Siońnia adbyłasia aŭtohraf-sesija novaj knihi Viktara Marcinoviča «Mova».
Bolš za dziasiatak čałaviek, niahledziačy na doždž i zusim niespryjalnaje nadvorje, pryjšli ŭ kniharniu «łohvinaŬ», kab nabyć i padpisać knihu aŭtara.
Viktar, jak zaŭsiody, byŭ vietlivym i pryhožym, u vačach prahladałasia stomlenaść. Uziaŭšy ŭ ruki svoj raman, jon ścipła i pa spravie pramoviŭ: «Voś hetaja štuka — knižka, i jaje zvyčajna čytajuć. Ja prosta nahadvaju. Napisana jana, viadoma, na dziŭnaj movie, niazvykłaj dla našaha ruskaha voka. Ale ja nahadaju, što zvyčajna, kali knihu pračytajuć, jaje abmiarkoŭvajuć ź siabrami.A biełaruskuju litaraturu časta saromiejucca i nie rajać siabram. Ja ž maju skazać vam adnu surjoznuju reč. Biełaruskaja litaratura — heta surjozna. I ja zaklikaju vas pačać stavicca da našaj litaratury, jak da ruskaj ci zamiežnaj. Što tyčycca majoj knihi, to mienavita «Mova» — samaje surjoznaje z taho, što ja pisaŭ raniej, i, mahčyma, samaje składanaje».
Dalej jon vyrašyŭ ničoha nie kazać, bo, na jahonuju dumku, hetaha rabić nie varta, pakul ludzi nie pračytajuć knihu.
Usio astatniaje na vialikaj prezientacyi, jakaja adbudziecca praz tydzień-druhi. Na dumku piśmieńnika, pytańniaŭ pa tekście pavinna ŭźniknuć vielmi šmat.
Pakul ža zastajecca tolki nabyć ci spampavać knihu biaspłatna i padrychtavać svaje pytańni da prezientacyi.
