U Minsku niama haziety prahresiŭnaj, jakaja b aśviatlała ciomnyja kutki žyćcia. A takich kutkoŭ u Minsku raźviałosia biez kanca. Tutejšaja čarnasocienskaja hazieta «Minskoje słovo» ŭziała vialikuju siłu, apirajučysia na danosy na ŭsie śvietłyja prajavy hramadskaha žyćcia i majučy «ruku» ŭ ludziej, katoryja trymajuć «piarun i małanki». Žyćcio ciapierašniaha času dobra maluje prykazka: «U kaho kij daŭžejšy, toj i silniejšy».
«NN». №37. 1910.
Palaki stali našymi poŭnaściu. Źjezd palakaŭ u Vaŭkavysku prajšoŭ całkam «demakratyčna». Delehataŭ pryvieźli čatyrma aŭtobusami pad achovaj. Vybary adbyvalisia na biezalternatyŭnaj asnovie. Za kandydaturu sapockinskaha piensijaniera Juzafa Łučnika prahałasavała 149 delehataŭ sa 174. Zachavać volnaść, zachavać polskuju samaarhanizacyju, niezaležnuju ad uładaŭ — takija zadačy staviać palaki, jakich u zału źjezda nie puścili.
«NN». №33. 2005.
