Zachodžu ŭ vahon ciahnika, niepadalok ad mianie siadziać dva čałavieki piensijnaha ŭzrostu i maładaja dziaŭčyna. Adzin z pažyłych raspaviadaje dziaŭčynie pra svaju krainu, dzie ciapier žyvie. Raspaviadaje natchniona, nachvalvajučy jaje na ŭsie łady. I toje dobra, i heta, žyć kudy kamfortniej, čym tut. Sprabuju ŭhadać, pra što havorka, a kali zhadvaje pra arabskuju pahrozu, zdahadvajusia, što pra Izrail.
Zrešty, jon i sam nazvaŭ krainu praz peŭny čas pa imieni, — raskazvaje ŭ siabie ŭ fejsbuku Alaksandr Paškievič. — Dziaŭčyna słuchaje biez asablivaj achvoty, chutčej, ź vietlivaści.
Zatoje piensijanier nasuprać u peŭny momant umiešvajecca i pačynaje piarečyć: «Da vsiudu adzinakava, čem uže tam tak atličajetca at taho, čto ździeś?» — «Urovniem žiźni». — «A ja ščytaju, što i ŭ nas tože niepłocha. Čevo čełavieku nada vaabšče? Vot u mienia - žyć hdzie je, chleb je, dzieciej vaśpitaŭ — čto ješčo? Saŭsiem my siejčas niepłocha žyviom». — «Nu, vy privykli, i vam kažietsia, čto chorošo. U mienia siestra tožie tak hovorit - čto rabotajet, rabota jej nravitsia, vsiem dovolna. No ja jej privožu prostoj arhumient - vot ty skolko raz možieš pojechať za hod ko mnie v Izrail? Jeśli postaraťsia, to odin raz? Nu a ja i nie starajaś užie trietij raz za hod priletaju, i mohu svobodno i čietviortyj. Urovień žiźni niesopostavim». — «No zato ja v svajom niebalšom haradkie mahu vyjci i svabodna prajciś choć i nočju, i dzieci mai chodziat, i vnuki. Połnaśćiu biezapasna. Nie to čto na Ukrainie…»
«Pri słovie «Ukraina» sobranije boleźnienno zastonało…» Zabyŭšy ŭsie supiarečnaści, abodva surazmoŭcy stali natchniona demanstravać šyrokuju erudycyju adnosna hetaj krainy i taho, što ŭ joj adbyvajecca. Adzin pačynaje frazu, druhi zakančvaje, adzin zhadvaje novy aśpiekt, druhi dapaŭniaje. Kanśpiektyŭna vychodzić pryblizna tak:
«Ani sami nie znajut, čeho chaciat. Iskali dabra at dabra. Za čto baroliś — na to i naparoliś. Prezłym atpłacili za predabrejšaje. Pradaliś sami i predali vsio, ŭ tom čyśle i rodzinu. Majdan był prapłačen, čto obščeiźviesna — za každyj vychad na nieho každyj pałučał pa 10, 20 ili 50 hryvien. Zachacieli na Zapad, chacia tam ich nikto nie ždziot. Julka rviotca k ŭłaści, i jeśli darviocca, to budziet mścić, patamu čto Parašenka i Jaceniuk jejo kinuli. No narodu at etava łučše nie staniet, patamu čto ana takaja samaja. No vaabšče to 60% ukraincev uže chacieli by vazvraščenija Janukoviča. Chacia Janukoviča, jeśli čestna, nada była śnimać, on tože charoš. No śniaŭšy, nada była sročna navadzić paradak - a ani čto ustroili? Vaabšče zarvaliś. Vot ješčo daže v savieckaj armii ani byli takije słužbisty, vsio łyčki staraliś pałučać i ni piered čem nie astanaŭlivaliś radzi etaha. Da-da-da! Vot imienna! I ciepier to že samaje! I jeśli ješčo napadut na Danbas, to možet i sajdziot s ruk, no jeśli zatronut Rasiju — ana im pakažet, šansaŭ niet. Vaabšče Amieryka siejčas baicca tolka dvuch stran v mire — Kitaj i Rasiju. No Rasiju bolše, patamu čta u Rasii — takoje vaaruženije, katorava niet daže u Sajedzinionnych Štataŭ. No skora ani jeho, kaniečna, tože budut imieć, patamu čta ukradut u Rasii ciechnałohii, kak vsiehda dziełajut. A čto im ješčo astajotca?» I h. d., i da t. p.
Paśla vyjšli na temu radzimy i patryjatyzmu. Izrailcianin pačaŭ:
«Vot ja živu v Izraile, odna siestra zdieś, a druhaja v Hiermanii. I postojanno jezdim v hosti odin k odnomu. V osnovnom, pravda, ja, potomu čto u mienia v žopie hvozd́, nie mohu sidieť na odnom miestie». — «A ja nie lubiciel jeździć, dla mienia niet ničeho łučše majevo niebalšoha haradka. Ja vot rańše četyry hoda jeździŭ u Rasiju za dlinnym rublom. Zarabatyvał, no nikahda nie była žełanija tam astacca nasaŭsiem — vsiehda cianuła v svoj niebalšoj haradok». — «A ja sčitaju, čto rodina rodinoj, no žiť nado tam, hdie urovień žiźni povyšie. Voobŝie u mienia s etim słožno. Rodiłsia i vyros ja v Biełarusi, 23 hoda živu v Izraile, a rodinoj sčitaju Rośsiju. Potomu čto prožił tam 13 let, i oni byli łučšimi v mojej žiźni».
Narešcie stali ŭkładacca spać. Izrailcianin loh, a našamu chaciełasia jašče krychu pierad snom pafiłasofstvavać. Pasiadzieŭ-pamaŭčaŭ, a tady skazaŭ zadumienna:
«Ja vot nie znaju, začem ludzi stolka sredstv vybrasyvajut na vaaruženije. Skolka za eci dzieńhi možna była by sdziełać kambajnaŭ, druhoj pradukcyi, tavo že pradavolstvija. Kak eci chachły nie panimajut, čto patom im prydziocca dziesiatki let atrabatyvać to, čto ani siejčas tvarat? Vot ja rabotał na hranice, attuda aŭtobusy jedut, razhavaryvaju s nimi, ani vsio NATA-NATA. Ja im havaru — a čto vy zapajocie, jeśli eci nataŭcy k vam pryjedut, vaźmut vašych žon i dačerej i atymiejut u vas na hłazach?» Izrailcianin: «Da, eto pravda. Tolko ty zria nie skazał, čto babami ich oni nie ohraničiliś by, postavili by rakom i ich samich».
Na tym i skončyli razmovu ŭ poŭnaj harmonii i zadavolenaści adzin adnym. Izrailcianin zasnuŭ, a naš jašče doŭha zadumienna hladzieŭ u ciomnaje akno. Vidać, dumaŭ pra svoj «niebalšoj haradok» i dziakavaŭ Bohu, što jamu nie pahražaje pakul što našeście nataŭcaŭ. Paśla loh i zasnuŭ. Ale spaŭ tryvožna.
