Фота прадастаўлена героем матэрыялу
«У Беларусі я часткова займаўся мадэлінгам. Мяне запрашалі ў праекты ў якасці акцёра ды мадэлі і плацілі невялікія грошы. Аднойчы ў сацсетках прыйшла прапанова з Кітая працаваць фотамадэллю. Сустрэліся ў Мінску. Перагаварылі. Усё задавальняла. Мне зрабілі візу, аплацілі квіткі, і я паехаў.
Ужо пажыўшы некаторы час у Кітаі, я вырашыў зрабіць сабе адпачынак і на адзін месяц паехаць паглядзець Інданезію. У той час я нават не ведаў, што Балі — гэта папулярны курорт. Мяне проста інтуітыўна панесла ў той бок. Вось так я апынуўся на востраве».
Аляксандр Коршыкаў. Фота з асабістага архіва
«Адчуваў, што трэба застацца»
Крадзяжы на Балі не рэдкасць, і я не стаў выключэннем. У мяне скралі кашалёк з усёй гатоўкай і банкаўскімі картамі.
Дзіўна, але гэтая акалічнасць мяне не моцна знервавала. Такі вось незвычайны востраў — Балі. Там пануюць іншыя станы, і, каб прыстасавацца, неабходна больш тонка адчуваць рэальнасць.
Да таго часу я ўжо паспеў пазнаёміцца з патрэбнымі людзьмі, расказаў ім, што працую фотамадэллю. Дапамагло сарафаннае радыё, і праз іх мяне запрасілі паўдзельнічаць у двух праектах.
Першы — рэклама пасцельнай бялізны. Па сцэнары відэароліка я павінен быў танцаваць з дзяўчынай пад вадой. Другі праект — промаздымка для пяцізоркавага гатэля. Увогуле, пытанне з грашыма на найбліжэйшы час было вырашана.
Праз месяц, калі было ўжо пара з'язджаць у Кітай, я раптам усвядоміў, што трэба застацца на востраве. Пасля многіх кантактаў з фатографамі людзі самі пачалі прыходзіць і прапаноўваць мне працу. Калі ты на сваім месцы, ты гэта ведаеш.
Таму ў Кітай я не вярнуўся. Заняўся афармленнем дакументаў і працоўнай візы на Балі.
Фота прадастаўлена героем матэрыялу
«Адсвяткаваў больш за 30 вяселляў»
Мне трэба было атрымаць як мага больш працоўных прапаноў як мага хутчэй. Я стаў пісаць паведамленні фатографам у фэйсбук. Расказваў пра сябе і прыкладаў партфоліа. Такі метад наладжвання сувязяў эфектыўны для акцёраў, мадэляў ды і практычна для любой сферы. Чым больш паведамленняў пра сябе напішаш, тым пасля часцей табе будуць прапаноўваць працу.
Так паступова мяне сталі запрашаць то на адну, то на іншую фота– і відэаздымку. Потым фатографы сталі перадаваць мае кантакты адзін аднаму, самі пісалі, тэлефанавалі і запрашалі ў праекты. На здымкі ездзіў і на суседнія астравы, і ў сталіцу Джакарту.
Самае цікавае — гэта здымкі відэаролікаў для дарагіх гатэляў і вілаў. Гэтыя ўстановы часта зарабляюць на тым, што праводзяць вяселлі для заможных людзей. Каб паказаць у відэароліку, як можа праходзіць вяселле, наймалі мяне ў якасці жаніха, запрашалі прыгожую дзяўчыну, гасцей і праводзілі вяселле. Так на Балі я адсвяткаваў больш за трыццаць вяселляў.
Акрамя гатэляў, рэкламаваў самыя разнастайныя рэчы: ад адзення да інданезійскага чаю. Я, напэўна, быў адным з першых, хто стаў на флайборд, калі ён толькі з'явіўся. Тры дні інтэнсіўнага навучання, і вось я выкручваю сальта на дошцы, якая лунае над вадой, а ў руцэ ў мяне яшчэ і бутэлька з чаем.
