Luba Ziamcova i Vova Michajłoŭski
Iałanta Kiljan, Śviatłana Kurs: Luba Ziamcova i Vova Michajłoŭski byli ŭ nas na kinamajstroŭni ŭ Kaptarunach u žniŭni 2019-ha, jašče i hoda nie prajšło. Heta było naša pieršaje i apošniaje spatkańnie. Luba raskazała nam pra svoj prajekt dakfilma «Vychavańnie Arcioma», pradziusaram i maŭklivym hierojem jakoha byŭ Vova. Jon sam spaznaŭ dolu pakinutaha dziciaci, pra jakoha Luba raskazvała ŭ svaim kino. Zdajecca, jana rabiła ŭžo nie pieršuju viersiju hetaha kino, jakuju znoŭ chacieła pieramanciravać.
Na majstroŭni my razmaŭlali ź Lubaj pra rol kiniematahrafistaŭ i dakumientalnaha kino ŭ hramadskim žyćci, pra misiju kinadakumientalistyki i pra mastactva, uvažlivaje da hramadskich patreb, jaho roli ŭ źmianieńniach śvietu.
Jaje prajekt «Nieviadomaja Biełaruś» mieŭ za metu hety śviet źmianić. I źmianiŭ.
U aŭtakatastrofie 14 traŭnia 2020 hoda zahinuli Vova i Maksim Haŭrylenka, a 22 traŭnia ŭ špitali skanała Luba.
Čytajcie taksama:
U avaryi zahinuli dvoje dakumientalistaŭ, jakija zdymali film pra vałancioraŭ i sami razvozili miedykam srodki abarony
Pamierła 29-hadovaja režysiorka Luboŭ Ziamcova, što trapiła ŭ avaryju pad Puchavičami
Hetaja trahiedyja padobnaja da śmierci Albiera Kamiu — jana zabiła ich samich, ale nie ich misiju — stvarać mastactva, jakoje raspluščvaje vočy na nas samich i na toje, što ŭ nas najlepšaje.
Kamiu ŭ momant hibieli mieŭ z saboj niaskončany rukapis «Pieršaha čałavieka». Jany — svaje filmy. Ich žyćcio było žorstka pierarvanaje na šlachu ŭ Minsk z Homiela, dzie jany zdymali film pra biełaruskich vałancioraŭ, jakija zmahalisia z #Bycovid19.
Vałanciorski ruch u Biełarusi za časami #Bycovid-19 staŭsia faktam. I zaśviedčyŭ rost upłyvu hramadzianskaj supolnaści. Luba i Vova heta nazirali i fiksavali ź luboŭju da čałavieka. My takimi ich i zapomnim.
Jacak Błavut, polski režysior: Stałasia strašnaja reč. Luba była samym empatyčnym čałaviekam, jakoha ja viedaŭ. Mahu śmieła skazać, što jana była mnie nadzvyčaj blizkaj asobaj. Paru hod tamu ŭ Minsku padčas majstroŭni ja prapanavaŭ joj vučobu ŭ škole Vajdy. Paźniej apiekavaŭsia jaje filmam. Apošni raz my sustrelisia letaś na majstroŭni ŭ Kijevie. Ja nie mahu pavieryć, što takoj cudoŭnaj, takoj čałaviečnaj Luby bolš niama.
Da słovaŭ spačuvańnia siemjam i blizkim dałučajucca siabry z Polščy:
Marcel Łazinski — polski režysior
Marta Stšałka, Teatr Biuro Podróży
Adam Baroŭski, Teatr Ósmego Dnia
Volha Dašuk, Viktar Aśluk, kinarežysiory: My paznajomilisia ź Lubaj niekalki hod tamu, potym čas ad času sustrakalisia na roznych kiniematahrafičnych mierapryjemstvach. Viktar rekamiendavaŭ Lubu da pastupleńnia ŭ Kinaškołu Vajdy ŭ Varšavie. Niekalki razoŭ Luba była ŭdzielnicaj kinamajsterniaŭ, dzie my vykładali, jak i tam, u Kaptarunach, minułym letam.
