Pra niezvyčajnaje chobi «dziadźki Toli» (tak nazyvajuć Anatola Uładzimiraviča Ždana miascovyja) viedaje ŭvieś dvor, piša «Salidarnaść».
Dy i jak tut ŭtoiš, kali źviarki ŭsich maściaŭ i kalibraŭ apanavali vielizarnuju terytoryju kala maleńkaha dvuchpaviarchovaha domika?
Svaju «źvierafiermu» Anatol Uładzimiravič razvodzić voś užo siem hadoŭ. — Pačałosia ŭsio z taho, što my, prajazdžajučy niejak z žonkaj pa trasie, ubačyli samarobnuju fihurku busła, — raspaviadaje jon. — I ja padumaŭ: a čamu b mnie samomu takoje nie zrabić? I zrabiŭ.
Ciapier busłoŭ ŭ dvary doma dziadźki Toli i nie źličyć. A pobač ź imi i nasarohi, i biełyja miadźviedzi, i kienhuru i navat słany… Pryčym, jak pryznaje sam Anatol Uładzimiravič, takoj ciahi da mastactva raniej jon u sabie navat nie padazravaŭ.
— Usio žyćcio ja prapracavaŭ elektrazvarščykam, ciapier voś pracuju santechnikam. — Značyć, napeŭna, u škole malavańnie vielmi lubili? — sprabuju ja znajści pieršakrynicy raptam uźnikłaj prahi da tvorčaści.
— Dy vy što! Skažu vam pa sakrecie, škołu ja naohuł prahulvaŭ. Napeŭna, tolki fizkulturu lubiŭ, — dzielicca dziadźka Tolik.
— A doraha vy hetych źviarkoŭ pradajecie? — pramacvaju materyjalny aśpiekt pytańnia. — Dy vy što?! Ja svaje pracy nie pradaju. Kažu ž: heta majo chobi! Ja navat na zakaz nie rablu — nie chaču źviazvać niejkimi terminami, abaviazacielstvami. A tak sam sabie haspadar — chaču rablu, chaču na kanapie valajusia. Hałoŭnaje — kab heta było ŭ zadavalnieńnie. Choć hrošy mnie sapraŭdy prapanoŭvali. Ale mnie heta nie cikava — ja i tak bahaty, — śmiajecca Anatol Uładzimiravič.
Praŭda, znachodzilisia i tyja, chto chacieŭ razžycca pracami miascovaha majstry absalutna biaspłatna. Tak niekalki źviarkoŭ «syšli» ŭ hłuchoj nočy ŭ nieviadomym kirunku. Ale ŭ cełym mastactva dla dziadźki Toli śviatoje. Choć tut tabie ni hłuchich płatoŭ, ni zamkaŭ. Adzinyja vorahi cudoŭnaha — maleńkija dzieci.
— Złamać takuju fihurku niemahčyma — tam unutry dachavaja blacha i armatura, ale zatoje paškodzić vielmi prosta — sam abjom bo ź pienapłastu, — tłumačyć majstar. — Voś vy skrynki ad televizaraŭ i chaładzilnikaŭ na śmietnik vykidvajecie, a ja ich padbiraju, kleju i rablu takich źviarkoŭ.
Svaju «źvierafiermu» dziadźka Tola stvaraje ŭ siabie ŭ haražy, jaki sam ža raśpisaŭ pad kazačny cieramok. Zamiest zvykłych zapčastak tam składzienyja płastykavyja skrynki i blašanki z farbami. — Tut i stvaraju. Tolki nie pytajciesia ŭ mianie, kolki sychodzić času na adnu fihurku — sam nie viedaju. Ja siońnia, naprykład, mahu ŭsiu noč siadzieć rabić, a potym, byvaje, nie chočacca i miesiac bracca. Ja tolki dla zadavalnieńnia pracuju.
Miarkujučy pa ščylnaści nasielnikaŭ dvara, zadavalnieńnie ŭ dziadźki Toli nie źmianšajecca. Vielizarnaja terytoryja spres zastaŭlenaja žyŭnaściu — ad maleńkich pavučkoŭ da słanoŭ i žyrafaŭ.
— Ja pieradačy lublu pra žyvioł. Ubaču što-niebudź cikavaje — i tut ža chočacca zrabić. Ci karcinku jakuju. A voś toj zajac naohuł z multfilma. Ja nie imknusia da taho, kab było padobna, jak na fatahrafii. Hałoŭnaje — fantazija.
Ale nie treba dumać, što chobi ŭ dziadźki Toli — sucelnaje mastactva. Jak akazałasia, stvareńnie i ŭtrymańnie takoj «źvierafiermy» — zaniatak całkam ekstremalny. Tak, pracujučy nad čarhovym hadavancam, Anatol Uładzimiravič pazbaviŭsia palca — niaŭdała razanuŭ blachu bałharkaj. A afarboŭka źviarkoŭ kožnuju viasnu pieratvarajecca ŭ sapraŭdny alpinizm — pasprabuj biez peŭnych navykaŭ razmalavać lemura, jaki siadzić vysoka na drevie!
Uvohule, zaniatak hety nie dla słabaniervnych i słabacharaktarnych. Napeŭna, tamu, kab niejak uraŭnavažyć svajo chobi, Anatol Uładzimiravič razvodzić pad aknom kvietki. — Vy pahladzicie, jakija ŭ mianie ružy! Škada, što vy vosieńniu pryjšli — uletku tut takaja pryhažość była! — Stavić mianie ŭ čarhovy stupar dziadźka Tolik.
Paabiacaŭšy viarnucca letam, ja raźvitałasia sa svaim surazmoŭcam. Užo pa darozie padumała: nie, nie ŭsio stračana, pakul u hetaj krainie jość santechniki, jakija vyroščvajuć ružy i razvodziać ŭ dvary nasarohaŭ!
