Выкладзеныя брукам вуліцы і плошчы, брукаваныя дарогі — усё гэта было. Не ў такім маштабе, як у Германіі ці Італіі, але было. На жаль, той Мінск застаўся толькі на здымках
Верхні Горад. Фота сучаснае, зроблена ў часе здымак кіно.
Былы дом Ахмеда Офлi на вуліцы Янкі Купалы.
Так выглядала раней вуліца Кірава каля былой Нацыянальнай бібліятэкі. Спуск да Свіслачы.
Той самы спуск да Свіслачы на Кірава.
Карла Маркса каля танка.
Каля Палаца Рэспублікі.
На месцы колішняга касцёла дамініканцаў на рагу Энгельса і Інтэрнацыянальнай.
Да Вострава слёз.
Дворыкі ў Траецкім прадмесці.
Помнік Тарасу Шаўчэнку каля пасольства Украіны.
Вуліца Гало ў Сельгаспасёлку.
Вуліца Гало ў Сельгаспасёлку.
Вуліца Рэвалюцыйная ўначы.
Вуліца Рэвалюцыйная ўначы.
Вуліца Рэвалюцыйная ўначы.
Вуліца Рэвалюцыйная ўначы.
Набярэжная каля Траецкага прадмесця.
Верхні Горад. Між саборам і царквой Святога Духа.
Адмостка падмурку ў дворыку базыльянцаў у Верхнім Горадзе.
Помнік Песняру ў парку Янкі Купалы.
Пасляваенны Мінск — гэта манументальнае адлюстраванне дасягненняў савецкай імперыі. Пампезны сталінскі ампір паглынуў старыя кварталы. Разам з імі паступова знішчаўся брук: найлепшыя камяні выкарыстоўвалі ў якасці будматэрыял; іншыя вуліцы старанна прыбіралі ў асфальт.
У выніку сёння прагуляцца брукаванымі вуліцамі Мінска практычна нерэальна. Можна паблукаць у Траецкім, спусціцца ўніз па Маркса ці Кірава — але не больш за тое. Горад апрануты ў шэрую плітку і асфальт — гэтаму, безумоўна, радыя кіроўцы і ўладальніцы доўгіх абцасаў. Але некаторым вуліцам так не хапае гэтай каменнай атмасфернасці.