Ź pieršaj sustrečy ź Lubaj jana ŭraziła nas jak čałaviek zdolny i ź vielmi surjoznym staŭleńniem da prafiesii. My nazirali za joju: jana, u adroźnieńnie ad mnohich inšych, chto choča stać režysioram, hatovaja była šmat dla hetaha zrabić i ad mnohaha admovicca.
Naša prafiesija — vielmi niapeŭnaja, i amal niemahčyma harantavać sabie spakojnaje isnavańnie sa stabilnym dachodam.
Viktar časam kazaŭ pra Lubu: «Bajusia ja za jaje. Zanadta jana tonkaja».
Luba, my viedajem, dastatkova doŭhi čas žyła vielmi ścipła, ale zajmałasia tym, što nie vymahała kampramisaŭ ź jaje mastackimi pryncypami. Niekalki hadoŭ, spačatku biez usialakaha biudžetu, jana zdymała prajekt pra niezvyčajnaha čałavieka, jaki braŭ da siabie chłopčyka ź dziciačaha doma. Jamu nie ŭdałosia ŭsynavić chłopčyka, ale jon šmat rabiŭ i robić dla jaho vychavańnia, dla taho, kab jon mianiaŭsia jak asoba.
Luba vielmi ciarpliva pracavała z hetymi hierojami, pastupova jany dazvalali joj padyści bližej. Z hetym prajektam jana prychodziła da nas na zaniatki ŭ Majsterniu sacyjalnaha kino, prynosiła źniaty materyjał. Razbor jaje materyjału zaŭsiody padymaŭ uzrovień razmovy: abmiarkoŭvać było što. Darečy, jana sama zdymała jak apieratar, i mnohija rečy atrymlivalisia — u jaje było «voka».
Luba pravilna i metanakiravana dziejničała, kab rabicca prafiesijanałam: šmatkroć jana brała ŭdzieł u roznych mižnarodnych kinamajsterniach i pitčynhach. Adnojčy my byli na pitčynhu ŭ niamieckim horadzie Kotbusie i tam mieli sustreču z pradstaŭnicaj kinafonda pry Bierlinale. Hetaja žančyna nam skazała, što, maŭlaŭ, zajaŭki ŭ fond ź Biełarusi vielmi redkija, ale ciapier jany pracujuć ź cikavym dakumientalnym prajektam, u jakim bačać mižnarodny patencyjał, ich zadavalniaje mastacki padychod režysiora. Heta byŭ prajekt Luby.
Nam było cikava ź Lubaj. Uvohule, u jaje byŭ taki charaktar, što da jaje lohka było stavicca ź simpatyjaj.
Što pryciahvała da jaje? Jana była adekvatnaja ŭ acency siabie i svaich dasiahnieńniaŭ, nikoli nie vykazvała pustoj pychi, samazadavolenaści.
Zasmučałasia, kali joj časam kazali, što ŭ jaje filmie niešta spracoŭvaje nie tak, jak jana zadumała, ale jana imknułasia zrazumieć čamu, pasprabavać pa-inšamu — heta prykmiety talenavitaha čałavieka. Zaraz vielmi baluča ŭspaminać pra kožnaje svajo krytyčnaje słova.
Dla režysiora mnoha značyć supolnaść, asiarodak, sustrečy z tymi, chto maje tuju ž prafiesiju, heta prosta nieadjemnaja častka žyćcia. I voś Luby ŭ hetym sensie budzie vielmi nie chapać: jana była zaŭvažnaj jak asoba.
A jašče Luba była maładaja i pryhožaja. Z Vovam [Uładzimiram Michajłoŭskim, jaki zahinuŭ padčas samoj avaryi] Luba paznajomiłasia praz svaju pracu. Jaje hieroj, jaki vychoŭvaje chłopčyka ź dziciačaha doma, kaliści tak ža vychavaŭ i Vovu, jaki byŭ siratoj.
Vova i Luba vielmi pasavali adno adnamu. Vova dałučyŭsia da Lubinaj pracy i šmat što ŭziaŭ na siabie. Kali my dumali ab udzielnikach majsterni ŭ Kaptarunach i zaprasili Lubu, jana adrazu skazała, što ŭ ich z Vovam «usio razam» — i praca ŭ tym liku. Nu, ich razam i zaprasili. Strašna padumać, što i zaraz jany apynulisia razam…