Аднойчы са знаёмымі хлопцамі паехалі катацца па пясках на спартыўных матацыклах. Я перавярнуўся і зламаў костку на галёнцы. На два месяцы нагу ўклалі ў гіпс. Таму было і такое, што на фотаздымкі я прыязджаў на мыліцах. Падчас сполахаў фотаапаратаў мыліцы ў мяне забіралі, а потым адразу ж прыносілі назад. На спатканне з дзяўчатамі таксама хадзіў на мыліцах.
Акрамя таго, перыядычна падпрацоўваў акцёрам у інданезійскіх фільмах і серыялах. Граў іншаземцаў, таму маёй англійскай хапала. А калі трэба было гаварыць на інданезійскай, то завучваў незразумелыя фразы.
Фота прадастаўлена героем матэрыялу
Ад стрыптызу да агента па нерухомасці
Давялося папрацаваць і танцорам у калектыве. Мы выступалі ў шоу-праектах у вялікіх дзённых і вячэрніх клубах і на прыватных вечарынках.
Танцоры паміж сабой маюць зносіны, дзеляцца вопытам. Хтосьці з калегаў расказаў, што танчыць стрыптыз. Разгаварыліся, і так, праз знаёмых, я таксама стаў рабіць нумары з распрананнем. Танцаваў на прыватных вілах: на вяселлях, днях нараджэння і іншых святах.
Мяне так навучылі, што кожны танец павінен быць экспромтам. Нельга загадзя падрыхтаваць выступ і потым паўтараць яго на кожнай вечарыне. Я прыязджаў са сваёй калонкай (альбо заказчык рыхтаваў музыку), заходзіў на вілу і далей на месцы эксперыментаваў з рухамі.
Вось гэта я называю сапраўдным мастацтвам! Да кожнай дзяўчыны трэба было знайсці падыход. Калі яна сумуе — развесяліць, калі хоча рухацца, то патанчыць з ёй. Усё па інтуіцыі. Пасля выступу пераапранаўся і часта заставаўся на свяце з гасцямі.
Ці быў эскорт? Не, гэта непрафесійна. І ў мяне была дзяўчына. Хоць прапановы такога роду паступалі.
Яшчэ я працаваў гідам у турыстычнай кампаніі. Вазіў па незвычайных месцах рускамоўных турыстаў з дастаткам вышэй за сярэдні. Я б нават сказаў, што я працаваў «гідам па станах». Таму што спачатку я апытваў групу, што яны хочуць атрымаць ад падарожжа. Збіраў спіс тых станаў, у якіх хацелі б апынуцца ўдзельнікі групы, і адвозіў іх туды, дзе яны атрымлівалі жаданыя эмоцыі і адчуванні.
Напрыклад, на Балі ёсць месцы з татальнай цішынёй і адзінотай або з гарачымі крыніцамі. Туды я адвозіў тых, хто прагнуў паслаблення. Хочаш пазнаць мясцовую філасофію — адвязу да шаманаў. Патрэбны адрэналін — будуць скачкі ноччу ў вадаспад і прагулкі па вулканах.
Плюс паралельна я яшчэ займаўся нерухомасцю. Падпрацоўваў агентам па здачы ў арэнду вілаў і транспарту на Балі. Працу таксама знайшоў праз знаёмых.
Фота прадастаўлена героем матэрыялу
«Укладанняў у працу практычна не было»
Я вучыў англійскую ў школе і тры гады ва ўніверсітэце, плюс хадзіў на моўныя курсы. У цэлым да паездкі ў Азію мой узровень англійскай можна было апісаць як «сярэдні». Добра я загаварыў на англійскай, калі давялося мець зносіны з замежнікамі ў Кітаі і на Балі.
У цэлым магу сказаць: калі англійская не ідэальная — гэта зусім не бар'ер, каб атрымліваць добрыя заробкі ў краінах Азіі. Заробленых грошай мне хапала на ўсё — на жыллё, ежу, вандроўкі і забавы.
У нейкі момант я зусім запанеў і стаў адмаўляцца ад здымак за 150—200 даляраў. Браў праекты з аплатай 300-350 даляраў за дзень працы. Былі і такія часы.
