Hety vypadak apisała ŭ svaim Fejsbuku nastaŭnica bijałohii, zavuč maskoŭskaj škoły № 279 imia Tvardoŭskaha Rema Arštejn.
«Kłas, u jakim vučycca maja ŭnučka (8-y) u miežach školnaha ekskursijnaha dnia paviali ŭ muziej «Bunkier-42» na Tahancy (heta sapraŭdny bunkier na hłybini 65 mietraŭ, stvorany na vypadak jadziernaj vajny dla kiraŭnictva SSSR, ciapier muziej «chałodnaj vajny» - Red.), — piša jana. — Pahladzieli, jak arhanizavany bunkier, pahladzieli film pra žachi chałodnaj vajny. A dalej u ich u prahramie «śpiecefiekt».
«Nu, dzieci, - pytajecca ekskursavod, - chto choča skinuć atamnuju bombu?». I, raspaviadaje ŭnučka, akramia jaje i jašče čałaviek troch, usie družna kryčać: «Ja». «A na kaho budziem skidać bombu?» - pytajecca ekskursavod. Taki ž družny lamant: «Na Amieryku!»
Vybrali chłopčyka i dziaŭčynku, nacisnuli jany knopku, film demanstrujuć: dzieci ŭ škole chavajucca pad stały, ludzi biahuć pa vulicach. Potym vybuch i ŭsie zahinuli.
Tut u adnoj dziaŭčynki (da honaru jaje) pačynajecca isteryka.
A ŭ masie dzieci reahujuć spakojna.
U mianie niama słoŭ, ale jość pytańni. Kali, dapuścim lepšaje, kłasny kiraŭnik byŭ nie ŭ kursie, čym u hetym muziei dzietak paciešać, čamu jon nie abmierkavaŭ potym situacyju ź dziećmi i nie rasstaviŭ pravilnyja akcenty? Chto ŭ muziei prydumaŭ hety vydatny śpiecefiekt i dazvoliŭ dapuskać da jaho dziaciej?
I apošniaje pytańnie: «Što ž heta za takaja niezrazumiełaja kraina, dzie navat małyja hatovyja skinuć atamnuju bombu i dakładna viedajuć na kaho?» — piša Rema Arštejn.
