U lipieni mnie vypała pravić zdaroŭje ŭ Baraŭlanskim vajskovym špitali imia Mašerava. Dyjahnazy samyja raznastajnyja: tut i arytmija, i cisk, i dyjabiet... A samaje hałoŭnaje — ja z małych hadoŭ invalid pa zroku.
Pravaje vočka paśla kansultacyj znanaha maskoŭskaha aftalmołaha Fiodarava mnie vydalili... Adnym słovam, hady, chočaš nie chočaš, a robiać svaje ślady. Ale jość u mianie i pakul nie zahojenaja duchoŭnaja rana.
Pobač z Baraŭlanami, kala Viačy, jość adzin kutočak — Baraŭcy. U svoj čas, u 1904—1909 hadach, hety kut pryvabiŭ siamju Łucevičaŭ, i jany ŭziali jaho ŭ arendu.
Tut Kupała pryčakaŭ svaju pieršuju paetyčnuju knižku «Žalejka», napisaŭ šerah kłasičnych tvoraŭ: «Adviečnuju pieśniu», «Šepčacca javar z kalinaju».
Pa sutnaści, Baraŭcy — pieršaje Kupałava litaraturnaje hniazdo. Tut jon staŭ Biełaruskim Pieśniarom.
Amal usie kutočki Ziamli, dzie tolki stupała Kupałava naha, ušanavanyja. I tolki Baraŭcy pobač ź Minskam, z stalicaj Biełarusi, abdzieleny ŭvahaj.
Heta dakor nie tolki miascovaj uładzie, ale ŭsioj tvorčaj intelihiencyi. Mahli b uziać Baraŭcy pad apieku i samyja blizkija ad ich škoły — Dubaŭlanskaja, jakaja ciapier u Balšaviku, kolišnim Kažuchavie, i Papiarnianskaja.
Kažuć: «Dyk ničoha ŭ Baraŭcach nie acaleła z Kupałavych časoŭ». Tak, ni zabudovy, ni jakichści inšych prykmiet kolišniaha falvarka.
Ale dakładna viadomy toj pahorak, na jakim mieściłasia arandavanaja Łucevičami siadziba pani Strałkoŭskaj. Acaleli i krajavidy, jakija atulali kolišniuju siadzibu z aziarkomłuhavinaj.
To choć by na ŭskrajku taho pahorka pasadzić dreva, jakoje koliś apieŭ Kupała — javar. Jaho tak nie staje ŭ Baraŭcach.
A pry javary tym — i kamieńčyk jakiś pakłali b. I niadoraha było b. I zaŭsiody była b zhadka pra Janku Kupału ŭ Baraŭcach.
