«Mahčyma, vy dumajecie, što pra našaha hienijalnaha pieršadrukara napisana tak šmat, što ničoha novaha ŭžo skazać niemahčyma? Pamylajeciesia! My jašče možam vas ździvić!» — napisana ŭ sacsietkach vydaviectva.
Pra dakładnyja terminy vychadu knih nie skazana, ale na vokładki navinak užo možna pahladzieć.
«Skaryna dzietkam»
Aŭtarka — Taćciana Sapieha, mastačka — Maryja Karalova.
«Vitaju, siabry! Mianie zavuć Francišak. Ja naradziŭsia bolš za piaćsot hadoŭ tamu ŭ Połacku». Voś tak, pa-siabroŭsku, źviartajecca da dzietak słavuty aśvietnik. Skaryna nie tolki raspaviadaje pra toje, jak jon žyŭ i čym zajmaŭsia, ale i prapanuje zajmalnyja zadańni: razmaloŭki, kryžavanku, hałavałomki.
«Na što chvareŭ Skaryna»
Prafiesar Mikałaj Saroka, viadomy biełaruski lekar, stavić dyjahnaz pieršadrukaru Francišku Skarynu. Spadar Saroka — adzin ź viadučych navukoŭcaŭ u halinie kliničnaj miedycyny. Jon vykazvaje hipotezu pra stan zdaroŭja Franciška Skaryny. Ad prafiesijnaha pohladu reŭmatołaha nie schavalisia charakternyja prykmiety «chvaroby hienijaŭ i arystakrataŭ».
Čytajcie taksama:
Biełaruskich kniharoŭ zaprasili ŭ Varšavu na mižnarodny knižny kirmaš
Vyjšła kniha pra toje, jak našy prodki ŭ časy Rečy Paspalitaj viali palityku na rehijanalnym uzroŭni
