Kiryła Budanaŭ. Fota: Dźmitryj Łaryn
«Ukraina ŭžo pieramahła. Heta ŭžo adčuvajuć usie ŭ śviecie dy i ŭ nas heta razumiejuć. Tak, budzie ciažka jašče peŭny pieryjad času, ale hłabalna heta ničoha nie źmienić…
Ja dumaju, što vy ŭbačyli, što za apošnija try miesiacy rytoryka ŭsich kramloŭskich prapahandystaŭ rezka źmianiłasia. Spačatku jany pačali aściarožna krytykavać svajo kiraŭnictva, potym — vyšejšy hienieralitet, a ciapier jany ŭžo dajšli da taho, što pra pieramohu nie idzie havorka, tolki kab nie prajhrać, ale ŭsie razumiejuć, što heta nierealna.
Projhryš užo vidavočny. Jašče raz kažu, buduć jašče trochi peŭnyja ciažkija časy, ale projhryš Rasii — heta ŭžo vyrašanaje pytańnie i jany sami heta vydatna viedajuć», — skazaŭ hałoŭny ŭkrainski raźviedčyk.
Budanaŭ taksama raskazaŭ, što ŭ Rasii zaŭsiody byli dva varožyja adzin adnamu łahiery: tyja, chto maje bolš libieralnyja pohlady i tyja, chto padtrymlivaje prarasijskuju dyktaturu. Ale ciapier, sa słoŭ kiraŭnika vyviedki, tam adbyvajecca dzialeńnie nie prosta na libierałaŭ i nie libierałaŭ, a akupanty pačynajuć dzialicca pavodle pryncypu «jakaja hrupa pryjdzie da ŭłady nastupnaj».
Jon taksama zaklikaŭ nie spadziavacca na masavy ŭnutrany kanflikt ź mitynhami rasijan u bujnych haradach, tamu što «Rasija nie takaja kraina».
