Viadomy biełaruski futbolny ahient Valeryj Isajeŭ raspavioŭ pra svajo staŭleńnie da biełaruskaj nacyjanalnaj idei.
Fota z asabistaha archiva Valeryja Isajeva
— Pa vašych «tvitach» čyrvonaj nitkaj prachodzić tema biełaruskaj nacyjanalnaj idei…
— Tak, u hetaj temie ja ciapier hłyboka. Čamu pisaŭ na movie? U mianie ž jość vočy i vušy, šmat siabroŭ u Biełarusi, u Rasii, va Ukrainie. Adrazu kažu: nie znachodžusia ŭ jakich-niebudź partyjach, arhanizacyjach abo sajuzach. Prosta tak usprymaju situacyju. Za apošnija hadoŭ piać mocna źmianiŭsia. Ja chaču žyć u niezaležnaj Biełarusi. Napeŭna, na «try» biełaruskuju movu viedaju.
Ciažka siabie pryvučyć, ale siońnia chacieŭ by razmaŭlać na joj.
I dziakuj spadaru Pucinu, što jon dapamahaje našaj krainie — kolkaść takich ludziej, jak ja, raście. Tych, chto ŭsio bolš i bolš razumieje, što ich radzima — Biełaruś, što jość biełaruskaja mova.
Uvohule, u mianie macnieje luboŭ da svajoj krainy. Da prykładu, paśla vosieńskaha «Mova Cup» užo try razy zamaŭlaŭ u Minsku vyšyvanki. Daru siabram. U toj ža čas baču, što ŭ abłaściach, u adroźnieńnie ad taho ž Minska, ludzi jašče pa-inšamu dumajuć. Nu, jak jość, tak jość. Davajcie pakul tak. Słovam, jak u futboł my hulajem, tak i žyviom.
