Łukašenka adznačyŭ, što zusim niadaŭna situacyja ŭ pamiežnym viedamstvie ŭžo abmiarkoŭvałasia. «Kali ŭžo havaryć ščyra, ja nie mahu siońnia z zadavalnieńniem adznačyć, što spravy tam mianiajucca ašałamlalna i ruchajucca ŭ lepšy bok. Niamała prablem. Ja chacieŭ by jašče raz abmierkavać siońnia hetyja prablemy i, kali treba, pryniać adpaviednaje rašeńnie», — skazaŭ jon.
U toj ža čas Alaksandr Łukašenka nahadaŭ, što mnohija pytańni abmiarkoŭvalisia ŭ čas zaćviardžeńnia rašeńnia na achovu dziaržaŭnaj miažy, stavilisia zadačy pahraničnamu viedamstvu na biahučy hod.
«Ale jość vielmi vostryja pytańni, jakija nam varta było b abmierkavać. Chaču papiaredzić usich, i asabliva kiraŭnika pamiežnaha viedamstva: tyja prablemy, pa jakich siońnia buduć pryniaty rašeńni, pa chibach słužbovaj dziejnaści pahraničnaha viedamstva, paŭtarycca prosta nie mohuć», — padkreśliŭ jon.
«Mianie turbuje toje, što my ŭžo zanadta łajalnyja siońnia na miažy. Bolš za toje, źjaŭlajucca vypadki biespakaranaha pierasiačeńnia dziaržaŭnaj miažy, i nie tamu, što my hetaha nie bačym. Bačym, ale vielmi łajalna da hetaha stavimsia», — adznačyŭ jon.
Na dumku Alaksandra Łukašenki, heta niedapuščalna jašče i z taho punktu hledžańnia, što va ŭmovach Mytnaha sajuza i Adzinaj ekanamičnaj prastory Biełarusi, Kazachstana i Rasii biełaruskaja miaža źjaŭlajecca miažoj i hetych dziaržaŭ. «Skazać, što my nie horš achoŭvajem svaju miažu, svoj učastak, zonu našaj adkaznaści, čym jany, — nie apraŭdańnie. My nie pavinny aryjentavacca na horšaje.
Miaža pavinna być na zamku», — padkreśliŭ jon.
