Prymajučy siońnia z dakładam premjer-ministra Andreja Kabiakova, kiraŭnik dziaržavy zapatrabavaŭ ad urada vykanańnia ŭsich sacyjalna-ekanamičnych pakazčykaŭ, zapłanavanych na 2015 hod. «Ja razumieju, składanaści i ciažkaści. Ale ličycie, što ŭ nas idzie ŭ ekanomicy vajna, vajennaje stanovišča», — zajaviŭ Alaksandr Łukašenka.
«I my pavinny zrabić usio dla taho, kab voś u hetych vajennych ekanamičnych umovach vykanać tyja zadačy, jakija pierad saboj pastavili, i my pavinny ich vyrašyć sioleta», — cytuje Łukašenku dziaržaŭnaje ahienctva BiełTA. — Maje ziamnyja patrabavańni da ŭrada ŭ tym, kab my ŭsio-taki vykanali toje, što pastavili pierad saboj sioleta. Treba abaviazkova vyrašyć toje, pra što ja kažu. Ziamnoje. Ludzi nie patrabujuć ža ad nas niešta zvyšnaturalnaje, jany razumiejuć, što my pracentaŭ na 80 trapili ŭ hety kryzisny pieryjad nie pa svajoj voli. Nie my tamu vinoj».
Adnak «vyłazić z hetaha, napružvajučysia da niejmaviernaści, daviadziecca nam», padkreśliŭ kiraŭnik dziaržavy. «Nikudy ad hetaha nie dzieniešsia. Čakać, što buduć lepšyja časy ŭ našych susiedziaŭ, na našych rynkach, nie davodzicca, vy bačycie, jak raźvivajucca padziei. Tamu daviadziecca iści, prałamvajučysia, kankurujučy, na inšyja rynki. Heta zadača kožnaha», — dadaŭ jon.
Łukašenka nahadaŭ Kabiakovu pra toje, što «ŭ najbližejšaj budučyni buduć abmierkavanyja stratehičnyja pytańni pa raźvićci krainy na nastupnuju piacihodku». «Nie chaču papraknuć ciapierašni ŭrad u hetym, ale ŭ nas skłałasia praktyka: kali niešta nie atrymlivajecca, značyć, treba prezidentu ci hramadstvu padsunuć niejkija vialikija kroki ŭ budučyniu, i pryčym kroki nie zaŭtrašniaha dnia (ja ŭžo nie kažu pra siońniašni), a niejkaj addalenaj pierśpiektyvy. I kali ja znajomlusia z takimi kanceptualnymi rečami dla našaj krainy, ja zaŭsiody dumaju pra toje, chto ž budzie vykonvać toje, što my siońnia vyznačym», — zaznačyŭ kiraŭnik dziaržavy.
Pavodle jaho słoŭ, «ludziam treba žyć nie tolki zaŭtra (heta, viadoma, vielmi važna), ale ludzi žyvuć siońnia». «I my pavinny zabiaśpiečyć usio nieabchodnaje dla taho, kab ludzi žyli narmalna», — zajaviŭ Łukašenka, padkreśliŭšy, što heta nie pieradvybarnaja rytoryka. «Mnie ŭ hetaj rytorycy, kali ŭžo kazać ščyra, nieabchodnaści niama. I ja na heta nie aryjentujusia», — zapeŭniŭ jon.
