«Jon vučyŭsia zaŭsiody dobra, udzielničaŭ va ŭsich našych školnych mierapryjemstvach, časta chadziŭ u roznyja pachody. My tady šmat dapamahali va ŭborcy ŭradžaju, i jon u hetym udzielničaŭ», — raspaviała Taćciana Karpiečanka.
Jana adznačyła, što ŭ tyja hady ŭ škole nichto nie moh padumać, što Saša Łukašenka ŭ budučyni stanie kiraŭnikom krainy.
«Viedajecie, zvyčajny viaskovy chłapčuk byŭ. Jon da mianie ŭ piaty kłas pryjšoŭ. Byli svavolstvy, jak i va ŭsich, ale, u rešcie rešt, voś vyjšaŭ ź jaho prezident. Małajčyna! U hetym jość troški i naša zasłuha», — ličyć nastaŭnica.
Paśla taho, jak Alaksandr Łukašenka staŭ kiraŭnikom dziaržavy, jon, kali byvaŭ na małoj radzimie, časta sustrakaŭsia sa svaimi nastaŭnikami.
«Nam, nastaŭnikam, jakija pracavali ŭ hetaj škole, vielmi pryjemna, što ź jaje vyjšaŭ prezident», — padkreśliła žančyna.
Muž Taćciany Karpiečanka byŭ nastaŭnikam historyi ŭ Aleksandryjskaj škole, i kali para ŭ siamiejnym kole abmiarkoŭvała školnyja naviny, mužčyna zaŭsiody adznačaŭ pośpiechi junaha Łukašenki pa svaim pradmiecie.
«Jon zaŭsiody kazaŭ: u mianie Łukašenka lepšy za ŭsich», — raspaviała kłasnaja kiraŭnica.
