Asabliva žudasna dla mianie było pačuć toje, kali naš prezident havaryŭ pra piensijanieraŭ, jakija budaražać ci buntujuć narod tym, što stajać kala abmieńnikaŭ i skuplajuć pa 5—10 dołaraŭ. A što zastajecca rabić, kali z kožnym miesiacam na ŭsio pavyšajucca ceny, treba ž ludziam choć jakuju zanačku zrabić na tyja samyja leki.
Iduć tyja, u kaho takaja «haniebnaja» piensija, jak u mianie (maju 1 miljon 315 tysiačaŭ), z 38-hadovym stažam, ź jakich ja pracavała 26 hadoŭ u dziciačym sadku nianiaj.I kali ja zrabiła zvanok u Homiel, adkul nam naličajuć piensiju, i spytała, niaŭžo nie budzie pierahladacca takaja piensija (pavialičvacca), mnie adkazali: u vas maleńki kaeficyjent, zarobak byŭ maleńki, dyk čaho vy chočacie. Skažycie dziakuj i za heta. A kolki takich žančyn, jak ja, pracujuć na takich pasadach.
Chto nie znaje, jakaja ciažkaja praca ŭ niani, asabliva kali niaspraŭnaja sistema santechniki, adramantavali tolki za dva hady da piensii, a ŭsie astatnija hady majoj pracy vada z kranaŭ išli chałodnaja, ledzianaja.Chto hreŭ kipiacilnikam, chto chadziŭ na kuchniu, a sadzik u nas 2-paviarchovy, na 4 kryły, i možna ŭjavić sabie, kolki viodraŭ vady za dzień treba prynieści, kab pamyć posud. A akramia posudu, jašče i padłoha i ŭsio astatniaje.
Rabili nie tolki svaju rabotu. Adpraŭlali, možna skazać, u prykaznym paradku i ŭ kałhas na siena, na prapołku i h.d. Karaciej, rabili žančyny čysta mužčynskuju rabotu, a kolki paštrafavała niań sanstancyja, jakoj było usio roŭna, jakaja ŭ vas santechnika, jak vy tut pracujecie. Hałoŭnaje — usiudy znajści krajniaha.
Dobra, što jość kudy napisać i skinuć z dušy hruz taho, jakaja haniebnaja piensija ŭ nas, bo ludzi tolki adzin adnamu mohuć paskardzicca, ci, jak u nas va ŭradzie havorać, pachvalicca, jakaja ŭ nas stabilnaść, što žančyny, kštałtu mianie, u 57 hadoŭ nie mohuć kupić sabie krem dla tvaru, dla ruk, nie havoračy ŭžo pra samaje nieabchodnaje (pančochi, bializnu).
Jašče vyručaje toje, što robim čaj z traŭ. Dumajem, jak vykrucicca ŭ hetym žyćci z takoj piensijaj, tym bolš što ŭ mianie jość dźvie ŭnučki.Mnie inšym razam byvaje soramna, što ja nie mahu im na dzień nara-džeńnia nie toje što adzieńnia, a navat haścincaŭ kupić.
A jašče žachliva, što ludzi miž saboj heta ŭsio abhavorvajuć, a kali ja stała kazać: napišu ŭ hazietu pra naša «bahataje» žyćcio, niekatoryja z takim žacham hladzieli na mianie i havaryli: napišaš na svaju hałavu, zaviazuć u les i zakapajuć. Dy kamu ja patrebnaja, kažu, tolki voś sabie chacia b dušu ablehčyła, jakaja tak nabaleła, što maŭčać bolš nievynosna.
