Adnamu Sabaku dali Nobieleŭskuju premiju. Karespandent «Narodnaj śvinamatki» pajechaŭ na radzimu łaŭreata, kab pahavaryć z Hraždanami, siarod jakich vyras Sabaka.
Były dyrektar škoły: —Jon u mianie vučyŭsia. Ale ja nie hanarusia hetym, bo premiju dali Sabaku, a nie mnie! Nam nie treba takaja premija! Jon pa zamiežžach jeździŭ, a ja tut zastaŭsia. Jon ni razu mnie pončyka nie kupiŭ! Ja suprać takich łaŭreataŭ! Ja premii atrymoŭvać jaho nie vučyŭ!
Zahadčyk kłuba: —Sabaka niekalki razoŭ prychodziŭ da mianie ŭ kłub na tancy. Ja skažu česna, što jon tancavać nie ŭmieje. Za takija tancy treba pa hałavie bić, a nie premiju Nobieleŭskuju davać! Ciapier ja nie splu ceły miesiac. Mnie śniacca tancy z Sabakam, a ja nie chaču takich snoŭ! Mnie praciŭna! Ja chaču čystych tancaŭ biez zamiežnaj pałački Štrausa! My tut Štraŭsaŭ nie lubim! Niachaj jedzie tudy i haładaje tam, dzie premii jamu dajuć! Ja ŭsio skazała!
Hałoŭny buchhałtar: —Ja nie budu ličycca z askarbleńniami ŭ adras z boku našaha ziamlaka Sabaki. Takich łaŭreataŭ u nas poŭnaja buchhałtarskaja knižka. My nikomu ničoha za prosta tak nie dajom i my Sabaku premiju nie dali b. Niachaj jon tolki da nas siudy pryjedzie, my jaho złovim i adbiarom usio, što tolki zmožam!
Pijaniervažataja z sarakahadavym stažam: — Da Sabaki nijak nie dachodziła, što takoje pijanierski halštuk. Vobraz asobnaha hieroja — heta jon razumieŭ. A ahulny vobraz nie dachodziŭ da jaho. Heta ž adzin sens. Sierp i mołat. Usie tak ličać. Byŭ adzin i zastaŭsia adzin. Nielha za heta davać Nobieleŭskija premii! Ja budu skardzicca baciušku, jakoha nam prysłali z rajcentra!
Źvieńjavaja, kavalerka značkoŭ z partretam Iljiča: — Ja ździŭlajusia, jak Sabaka atrymaŭ Nobieleŭskuju premiju za toje, što plavuzhaŭ na ŭradžai kukuruzy i cukrovych burakoŭ. Vybiraŭ najhoršaje. Čamu jon charošaje nie vybiraŭ? Chaj by jon i toje, i druhoje apisvaŭ. Navošta samaje horšaje? U nas ža ŭsio cudoŭna! U vioscy zastałosia siem chat z saraka. Heta ž cudoŭna. Nie ŭsie ž pamiorli i nie adrazu! Navošta pisać pra toje, čaho my sami nie viedajem! Klanusia ŭsimi svaimi značkami na levaj hrudzi, što Sabaku da siabie na paroh biez dalaraŭ nie pušču! Niachaj sabie na chvaście pra mianie zapiša!
Vajenruk: Ja suprać premii i samoha Sabaki! Jon u vojsku nie słužyŭ, a heta značyć, što porachu nie niuchaŭ. Ja ŭ škole davaŭ jamu paniuchać, a jon nie ŭziaŭ! Ja tady ŭžo zapadozryŭ, što heta končycca niejkaj premijaj! A tut na tabie! Nobieleŭskuju dali! Za što? Heta parušeńnie ŭsich vajskovych manioŭraŭ!
Vieterynar: — My zrabili pieršy ŭ śviecie muzej Lenina pad adkrytym pytalnikam! U nas byŭ zrobleny niestandartny niepramakajučy šałaš. I Lenin byŭ zrobleny. Siadzieŭ na piańku i pisaŭ. Jak vialiki kampazitar hramadzianskaj revalucyi. I maŭzalej byŭ zrobleny! Praŭda, maŭzalej minułym letam zhareŭ! Sabaku ž premiju dali nie pa adrasie. Adras nie dakładny! Treba było zapisvać na dziktafon. Papiera ciapier nie tryvuščaja. Voś i pamyłačka atrymałasia, i Sabaku vypaŭ u asadak załaty! Ja asudžaju ŭsich, a ŭ pieršuju čarhu Sabaku!
Paštarka: — Sabaku niemahčyma čytać! U jaho niama idei niejkaj. U kožnym skazie poŭna adnolkavych litar. Navat u słovach jość adnolkavyja! Chto tak piša? Ja ž piśmy ŭsie pračytvaju! Nichto tak nie piša! Ja viedaju, jak treba pisać! Voś siadu siońnia nočaj i napišu da ranicy knihu!
Kamsamołka-udarnica 10-aj piacihodki: —Sabaka z Paźniakom źviazany praz telefonnuju trubku. Ja heta bačyła ŭ televizary. Sabaka ŭsio žyćcio nie pracuje i ciapier nie źbirajecca! Premiju ŭ jaho treba zabrać i padzialić siarod kamsamolcaŭ minułaha stahodździa, jakija zachavali svaje ŭčotnyja kartački z partretami. Ja nie mahu spakojna hladzieć na hetuju Nobieleŭskuju bahiemu. Pry mnie takich bahiem nie było! My pracavali za chleb z harełkaj, a časam i za čystaje pavietra. A heta ž bizabraźzie niejkaje. Takija hrošy za knižki samnicielnajha podčyrka ad ŭsiaho naroda našym ludziam nie dajuć! Heta tut vam nie Amieryka!
Były inśpiektar pa rybnaj łoŭli: —Mnie mama kazała, kab ja z Sabakam nie siabravaŭ! Ja ni z kim i nie siabravaŭ. Mnie asabista jaho knihi nie padabajucca. Nie majo. Nie naša! Ciapier Nobeleŭskuju premiju vydajuć Štaty. Svaim siabram. Za što Harbačovu dali? Za toje, što Sajuz razvaliŭ. Za što Abamu dali? Za toje i Sabaku dali. Kab brachaŭ na nas. Jak možna nie lubić mianie? Jon hańbić nas svajoj premijaj.
Chacieŭ karespandent «Narodnaj śvinamatki» uziać intervju jašče ŭ niekalkich ziemlakoŭ Sabaki, jak z kustoŭ kala kłuba vybiehli zialonyja čałaviečki ź cituškami i pačali dubasić karespandenta, i ŭsie staralisia raźbić jamu dyktafon. Praz chvilin dziesiać na acichłaj vulicy lažaŭ pabity karespandent i raźbity dyktafon, a nad im, schiliŭšysia, stajaŭ na kaleniach traktaryst i šaptaŭ: «Nie jeździŭ by ty, synok, u našy varoty! Tut u nas Hraždany ŭžo sto hadoŭ žyvuć!»
