razie svaimi imionami. Syr nazyvajecca «łaścikam», čarniła «heta «małako», ni ŭ jakim razie nielha nazyvać syr «syram», a łaścik «łaścikam», tamu što za heta — adrazu ŭ turmu.
Što ja chacieŭ skazać u suviazi z hetym. Vy možacie skazać, što heta dziciačyja knižki. Ale my z vami, darahija siabry, ustupajem — asabliva na budučych voś hetych «viarovačnych» vychodnych — u epochu, kali dastatkova ŭžo hramadzianskaj mužnaści ŭ tym, kab rabić, jak mama nam u dziacinstvie kazała pravilna rabić. Heta značyć nie chłusić i nie bajacca. I nie ululukać, kali inšych šturchajuć nahami. I nie prykidvacca. Heta ŭžo akt hramadzianskaj mužnaści, tak.
Ja voś chacieŭ vas zaklikać da hetaha: pamiatać, što nas usich u dziacinstvie vučyli peŭnym rečam. [Kali] navat ciapier vaša mama vam kaža nie vysoŭvacca, to ŭ dziacinstvie jana vam kazała inšaje.
Nu, Svabodu palitviaźniam. Dziakuj vialiki.
