Chaču Kalady sioleta pravieści pa-isłandsku. Dałučajciesia. 24 śniežnia čalcy siamji na vyśpie atrymlivajuć u padarunak knižku. Viečar zaviaršajecca tym, što ludzi lažać na kanapie, čytajuć i jaduć šakaład. Heta nazyvajecca Jólabókaflóðið (knižnaja navahodniaja pavodka).
Tradycyja hetaja pačałasia pry kancy Druhoj suśvietnaj vajny. Hrošaj na śviatočnyja padarunki nie było, a papiera, niahladziečy na inflacyju, była davoli tannaj. I knižki vychodzili vielmi niedarahija. Isłandcy z časam, jak i biełarusy, pryvykli. Knižki ciapier nia tolki darać, ale i abmieńvajucca imi. Paśla śviatočnaha stała ludzi raskazvajuć za što palubili kankretnuju knižku i składajuć ich u adzin stos. Potym kožny vybiraje sabie tuju, recenzija jakoj jaho torknuła najbolš.
Da Jólabókaflóðið isłandcy rychtujucca ŭžo ŭ lutym. Isłandskaje tavarystva vydaŭcoŭ raznosić pa ŭsich damach biaspłatny knižny katałoh. U im pieraličvajecca amal usio, što na praciahu hoda vyjšła na vyśpie. Čamu b našym vydaŭcam nie rabić toje samaje?
Isłandcy nia tolki čytačy, ale i sami piśmieńniki. Pa statystycy, kožny dziasiaty isłandziec vydaje knihu. Ale adno, dumaju, naŭprost źviazanaje z druhim.
