У конкурсе Берлінале не было вялікіх або адметных фільмаў. У гэтых умовах журы пад кіраўніцтвам выдатнага брытанскага рэжысёра Майка Лі вынесла, напэўна, адзіна магчымае кампраміснае рашэнне: прысудзіла «Залатога мядзведзя» састарэлым (абодвум за 80) карыфеям італьянскага кіно, братам Паола і Віторыа Тавіяні, за фільм «Цэзар павінен памерці». Раз новае слова ў мастацтве не сказана, выратуе класіка: а класікі — і Тавіяні, і Шэкспір, чый «Юлій Цэзар» лёг у аснову карціны.
П’есу ў ёй разыгрываюць вязні рымскай турмы строгага рэжыму, прычым разыгрываюць на пяць з плюсам — у фільме знайшлося месца і гумару, і меладраме, і ўмоўнасцям, і дакументальнай фактуры, і нават моднаму па нашых днях
Прэтэнзія да «Цэзара»якому належаць усе мастацкія рашэнні і адбор актораў. З іншага боку, першапачатковая задума праекта і яго фактычнае ажыццяўленне, а таксама візуальны шэраг — заслуга Тавіяні. З чаго б карціна ні складалася, глядзіцца яна на адным дыханні і доўжыцца, дарэчы, усяго 1 гадзіну 15 хвілін.адна-адзіная : гэта не зусім фільм Тавіяні — бо п’есу ставілі не яны самі, а тэатральны рэжысёр Фабіа Кавалі,
Майк Лі і яго таварышы — а журы было моцным (Франсуа Азон, Асгар Фархад, Барбара Зукава, Джэйк Джыленхал, Антон Карбайн, Шарлота Гензбур) — пастараліся задаволіць усіх.І ў іх гэта атрымалася. Інтэлектуалаў і эстэтаў парадавалі, прысудзіўшы прыз Альфрэда Баўэра за інавацыю вытанчанаму «Табу» партугальца Мігеля Гомеша. «Дзіўна, я думаў, што здымаю рэтра ў старадаўнім стылі, а ўзнагароду далі за наватарства», — флегматычна канстатаваў са сцэны Гомеш. Немцаў ушанавалі, даўшы «Срэбнага мядзведзя» за найлепшую рэжысуру стараннаму рабацягу сярэдніх здольнасцяў Крысціяну Петцольду, чыя драма «Барбара» лічылася адным з фаварытаў. У дадатак, прыз за выдатныя мастацкія дасягненні атрымаў нямецкі аператар Лутц Рэйтэмаер, які насамрэч узрушальна зняў трохгадзінны
Пра гэтую цікавую працу варта расказаць асобна. У яе аснове — жудасны выпадак забойства ў сельскай Венгрыі некалькіх цыганскіх сем’яў.
Эпізадычныя героі фільма, «добры» і «кепскі» паліцэйскі, цынічна абмяркоўваюць гэтую падзею, прыходзячы да высновы, што забойцы дарма расправіліся з працавітымі цыганамі — іх акцыя атрымала б большы эфект, калі з драбавікоў расстралялі
Тую ж логіку паслядоўна захоўвае рэжысёр Флігаўф. У цэнтры яго ўвагі — сям’я працавітых цыган: маці забіваецца на дзвюх працах, трываючы здзекі босаў, корміць дваіх дзяцей і паралізаванага бацьку, старэйшая дачка вучыцца на выдатна і яшчэ выдатна малюе, а ў вольны час частуе цыганскіх дзяцей з менш шчаслівых сямействаў, яе малодшы брат — і зусім Гекльберы Фін. Назіральны і тонкі хлопчык блукае па лясах, уладкоўвае
Цынічная і далёка не бяздарная спекуляцыя на самых высакародных пачуццях падзейнічала яшчэ мацней дзякуючы добраму знаёмству маладога рэжысёра з фестывальнымі трэндамі.У карціне мала дыялогаў, няма прафесійных актораў, адсутнічае закадравая музыка і штучнае асвятленне — разглядаючы целы ў цемры,
У цэлым «Усяго толькі вецер» разлічаны на прагрэсіўных аматараў псеўдарадыкальнага мастацтва, якія абсалютна абыякавыя да рэальных цыганоў і людзей у цэлым, але льюць слёзы замілавання пры выглядзе мёртвых парасятаў.
Знайшоўшы ў частцы гэтай карціны пахвальную чуласць у дачыненні да
журы адарвалася па поўнай на акторскіх прызах. «Срэбнага мядзведзя» за найлепшую мужчынскую ролю атрымаў датчанін Мікель Бое Фольсгард з
Шматлікіязоркі-канкурсанты засталіся зусім без прызоў.
У канцы вернемся да братоў Тавіяні і іх «Цэзара». Яго ўзнагароджанне не толькі лагічнае, але і сімвалічнае. Брут і Касій прыгаворваюць да смерці Цэзара за тое, што той, праславіўшы Рым сваімі перамогамі, на вачах ператвараецца ў тырана. Але пасля яго гібелі яны аказваюцца не ў стане прыняць на сябе адказнасць за кіраванне імперыяй і гінуць. Тое ж самае адбываецца з вялікімі аўтарамі сучаснага кіно.
Сама канцэпцыя auteur’ов састарэла яшчэ ў ХХ стагоддзі,але рэжысёры засталіся! Дэспатычныя ўлада геніяў былых часоў пахіснуся, але пакуль на іх месцы не выраслі новыя гіганты: вось і даводзіцца трубіць адступленне,