Жыць на Балі даражэй, чым у Беларусі. Не з-за цэнаў у крамах, а таму што там шмат магчымасцяў і хочацца ўсё паспрабаваць і ўбачыць. Адсюль могуць быць і вар'яцкія выдаткі.
Цэны на жыллё і ежу ў той час (2015—2020 гады) былі супастаўныя з цэнамі ў Беларусі. Напрыклад, можна было знайсці апартаменты з басейнам, арэнда якіх абыходзілася танней, чым арэнда кватэры ў Мінску. Але мы з сябрамі здымалі вялікую вілу. У кожнага быў свой пакой. За пакой я плаціў 300 даляраў на месяц.
Аднак трэба сказаць, што цяпер з-за вялікай хвалі імігрантаў, у тым ліку з Расіі і Беларусі, цэны на нерухомасць на Балі ўзляцелі ў 2—3 разы.
На ежу на месяц у мяне ішло 300—350 даляраў. Часам нават было больш выгадна паесці ў мясцовай кавярні, чым купляць прадукты і гатаваць самастойна. Выходзіла 3 даляры за паход у кавярню.
Арэнда матацыкла — яшчэ 100 даляраў на месяц.
Фота прадастаўлена героем матэрыялу
Укладанняў у працу практычна не было. Транспарт і дастаўку на здымкі заўсёды арганізоўвалі заказчыкі. Калі студыя зусім побач, то прыязджаў на байку або на таксі. Вопратку таксама падбіраў заказчык альбо я браў сваю, калі яна падыходзіла для сцэны. Мужчыну-мадэлі трэба мець у гардэробе аснову — касцюм, кашулі, белыя і чорныя туфлі. Гэта не абавязкова павінны быць дарагія рэчы. Галоўнае, каб яны добра сядзелі і былі патрэбных колераў. У астатнім фатографы зробяць сваю справу.
Ці варта цяпер мадэлям і акцёрам ехаць на Балі? Скажу так: тыя, хто з'язджаў у Кітай і іншыя краіны Азіі дзесяць гадоў таму, сапраўды зараблялі прыстойныя грошы. Цяпер рынак перапоўнены. Заробкі ўпалі ва ўсіх. Каб зарабіць тыя ж грошы, прыйдзецца працаваць у два разы больш і валодаць сапраўды выдатнымі акцёрскімі дадзенымі і знешнасцю.
Шчыра кажучы, працаваць мадэллю або акцёрам на Балі — гэта опцыя, якая больш падыходзіць для падарожнікаў, і тое ў выглядзе хобі. Тым, хто па сапраўднаму хоча рабіць кар'еру ў гэтай сферы, лепш ехаць у сталіцу Інданезіі. Там больш рэкламных і мадэльных агенцтваў.
«Балі моцна змяніў маё мысленне»
Паехаў я з Балі ў Маскву дзеля адносін з дзяўчынай. І апошнія тры гады жыў на дзве краіны — у Расіі і Беларусі. Цяпер я аддалена працягваю займацца арэндай нерухомасці на Балі і дапамагаю сяброўцы-фатографу з арганізацыяй выстаў яе карцін у галерэях.
А яшчэ ў Інданезіі я навучыўся стаяць на цвіках і быў адным з першых, хто стаў выкладаць стаянне на цвіках у Расіі і Беларусі.
Балі моцна змяніў маё мысленне. Там я навучыўся медытаваць, стаў маляваць карціны і пісаць вершы. Гэты востраў навучыў мяне жыць па інтуіцыі.
Заехаць на Балі я хачу. Але па ўнутраных адчуваннях разумею, што пакуль не цяпер. Інтуіцыя кажа мне, што трэба адпраўляцца ў новы шлях. Не ведаю, у якой краіне я апынуся. Гэта кожны раз сюрпрыз для мяне самога. Трэба больш здзіўляцца па жыцці!
Чытайце таксама:
«Усё ідэальна чыста». Жонка Аляксандра Глеба расказала, чым ёй падабаецца Дубай
